Ένας πόλεμος δεν είναι πάλη και μια πάλη δεν είναι πόλεμος. Διότι στον πόλεμο υπάρχουν νεκροί, ενώ στην πάλη υπάρχουν μόνον νικητές και ηττημένοι. Στην μια περίπτωση χύνεται αίμα, στην άλλη απλά επακολουθούν οι συνέπειες, ανάλογα με τον κανόνα σύμφωνα με τον οποίο διεξήχθη η πάλη.
Στην πάλη ο αντίπαλος συνεχίζει να ζει και ο νικητής δεν έχει το δικαίωμα να του αφαιρέσει την ζωή. Αλλά σε ένα πόλεμο όλα είναι διαφορετικά και οι εξελίξεις ενός πολέμου είναι ανεξέλεγκτες και καταστροφικές, όπως όλοι γνωρίζουμε καλά από τα πολεμικά γεγονότα του 20ου αιώνα.
Αντίθετα, στην πάλη η ζωή συνεχίζεται και για τους δυο αντίπαλους, ανεξάρτητα αν ο ένας είναι ηττημένος και ο άλλος είναι νικητής.
Αυτή η διάκριση είναι κρίσιμη για να κατανοήσουμε την διδασκαλία του Χριστού στην καθημερινότητά μας. Διότι την τελική μάχη του πολέμου την έδωσε ο ίδιος ο Χριστός θριαμβεύοντας επί του σταυρού. Και εμείς έχουμε λόγο και υποχρέωση στην πάλη, στον αγώνα μας εναντίον εκείνων που μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τις πηγές του αιώνιου νερού. Εναντίον κάποιων οι οποίοι τις περισσότερες φορές είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και οι νοοτροπίες μας. Νοοτροπίες τις οποίες για να τις υπερβούμε στην καθημερινότητα πρέπει να δώσουμε αγώνες πάλης.
Πάλη για να κατανοήσουμε ορθά τις αξίες της ζωής, να ενισχυθούμε εσωτερικά, και με την δύναμη αυτή της αναστάσεως να απαλλαγούμε από κληρονομικές συνήθειες, από προσωπικές παρανοήσεις, από λάθος επιλογές που κάναμε στο παρελθόν, από την κόπωση του σώματος, από μικρότητες που μας ταλαιπωρούν καθημερινά και δηλητηριάζουν την ατομική μας συνείδηση.
Η παρουσία του Χριστού πάνω στη γη ανέτρεψε τα δεδομένα. Διότι αποκατέστησε την δυνατότητα κατανόησης της λειτουργίας της εξουσίας από το κάθε ένα φυσικό πρόσωπο, μια δυνατότητα που είχε χαθεί για χιλιάδες χρόνια.
Διότι ενώ ο άνθρωπος σχεδιάστηκε με προδιαγραφές άρχοντα, δηλαδή ενός όντος που διαθέτει και μπορεί να διαχειρίζεται εξουσία και ευθύνη πραγμάτων πέραν του φυσικού του προσώπου, στην διαδρομή χάθηκε το μυστικό και ο άνθρωπος ξέπεσε στο επίπεδο των υπολοίπων θηλαστικών.
Το μόνο που απέμεινε από την πρώτη δόξα, ήταν η διάθεση να αποκτήσω εξουσία, αλλά μη ξέροντας τις αξίες της ζωής, κάθε δυνατότητα εξουσίας εξαντλείται στην επίθεσή μου στον διπλανό μου άνθρωπο, με σκοπό να τον κάνω δούλο και έτσι να δικαιολογώ τις ικανότητές μου ως άρχοντα.
Και φυσικά η προσέγγιση αυτή για την έννοια του άρχοντα μακράν απέχει από την έννοια που ο ίδιος ο Χριστός έθεσε με την δική του καθημερινότητα και διδασκαλία, όπως μας έχει παραδοθεί από τους αυτόπτες μάρτυρες.
Διότι στόχος της καθημερινότητας του Χριστού δεν ήταν να κάνει δούλους, αλλά να φέρει σε επίγνωση της αλήθειας κάθε φυσικό πρόσωπο που επιθυμεί την ζωή και όχι τον θάνατο.
