Η παραμέληση των ατομικών μας υποχρεώσεων φέρνει κακά αποτελέσματα. Και ο δημιουργός δεν εμπλέκεται στην δική μας διαχείριση. Διότι, καθένας είναι υπεύθυνος για τα μεγέθη και τον τρόπο που διαθέτει τις δικές του δυνάμεις, όσες, δηλαδή, διαθέτει καθένας ατομικά.
Για τα αδιέξοδα που οδηγούμαστε όταν βάζουμε σε λειτουργία περισσότερες ηλεκτρικές συσκευές, δεν φταιει ο πάροχος του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά η δική μου κακή διαχείριση της διαθέσιμης ενέργειας. Το ίδιο ισχύει και σε όλες τις επιλογές που καλούμαστε να διαχειριστούμε σε όλες τις καθημερινές μας πράξεις. Πριν, δηλαδή, αποφασίσουμε μια πράξη, καθένας επιλέγει τον τρόπο και τον χρόνο, ανάλογα με το δικό του όφελος και τις δικές του δυνατότητες. Διότι, όλα μπορώ να τα επιλέξω, αλλά εγώ καλούμαι να επιλέξω αυτό το οποίο εγώ κρίνω – καθένας κρίνει – ότι είναι για το ατομικό μας όφελος, δηλαδή θα καλύψει την ανάγκη, χωρίς να απαιτείται άλλη παρέμβαση.
Ο δημιουργός έχει προβλέψει για όλες μας τις ανάγκες τα δικά του υλικά, από τα οποία θα παραχθεί η απαραίτητη δύναμη και ενέργεια που έχουμε ανάγκη εμείς την συγκεκριμένη στιγμή και για τις συγκεκριμένες ανάγκες. Προσοχή. Αυτό είναι πρόβλεψη του δημιουργού. Αλλά εμείς καλούμαστε, όπως και σε όλα τα άλλα πράγματα της καθημερινότητας να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, ώστε να επωφεληθούμε από τις δικές μας επιλογές και την πρόβλεψη του δημιουργού.
Εάν εμείς αγνοήσουμε τον δικό μας ρόλο, τότε και ο ρόλος του δημιουργού ματαιώνεται ή και ακυρώνεται, αφού δεν έγινε χρήση από εμάς. Διότι, ο δημιουργός έχει δώσει όλα τα εφόδια, ώστε και το “θέλειν” και το “ενεργείν” να γίνονται προς το ατομικό μας συμφέρον, αλλά και γενικότερα για το συμφέρον του κόσμου, όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον, εγγύς, απώτερο, απώτατο, αλλά και αιώνιο. Διότι, κανείς δεν εργάζεται μόνο για το τώρα ή το σήμερα, αλλά όλοι – χωρίς να το καταλαβαίνουμε πολλές φορές – εργαζόμαστε και για το αύριο αλλά και για το απώτερο μέλλον της προσωπικής μας ή της οικογενειακής μας ζωής. Μέσα στο καθημερινό μας έργο, εμπεριέχονται και τα σπέρματα που θα αποδώσουν τον καρπό τους αργότερα, όπως συμβαίνει με την συνταξιοδοτική πρακτική, δηλαδή αποθηκεύουμε οικονομικές δυνάμεις για την περίοδο που θα πάψουμε να έχουμε την δύναμη για την εργασία που κάναμε όλη μας την ζωή.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο της πρόβλεψης είναι εφόδιο του δημιουργού σε κάθε ζωντανό οργανισμό πάνω στη γη, ώστε να μπορεί να επιβιώνει, όχι μόνο όταν τα πράγματα είναι καλά και ειρηνικά, αλλά και όταν έρχονται οι φουρτούνες της ζωής με τις ασθένειες και τον θάνατο. Και η πρόβλεψη του δημιουργού δεν είναι πτωχή – όπως αποδεικνύεται από τα αποθέματα της φύσης – αλλά είναι πλούσια και ανεξερεύνητη για να επιβιώνει κάθε ζωντανός οργανισμός σε κάθε περίσταση της επίγειας ζωής του.