Η διδασκαλία του Χριστού δεν έχει κενά και μυστήρια. Αντίθετα, επιλύει μυστήρια και γεφυρώνει τα κενά που έχουμε, καθώς η ζωή μάς δίνει αφορμές για σκέψεις και προβληματισμούς μέσα στην ατομική μας καθημερινότητα. Το κύριο χαρακτηριστικό της δικής του διδασκαλίας είναι η “εξήγηση”, δηλαδή όσων ήταν μέχρι τότε “μυστήρια”, και αυτή η εξήγηση είναι μια διαχρονική πλατφόρμα που δίνει απαντήσεις σε κάθε αναζητητή της προσωπικής αλήθειας των πραγμάτων της ζωής και του κόσμου.
Διότι, η διδασκαλία του Χριστού δεν αφορά μόνο τον Κλήρο και τους θεολόγους, αλλά – προφανώς – αφορά κάθε ζωντανό άνθρωπο για όσο καιρό πειραματίζεται και βιώνει την ατομική του καθημερινότητα. Εκείνος έθιξε τα κοινωνικά προβλήματα – αδικία, μίσος, κλπ – αλλά επικέντρωσε τον ενδιαφέρον του στην μεταμόρφωση της ατομικής και προσωπικής ζωής κάθε ανθρώπου που ενδιαφέρεται να πάρει απαντήσεις για όλα τα κοινωνικά “γιατί”, μέσα όμως από το προσωπικό του χαρτοφυλάκιο. Διότι, καθένας έχει τον δικό του “κόσμο” των εμπειριών και των γνώσεων, άρα καθένας καλείται πολύ προσωπικά και ατομικά να κατανοήσει τις αρχές της διδασκαλίας του δημιουργού, προκειμένου αυτές οι γνώσεις και εμπειρίες – δικές του αλλά και των άλλων – να τον οδηγούν σε μια βελτιούμενη ατομική καθημερινότητα, έξω και πέρα από το ατομικό και κοινωνικό του παρελθόν.
Διότι ο Χριστός, δεν κατάργησε το παρελθόν και δεν καταράστηκε κανένα, αλλά υπέδειξε τον δρόμο και τον τρόπο που ο ενδιαφερόμενος θα αποδεσμεύεται σταδιακά από τις όποιες αγκυλώσεις του ατομικού και κοινωνικού του παρελθόντος, και θα οδηγείται σε μια νέα πραγματικότητα, χωρίς τυμπανοκρουσίες και επαίνους εκ μέρους των άλλων. Η ατομική μας ζωή κυριαρχείται από την διάθεση για προβολή και έπαινο, αλλά αυτό πρέπει να είναι δεύτερο. Το πρώτο παραμένει η διαχρονική δικαιοσύνη των πράξεων και των λόγων κάθε ατόμου που διαθέτει ευαίσθητη και όχι καυτηριασμένη – νεκρή συνείδηση.
Διότι, η κρίση και η ανταπόκριση του δημιουργού δεν έχει μόνο τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά έχει και ένα πολύ πιο μακρινό ορίζοντα, όπου οι πράξεις και τα λόγια των ανθρώπων που κατοικούν πάνω στη γη κάθε στιγμή, να είναι ορθά τοποθετημένα μέσα στο δικό του διαχρονικό σχέδιο. Και μόνο αυτή η οπτική μπορεί να προσφέρει ανακούφιση και ταπεινότητα, αφού η κρίση και οι απαντήσεις δεν αναμένονται μόνο από τους σύγχρονους ανθρώπους, αλλά έχουν αντοχή μέσα στον χρόνο, διότι δεν είναι μόνο ανθρώπινη ικανότητα, αλλά είναι και λόγια και πράξεις σύνεσης, οι οποίες θα αποδώσουν καλούς καρπούς και στο μέλλον, ατομικό και κοινωνικό, εγγύς, απώτερο, απώτατο και αιώνιο.