Η παροχή και η χρήση της ενέργειας στην καθημερινή μας ζωή είναι συνεχής και απαράβατη για κάθε ζωντανό οργανισμό. Χωρίς την παροχή και την χρήση της η ζωή τελειώνει, ανεξάρτητα από χρόνο και τόπο. Το σώμα δεν μπορεί να περιμένει επ’ άπειρον την ενέργεια από τις τροφές και τον αέρα της αναπνοής. Έχει όρια, και μάλιστα εξελικτικά. Στην αρχή αδυναμία, στην συνέχεια ασθένεια και τέλος τον θάνατο και την απώλεια της ζωής όπως εμείς την καταλαβαίνουμε.
Αυτή η αλήθεια της σταδιακής πορείας προς τον θάνατο, ενώ είναι αιώνια και παγκόσμια, σπάνια μας απασχολεί, διότι όλοι τρέχουμε για τα καθημερινά πράγματα, χωρίς να μας απασχολεί το μέλλον, και, κυρίως, το απώτερο και το αιώνιο για όσους ενδιαφέρονται για την προοπτική της αιωνιότητας. Ωστόσο, είναι προφανές από την ιστορία και την προσωπική μας εμπειρία στην ζωή, ότι τίποτα δεν ικανοποιεί τον άνθρωπο, εάν δεν έχει προοπτικές μέλλοντος.
Αλίμονο στον άνθρωπο που δεν έχει ελπίδα προοπτικής μέλλοντος. Η ζωή του είναι ήδη νεκρή, διότι δεν έχει λόγο ύπαρξης, αν και είναι αλήθεια ότι οι καθημερινές μας απολαύσεις σε μικροπράγματα ενισχύουν την αίσθηση της αυτάρκειας και της ικανοποίησης για λίγο. Αλλά για αυτούς που προβληματίζονται όχι μόνο για την καλύτερη καθημερινότητα αλλά και για την προοπτική του μέλλοντος και μάλιστα του αιώνιου, η καλή προσωρινή ικανοποίηση δεν δίνει απαντήσεις στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.
Για τον λόγο αυτό και οι άνθρωποι, η ανθρωπότητα στο σύνολό της, ανέκαθεν, όσο μπορούμε να γνωρίζουμε, αναζητούσε απαντήσεις για τα μεγάλα καυτά ερωτήματα, δηλαδή την καλύτερη ποιότητα της καθημερινότητας, αλλά και τις προοπτικές του μέλλοντος. Και ο Χριστός ήρθε να καλύψει αυτή ακριβώς την ανάγκη. Από την μια ενίσχυσε την ατομική μας δράση για την υφιστάμενη τότε – αλλά και σήμερα – καλή ποιότητα καθημερινής ζωής, και από την άλλη υπέδειξε με την διδασκαλία του αλλά και το δικό του παράδειγμα, ένα νέο ορίζοντα ζωής.
Ένα ορίζοντα χωρίς όρια – αν και είναι σχήμα οξύμωρο με τα δικά μας ανθρώπινα μέτρα – όπου το άτομο εξομοιώνεται σταδιακά με τον δημιουργό του, όχι μόνο της δικής του ατομικής ζωής, αλλά με τον δημιουργό του κόσμου, ορατού και μη ορατού, ανιχνεύσιμου και μη. Διότι, η ατομική μας ζωή είναι ένα πολλοστημόριο της ζωής του σύμπαντος, πολύτιμου μεν, αλλά και ανολοκλήρωτου κύκλου ζωής. Διότι, στον σύντομο χρόνο της ζωής μας, ακόμη και αν είναι περισσότερα από εκατό έτη, δεν δίνονται απαντήσεις για τα μεγάλα ερωτήματα της ζωής, την αδικία και τον θάνατο.
Μόνο η προοπτική της αιωνιότητας, όπως την εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, διορθώνει την ατομική μας προοπτική με βάση την προοπτική και την εικόνα του ίδιου του δημιουργού. Οι μικρές δικές μας απαντήσεις στα ερωτήματα της καθημερινότητας, δεν καλύπτουν όλο το φάσμα των ερωτημάτων που θέτει η ίδια η δική μας καθημερινότητα. Μόνο η εναρμόνισή με την εικόνα που έχει ο δημιουργός μπορεί να διορθώνει την ατομική μας εικόνα του σήμερα, καθώς θα ανακαλύπτει και θα διορθώνει τα λάθη των δικών της μικρών υπολογισμών.