Η φυσική κατασκευή του ανθρώπου είναι σε λειτουργία εδώ και χιλιάδες ή εκατομμύρια χρόνια. Αναπνέει, καταναλώνει τροφές και νερό, ζει μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων και της φύσης, οργανώνει την ζωή του με τον καλύτερο τρόπο κάθε μέρα και από την μια γενεά στην άλλη.
Στην εικόνα αυτή περιλαμβάνονται όλοι οι παράγοντες από τους οποίους εξαρτάται η καθημερινότητά μας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης διαχρονικά. Και μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές λεπτομέρειες από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο, ωστόσο η εικόνα του συνόλου παραμένει η ίδια. Συνεπώς, η τροφή, όπως και το νερό, είναι τα υλικά, μέσα από τα οποία το σώμα μας αναζητά τα απαραίτητα στοιχεία για την αύξηση και διατήρησή του στην ζωή. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος εξεύρεσης των απαραίτητων στοιχείων παρά μόνον μέσα από την φύση μέσα στην οποία διάγουμε ολόκληρο τον βίο μας.
Και αυτό, από την μια δηλώνει την εξάρτησή μας από την συνολική δημιουργία – δεν γνωρίζω κανένα άνθρωπο που να ζει και να μην αναπνέει και να μην καταναλώνει τροφές και νερό – και από την άλλη θέτει και τους ορισμούς ορισμένων αρχών, τις οποίες κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει: την αξία και την λειτουργία της ατομικότητας. Όλα εν τέλει καταλήγουν στο ένα πρόσωπο: Αυτό που γεννιέται, μεγαλώνει, κάνει τα δικά του έργα μέσα στην φύση και στην κοινωνία των ανθρώπων, και στο τέλος πεθαίνει. Αυτός είναι ο κύκλος της ζωής όλων των ανθρώπων επί γης.
Και μπορεί σήμερα να μας απασχολεί ένα ζήτημα, ωστόσο η ζωή δεν τελειώνει. Συνεχίζεται και μετά από αυτό το ζήτημα, μέχρις ότου ο θάνατος επιφέρει το μόνο βέβαιο στην ζωή του ενός ορισμένου ατόμου που γεννήθηκε και όχι, φυσικά, ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο, όχι για να πάψουμε να ζούμε και να ενδιαφερόμαστε για την ζωή, αλλά για να προσθέσουμε ένα ακόμη ζήτημα στους προσωπικούς μας προβληματισμούς.
Και η μόνη απάντηση που έχουμε βρίσκεται μέσα στην διδασκαλία του Χριστού, η οποία μας ανοίγει μέσα από την δική του ανάσταση τον δρόμο προς την επέκταση της ύπαρξής μας και πέραν του φυσικού μας τέλους.