Η παροχή υλικών στοιχείων τα οποία μέσα στο σώμα μας θα μετατραπούν σε ενέργεια – κινητική, διανοητική, κλπ – είναι γνωστό ότι προϋποθέτουν δύο παράγοντες. Πρώτον, την ύπαρξη των υλικών αυτών στοιχείων, και δεύτερον την δική μας συμμετοχή, με ό,τι αυτή σημαίνει για κάθε περίπτωση μέσα στην καθημερινή μας ζωή.
Και οι δύο αυτοί παράγοντες, δηλαδή η ύπαρξη των υλικών στοιχείων – τροφές και αέρας – έχει φροντίσει ο δημιουργός να υπάρχουν, διότι χωρίς αυτά η ζωή μας τελειώνει την επόμενη στιγμή. Ωστόσο, αυτή μόνη η παράμετρος της ύπαρξης των υλικών στοιχείων της τροφής και του αέρα, δεν μπορεί να λειτουργήσει εάν δεν υπάρξει η δική μας συμμετοχή, δηλαδή να κάνουμε το μέρος που μας αναλογεί, ώστε τα υφιστάμενα στοιχεία να φτάσουν στο κατάλληλο σημείο του σώματός μας και να αρχίσει η λειτουργία της μετατροπής σε ενέργεια και δύναμη, κάτι για το οποίο όλοι κοπιάζουμε κάθε στιγμή όσο ζούμε πάνω στη γη.
Και αυτή δεν είναι φιλοσοφική πρόταση, αλλά είναι η περιγραφή της ατομικής μας καθημερινότητας, άσχετα αν εμείς δεν το συνειδητοποιούμε εν τοις πράγμασι. Διότι, δεν είναι θέμα συνειδήσεως και αντίληψης, αλλά είναι μόνο πρακτική εμπειρία την οποία όλοι δοκιμάζουμε καθημερινά, άσχετα από τις γνώσεις και τους άλλους παράγοντες που μπορεί να επηρεάζουν τις αποφάσεις και τις κινήσεις μας. Διότι, χωρίς αέρα δεν επιβιώνει κανείς. Και χωρίς τροφές, ο βίος θα τελειώσει σύντομα.
Συνεπώς, δεν είναι θέμα συνείδησης και περιγραφών, αλλά είναι θέμα μηχανικής λειτουργίας του σώματος, μιας λειτουργίας η οποία ωστόσο μας εξασφαλίζει την ομαλή και συνεχή επιβίωση του οργανισμού μας, χωρίς να έχουμε κάθε στιγμή επίγνωση όλων των εσωτερικών λειτουργιών που συντελούνται μέσα στα όργανα του σώματός μας, για να καταλήξουν τα φυσικά στοιχεία που εισήλθαν στο σώμα να μετατραπούν σε ενέργεια και δύναμη, με την οποία θα παρατείνουμε τον βίο μας κάθε στιγμή.
Και αυτή η αλήθεια δεν επιδέχεται πειράματα, αλλά μόνον αποδοχή και συμμετοχή, ώστε το σώμα να διατηρείται στην ζωή. Το ίδιο είναι απόλυτα κατανοητό και για τον ψυχικό μας κόσμο, τον εσωτερικό μας κόσμο, τον κόσμο των σκέψεων και των συναισθημάτων, μέσα από τα οποία καταλήγουμε στις επιλογές και τις αποφάσεις, αλλά και τις τελικές μας πράξεις με βάση τα όσα εμείς έχουμε αποφασίσει ότι είναι προς το δικό μας συμφέρον επιβίωσης και κατάκτησης των στόχων που μας απασχολούν.
Ο εσωτερικός μας κόσμος στην βρεφική και παιδική ηλικία στηρίζεται στους άλλους που μεριμνούν να έχουμε τα αναγκαία, την χαρά, την ικανοποίηση και την ελπίδα. Στην ώριμη, όμως ηλικία ο ρόλος των άλλων μειώνεται, και η ευθύνη περνά σταδιακά στην δική μας προσωπικότητα, η οποία και απολαμβάνει τις θετικές ή αρνητικές συνέπειες των ατομικών μας πράξεων, όπως μας εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός.