Επειδή είμαστε ύλη, δημιουργία, και ζούμε μέσα στην ύλη και την λοιπή δημιουργία, είναι προφανές ότι, όσο πιο βαθιά κατανοούμε αυτή την αλήθεια, τόσο πιο δημιουργική θα είναι η καθημερινότητά μας, αλλά και η προοπτική του μέλλοντος θα είναι παρούσα και όχι απούσα.
Με λίγα λόγια, αν αντιληφθούμε ορθά τον συλλογισμό του δημιουργού και κατανοήσουμε την δική μας έλλειψη μελλοντικής προοπτικής ως μιας προσωπικής ανευθυνότητας, τότε έχουμε περιθώρια να αυξήσουμε τις δυνάμεις του εσωτερικού μας κόσμου προς την κατεύθυνση της κατανόησης και γνωριμίας του ίδιου του δημιουργού.
Αν δηλαδή εγκαταλείψουμε την συνήθη αδιαφορία και στραφούμε με υπευθυνότητα προς την αναζήτηση του ίδιου του δημιουργού και μέσα από αυτή την προσπάθεια γίνουμε πιό δυνατοί στον εσωτερικό μας κόσμο και στις πεποιθήσεις μας, τότε υπάρχουν πολλές πιθανότητες να βελτιωθεί η καθημερινή μας πρακτική, αλλά και να αντιληφθούμε την ανοικτή πύλη που μας οδηγεί από την μιζέρια της δικής μας αντίληψης για τον κόσμο και την δημιουργία, στην εξερεύνηση του υλικού κόσμου – της δημιουργίας, αλλά και να κατανούσουμε την έννοια της αιωνιότητας.
Διότι, η προσωπική μας αντίληψη για τον κόσμο και την ύλη περιορίζεται μόνον στην περιοχή της καθημερινής μας απασχόλησης, πράγμα που σημαίνει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε περιοχές της δημιουργίας που υφίστανται αλλά δεν μας απασχολούν.
Και φυσικά αυτό έχει ως συνέπεια τον εγκλωβισμό στην δική μας φτωχή αντίληψη για τον κόσμο και την συνολική δημιουργία, μέσα στην οποία, ωστόσο, διάγουμε την καθημερινή μας ζωή, αναπαράγοντας τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες μας, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.
Και αυτό δηλώνει από την μια άγνοια του υλικού κόσμου, αλλά και από την άλλη μας στερεί την αναζήτηση των αιωνίων δυνάμεων και της ανάστασης, μέσω της οποίας μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα όργανα που έχει στην διάθεσή μας ο δημιουργός.
Ο περιορισμός των αντιλήψεών μας για την παρέμβαση του δημιουργού στο επίπεδο μόνον των επιτακτικών και έκτακτων αναγκών μας δεν συνιστά ισχυρή βάση για μια πιθανή επόμενη επιτακτική ανάγκη της καθημερινότητας.