Ακούγοντας ή διαβάζοντας κάποιος την διδασκαλία του Χριστού παίρνει δύο πράγματα. Πρώτον γνώση και δεύτερον δύναμη. Η γνώση είναι ένα προϊόν που μένει μέσα στην συνείδηση του ατόμου, όταν αποφασίσει να διαβάσει και να εφαρμόσει αυτή την διδασκαλία στην ατομική του καθημερινότητα, και όχι μόνο στην εκκλησιαστική του πρακτική.
Η δύναμη είναι φυσικό παράγωγο των λόγων της διδασκαλίας, διότι, όπως εξηγεί στην επιστολή προς Ρωμαίους ο Απόστολος, “το Ευαγγέλιο είναι δύναμη θεού προς σωτηρία σε καθένα που πιστεύει”. Και αυτό σημαίνει ότι καθένας που πιστεύει και εφαρμόζει στην ατομική του καθημερινή ζωή την διδασκαλία του Χριστού, παίρνει την ανάλογη προς τις ανάγκες και την ικανότητά του δύναμη, προκειμένου η πίστη του να μην είναι θεωρία μόνο, αλλά να μπορεί να παράγει και πρακτικά αποτελέσματα, τα οποία οι άλλοι μπορεί να μην τα βλέπουν άμεσα, όμως τα παράγωγα της πίστης θα φανούν αργότερα, στον κατάλληλο καιρό για την οικοδομή, τόσο του πιστεύοντος, όσο και των γύρω του.
Διότι, η δύναμη του δημιουργού, όπως εφαρμόστηκε και αποκαλύφθηκε στην περίπτωση της Ανάστασης του Χριστού, δεν είναι δύναμη μηχανική, δεν είναι δύναμη χημική, δεν είναι δύναμη μαγική, αλλά φέρνει τα αποτελέσματα που προβλέπονται για τον καθένα που πιστεύει και εφαρμόζει την διδασκαλία του Χριστού στον κατάλληλο χρόνο μέσα στην προσωπική πρακτική του καθημερινότητα. Και μπορεί οι γύρω να μην βλέπουν θεαματικά αποτελέσματα, θαύματα και τέρατα, αλλά είναι απολύτως βέβαιο ότι θα υπάρξουν τα προβλεπόμενα αποτελέσματα στον κατάλληλο καιρό, σύμφωνα με το σχέδιο του δημιουργού.
Άλλωστε, οι σχεδιασμοί και οι αποφάσεις των μεγάλων πραγμάτων της ζωής, δεν ταυτίζονται χρονικά με την εμφάνιση των αποτελεσμάτων, όπως κάθε οικοδομή που μελετάται και σχεδιάζεται, δεν κατασκευάζεται ταυτόχρονα με την μελέτη και το σχεδιασμό, αλλά η κατασκευή έρχεται όταν, από την μια ολοκληρωθεί η κάθε επιμέρους μελέτη, και από την άλλη όταν έρθει ο κατάλληλος χρόνος για να είναι χρήσιμη η οικοδομή αυτή. Με αυτή την απλή λογική κάθε άνθρωπος που πιστεύει στον δημιουργό και στο δικό του έργο, περιμένει τα αποτελέσματα στον χρόνο που έχει επιλέξει ο ίδιος ο δημιουργός και όχι όταν οι άνθρωποι χειροκροτούν.
Διότι, ο έπαινος των ανθρώπων είναι χρήσιμος για να κατανοούμε την ορθή πορεία της ατομικής μας ζωής, αλλά ο έπαινος του θεού έρχεται όταν ολοκληρώνεται το ατομικό μας έργο πάνω στη γη, και φαίνεται ο τελικός σκοπός και η ατομική επιτυχία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι άνθρωποι θα χειροκροτήσουν και το σχέδιο του δημιουργού, για το οποίο – κατά κανόνα – έχουμε πλήρη άγνοια.