Η εστίαση, η πρόσληψη δηλαδή της τροφής από ένα άτομο, δεν μπορεί να συγχέεται με τον διπλανό του, όσο κοντά και αν βρίσκονται τα δυο πρόσωπα ή όσο συνδεδεμένα και αν είναι μεταξύ τους. Και τούτο είναι κοινός τόπος για όλους του κατοίκους της γης διαχρονικά.
Εκείνο δηλαδή που χαρακτηρίζει την τροφή του σώματος είναι ότι οι συνέπειες από την πρόσληψη της τροφής είναι απόλυτα ατομικές και δεν μπορεί ποτέ να συγχέονται με τους άλλους ανθρώπους, διότι σε αυτούς τους άλλους δεν επέρχεται καιμιά συνέπεια από τον δικό μου χορτασμό. Η διοχέτευση δηλαδή των στοιχείων της φύσης που έχει ανάγκη το δικό μου σώμα, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από την μεταφορά των στοιχείων που έχει ανάγκη ένα άλλο ανθρώπινο σώμα.
Και αυτό είναι κρίσιμο θέμα, διότι ενώ για την τροφή του σώματος κανείς δεν χορταίνει γιατί κάποιος άλλος είναι χορτάτος, στην περίπτωση των λοιπών στοιχείων του εσωτερικού μας κόσμου το θέμα δεν μας απασχολεί ή τουλάχιστον δεν μας απασχολεί στον βαθμό που μας απασχολεί η καθημερινή τροφοδοσία του σώματός μας. Και ενώ ξοδεύουμε χρόνο και δαπάνες πάσης φύσεως για τις ανάγκες του σώματος, όταν ερχόμαστε στον εσωτερικό μας κόσμο, εκεί δηλαδή που γίνεται η συνεχής επεξεργασία των δεδομένων στα οποία στηρίζουμε στις αποφάσεις μας, εκεί η τροφοδοσία απουσιάζει.
Η πίστη, η αρετή, η γνώση και οι άλλες αρετές που συμβάλλουν – κατά την διδασκαλία του Χριστού – στην ορθή λειτουργία και κρίση του εσωτερικού μας κόσμου ασκούνται περιστασιακά ανάλογα με τις έκτακτες ανάγκες μας, και – κυρίως – όταν ο θάνατος ή η ασθένεια κτυπήσουν την πόρτα μας. Και αυτή η απατηλή συνήθεια προκύπτει από την αδιαφορία ή την νωθρότητα των προσωπικών μας καθημερινών αναζητήσεων.
Τα φυσικά συστατικά είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη και την ζωή – με ό,τι αυτή μπορεί να περιλαμβάνει – του κάθε σώματος. Με ένα αντίστοιχο και μη συγχεόμενο τρόπο γίνεται και η πρόσληψη, και η καλλιέργεια των στοιχείων εκείνων, με τα οποία κραταιώνεται και τελειοποιείται ο εσωτερικός μας κόσμος, προκειμένου ένα άτομο να κερδίζει έδαφος στην προσέγγιση του δημιουργού του.