Ο τρόπος που αποκτούμε ενέργεια για το σώμα και ο προμηθευτής της ενέργειας, δηλαδή αυτός που δίνει δύναμη για ζωή στην καθημερινότητά μας, είναι προφανής. Πρόκειται για ατομικές εμπειρίες καθενός, και δεν υπάρχει σύγχυση, διότι οι δυνάμεις που διαθέτει κάποιος δεν είναι εξαρτημένες από κάποιον τρίτο, όσο τουλάχιστον αφορά τις δυνάμεις του σώματος.
Και ενώ αυτό είναι προφανές – κανείς δεν μπορεί να αναπνεύσει για κάποιον άλλον ή να πιει νερό για λογαριασμό τρίτου – όταν ερχόμαστε στην δύναμη της ψυχής, δηλαδή να καταλαβαίνουμε το ωφέλιμο από το επιζήμιο και το καλό από το κακό, τότε είμαστε ελλιπείς σε δύναμη εσωτερικού κόσμου, είμαστε αδύναμοι και μας παρασύρει το ρεύμα χωρίς ατομικές αντιστάσεις. Και αυτό έχει ως φυσική συνέπεια την συρρίκνωση των δικών μας δυνάμεων, αφού δεν έχουμε το κέρδος από μια νίκη και επιτυχία, την οποία απλά την χάσαμε.
Και εάν αυτό γίνει μια φορά και κατανοήσουμε το λάθος, δηλαδή την αμαρτία μας, τότε μπορούμε να δοκιμάσουμε ξανά, και την επόμενη φορά να πετύχουμε εκεί που την προηγούμενη είχαμε αποτύχει. Με λίγα λόγια, η επιμονή και η επανάληψη της δοκιμής είναι ο μόνος τρόπος να κατανοήσουμε το λάθος και να βρούμε τον τρόπο της επιτυχίας. Χωρίς αυτή την διαδικασία παραμένουμε στάσιμοι και σε λίγο θα είμαστε σε οπισθοχώρηση.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν έδωσε γραπτές εντολές, αλλά εξήγησε τον ατομικό τρόπο που καθένας που θέλει να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα, να βρει τον προσωπικό του δρόμο και τρόπο κατάκτησης της γνώσης και της εμπειρίας με τον δημιουργό. Δεν έδωσε ο Χριστός “χαπάκια”, αλλά εξήγησε τον αγώνα της ζωής, που οδηγεί όχι σε απογοήτευση αλλά σε χαρά και επιτυχία. Στην δική του διδασκαλία δεν υπάρχουν κρυφά και απόκρυφα, αλλά όλα είναι γυμνά και διαθέσιμα για τον καθένα που σηκώνει τον καθημερινό του σταυρό μέσα στον αγώνα της ατομικής του ζωής.
Ο Χριστός δεν κοιτάζει σε πρόσωπα ανθρώπων, αλλά αναζητεί τους ενδιαφερόμενους για την δική του πορεία προς τον δημιουργό, από τον οποίο και προέρχεται κάθε δύναμη και κάθε ενεργητική δύναμη, η οποία και τροφοδοτεί, τόσο τον αγώνα της ατομικής μας καθημερινότητας, όσο και τις προοπτικές του μέλλοντος. Διότι, η ζωή δεν είναι μόνο το φευγαλέο παρόν, αλλά είναι μια αξία με διάρκεια σε χρόνο και αναζωογονούμενη κάθε στιγμή πραγματικότητα. Ο Χρστός δεν δίδαξε πολλούς παρόχους ενέργειας, αλλά υπέδειξε τον μοναδικό πάροχο που διαθέτει όχι μόνο την δύναμη για την καθημερινότητα, αλλά και την δύναμη με προέκταση στην διαχρονικότητα και στην αιωνιότητα, ανάλογα με τις ατομικές μας επιλογές και προτιμήσεις ευθύνης.