Οι πάροχοι της ενέργειας στην δική μας εποχή δεν είναι ένας αλλά πολλοί και όλοι θέλουν να πουλήσουν “το εμπόρευμά τους” με διαφημίσεις και προσφορές, οι οποίες – κατά κανόνα – δεν μας λένε και τις λεπτομέρειες που θα προκύψουν μετά την δέσμευσή μας μαζί τους. Με λίγα λόγια, υπάρχει μεγάλη προσφορά, αλλά στην πραγματικότητα η ευθύνη είναι ατομική μας, διότι εμείς θα πληρώσουμε και όχι κάποιος άλλος.
Είναι, λοιπόν, φυσικό να αναζητούμε τον καλύτερο και τον πιό αξιόπιστο πάροχο, όπως είναι φυσικό να αναζητούμε και εκείνο που διαθέτει την πρώτη ύλη, από την οποία θα παραχθεί η δική μας ενέργεια και δύναμη. Διότι, ξέρουμε όλοι, ότι εκείνος που διαθέτει τις πρώτες ύλες για την ενέργεια, εκείνος κρατεί τα κλειδιά και όχι κάποιος ενδιάμενος πάροχος, ο οποίος απλά μεριμνά για ένα τμήμα της διαδικασίας και δεν έχει τον έλεγχο και την ευθύνη του συνόλου της διαδικασίας, δηλαδή από την ύπαρξη των πρώτων υλών της ενέργειας, αλλά και τις διαδικασίες παραγωγής και διοχέτευσης μέχρι το σημείο που θα είναι αποτελεσματική και χρήσιμη για μένα.
Αλλά ενώ αυτό είναι πλήρως κατανοητό για τις απλές καθημερινές πρακτικές μας ανάγκες, όταν ερχόμαστε στην πηγή, δηλαδή στον κάτοχο των πρώτων υλών αλλά και στην ατομική μας ευθύνη, εκεί αποφεύγουμε να σκεφτούμε και να αναζητήσουμε τον πραγματικό κάτοχο των πρώτων υλών για την δύναμη του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και εκείνον που θα μας υποδείξει τον καλύτερο δρόμο της διαδικασίας, δηλαδή από την παραγωγή μέχρι την ατομική μου αποτελεσματικότητα χωρίς κινδύνους και παρεμβάσεις τρίτων.
Διότι, ο δημιουργός δεν έφτιαξε ένα σύμπαν συγκεχυμένο, αλλά ένα σύμπαν του οποίου κρίσιμο τμήμα είναι και η δική μας ύπαρξη, αν και εμείς κατά κανόνα, αποφεύγουμε την αναζήτηση και αρκούμαστε μόνο στα στοιχειώδη της προσωπικής μας καθημερινότητας. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να ισχύει πλέον στον 21ο αιώνα, διότι όλοι εμείς αναζητούμε το καλύτερο, αγωνιζόμαστε για να κατακτήσουμε τα οράματά μας, και γενικά, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας τόσο μεγάλοι πληθυσμοί έχουν πρόσβαση στην γνώση, μέσω της γραφής και της επικοινωνίας.
Κανείς σύγχρονος άνθρωπος δεν ζει απολύτως μόνος του, διότι αυτό θα τον οδηγήσει σε φρενοβλάβεια και στον φυσικό του θάνατο. Αν και η προσωπική απομόνωση είναι χρήσιμη για λίγο, ωστόσο, εάν δεν περιοριστεί στην αναγκαία χρονική περίοδο και στον αναγκαίο για τον σκοπό της περισυλλογής τόπο, τότε κινδυνεύει να οδηγήσει σε παρανοήσεις του κόσμου, και, προφανώς, και των αξιών της ζωής κατά κανόνα.
Ο Χριστός δεν δίδαξε την απομόνωση και την έξοδο από τον κόσμο, αλλά, αντίθετα, δίδαξε τον τρόπο με τον οποίο το ατομικό μας χαρτοφυλάκειο θα είναι πάντα γεμάτο για όλες τις δύσκολες στιγμές που οπωσδήποτε θα έρθουν στον καθένα μας. Η ευθύνη των επιλογών δεν ανήκει στον δημιουργό, αλλά στην ατομική μας διάθεση, να μάθουμε και να έχουμε, ή να αγνοήσουμε και να παρασυρθούμε σε εφήμερες υποσχέσεις χωρίς κανένα μόνιμο αντίκρυσμα.