Γράφοντας ο απόστολος Παύλος στην δεύτερη επιστολή του στους Κορίνθιους, κεφάλαιο 4, αναφέρεται στον πήλινο άνθρωπο, “οστράκινο σκεύος” τον αποκαλεί. Και είναι προφανές ότι αυτός ο χαρακτηρισμός δεν είναι ταπεινωτικός και απαξιωτικός, αλλά είναι περιγραφή της αλήθειας. Ότι δηλαδή το σώμα μας αποτελείται μεν από συστατικά του χώματος – βεβαιώνεται από την παρατήρηση της φύσης, αλλά και την χημεία -, αλλά αυτά τα συστατικά αποτελούν το περιβάλλον, “το περίβλημα”, εντός του οποίου έχει εγκατασταθεί ένα νέο στοιχείο.
Δηλαδή, τα πολύτιμα στοιχεία του χώματος και του νερού – πολύτιμα γιατί χωρίς αυτά δεν θα υπήρχε κανένας ζωντανός οργανισμός, και, φυσικά, ούτε ο πολύτιμος άνθρωπος – αυτά, λοιπόν, τα στοιχεία της φύσης έχουν εμπλουτιστεί με ένα επιπλέον στοιχείο: την ζωή. Και αυτό το στοιχείο κάνει την διαφορά από ένα πήλινο άγαλμα. Μάλιστα, ο απόστολος Παύλος δεν δίνει αξία μόνο στο περιεχόμενο του σώματος, αλλά το ονομάζει “θησαυρό”, δηλαδή αναγνωρίζει “προστιθέμενη και μεταβαλλόμενη αξία”, σε αυτό που εμείς θεωρούμε απλή και σπουδαία αξία.
Διότι, η λέξη “θησαυρός” παραπέμπει σε κάτι πολύτιμο, το οποίο όμως δεν είναι μια ακίνητη αξία, αλλά είναι αντικείμενο “εκμετάλλευσης”, δηλαδή αξιοποίησης από το άτομο που αναγνωρίζει αυτή την προστιθέμενη αξία στο σώμα του. Διότι αυτή η προστιθέμενη αξία ανοίγει δρόμους νέων αξιών, όταν γίνει κατανοητή η ύπαρξη και η ανταγωνιστική της αξία μέσα στην ατομική καθημερινότητα. Διότι, όπως όλοι οι θησαυροί πάνω στην γη, δεν είναι μόνο προς τέρψη και απόλαυση, αλλά ανοίγουν δρόμους πρακτικών προεκτάσεων σε όλες μας τις προτιμήσεις και επιλογές, διότι συνοδεύονται και από την αντίστοιχη δύναμη και αντοχή στις κατακτήσεις που το άτομο θέτει στην προσωπική του καθημερινότητα.
Και αυτές οι κατακτήσεις δεν είναι μόνο – υπογραμμίζω το μόνο – για την καθημερινή μας ανάγκη – αν και πολλοί θέλουν να μειώνουν αυτή την ανάγκη της καθημερινότητας -, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες διαστάσεις των προσωπικών μας αναζητήσεων, εφόσον, βέβαια, έχουμε τέτοιου τύπου αναζητήσεις εκτός του άρτου του επιούσιου. Διότι ο Χριστός δεν δίδαξε απαλλαγή από τις ανάγκες της καθημερινότητας, αλλά δίδαξε τις προτεραιότητες.
Εξήγησε ότι κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τις καθημερινές ανάγκες, αλλά μπορούμε να τις οριοθετήσουμε και να τις βάλουμε σε προτεραιότητα, ανάλογα με τις προσωπικές μας εκτιμήσεις για τους θησαυρούς που είναι στην διάθεσή μας. Ο θησαυρός που κατοικεί μέσα στο πήλινο σώμα μας είναι ο μεγαλύτερος σε αξία θησαυρός, που μπορεί να εκπληρώσει κάθε καθημερινή ανάγκη, αλλά – για κάθε αναζητητή της αλήθειας – και πολύ πέραν των καθημερινών του αναγκών.