Η ωριμότητα κάθε ατόμου είναι συνάρτηση του χρόνου και των εμπειριών του, σε συνδυασμό με την προσωπική του ικανότητα, τις προσωπικές δυνάμεις που μπορεί να διαθέτει, αξιοποιώντας κάθε πρόσφορο και νόμιμο εργαλείο και εφόδιο που έχει στην εξουσία του. Κανείς δεν περιμένει ένα βρέφος να λύσει τα προβλήματα της κοινωνίας, και κανείς δεν θέλει να βλέπει άτομα προχωρημένης ηλικίας να ζουν ως ανεύθυνα βρέφη.
Κάθε πράγμα στον καιρό του λέει η λαϊκή σοφία, και αυτό έχει εφαρμογή σε κάθε στάδιο και κάθε εκδήλωση της ζωής μας. Το ίδιο προφανώς ισχύει και στα θέματα της πίστης, όταν, βεβαίως, ενδιαφερόμαστε για την ουσία και όχι μόνον για τα πανηγύρια και τις γιορτές. Διότι η πίστη δεν είναι η αιτία των εορτών μόνον, αλλά είναι και το εφόδιο με το οποίο βλέπουμε το αύριο, την επόμενη στιγμή και το απώτερο μέλλον, προσωπικό και κοινωνικό, και αυτό δεν είναι παρωνυχίδα αλλά είναι η ουσία της ζωής.
Διότι με το εφόδιο της πίστης που διαθέτουμε όλοι, ανεξάρτητα από την ωριμότητα και την καλλιέργεια, κατανοούμε εκείνα που δεν φαίνονται με τα μάτια μας και δεν εμπίπτουν στις αισθήσεις μας. Με την πίστη σχεδιάζουμε, με την πίστη συγκεντρώνουμε εφόδια για το αύριο, με την πίστη κινούμαστε σε κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας. Μπορεί η πίστη βέβαια να είναι και θρησκευτικό ζήτημα, μπορεί να έχει σχέση με το ιερό πρόσωπο στο οποίο πιστεύω, ωστόσο, αυτό το ζήτημα δεν εξαντλείται εκεί, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι η σπορά και ο θερισμός, η εργασία και η παρασκευή των τροφών με τις οποίες διατηρούμαστε στην ζωή, δεν είναι θέμα θρησκείας, αλλά είναι θέμα πρακτικής ανάγκης μέσα στην καθημερινότητα.
Άρα, καθένας υπεύθυνος άνθρωπος έχει την υποχρέωση να ωριμάζει μέσα στις κρατούσες συνθήκες της δικής του ζωής, και ανάλογα να συμπεριφέρεται, όχι μόνον στην εκκλησιαστική του πρακτική, αλλά και σε ολόκληρο το 24ωρο της καθημερινότητάς του. Και όσοι έχουμε έλθει σε επαφή με την διδασκαλία του Χριστού και όχι μόνον με τις θρησκευτικές εκδηλώσεις, γνωρίζουμε ότι το σύνολο σχεδόν της διδασκαλίας αφορά την καθημερινή πρακτική και τα ζητήματα που όλοι αντιμετωπίζουμε στην ζωή μας.
Διότι, από την καθημερινότητα προκύπτει και η προοπτική της αιωνιότητας. Η καθημερινότητα ορίζει τον βαθμό της κόλασης που βιώνουμε. Η καθημερινότητα περιλαμβάνει την κόλαση και τον παράδεισο σήμερα, και όχι μόνον ως προοπτική του μέλλοντος. Και επειδή όλα αυτά είναι συνάρτηση, όπως είπαμε στην αρχή, των προσωπικών μας ικανοτήτων, δεξιοτήτων και εμπειρίας, είναι προφανές ότι η εξέταση των θεμάτων της προστασίας και της αύξησης των εσωτερικών μας δυνάμεων, της εσωτερικής ενέργειας που μπορεί να διαθέτουμε κάθε μέρα, είναι κρίσιμο θέμα. Άρα, δεν αρκεί η απλή πίστη, αλλά θα πρέπει με την πάροδο του χρόνου η πίστη να καρποφορεί την αρετή και την επίγνωση της εσωτερικής και της γύρω πραγματικής αλήθειας, και όχι των φαντασιώσεων ή της παραπληροφόρησης που κυκλοφορεί άφθονα σήμερα.
Η κατανόηση (συνιέναι) της λειτουργίας της πίστεως στην καθημερινότητα, στις απλές αλλά και τις σύνθετες απαιτήσεις που εμφανίζονται κάθε στιγμή, είναι η αφετηρία, αλλά δεν είναι η ολοκλήρωση του ζητήματος της διαχείρισης της ενέργειας που απαιτεί ο προσωπικός μας οργανισμός του μέλλοντος.