Όλοι γνωρίζουμε πλέον τον 21ο αιώνα, ότι ο κόσμος μέσα στον οποίο ζούμε, ο φυσικός αλλά και ο κοινωνικός περίγυρος, δεν είναι μονο-επίπεδος αλλά είναι πολυ-επίπεδος. Με λίγα λόγια, όσα βλέπουμε και ακούμε μέσω των αισθητηρίων του σώματός μας, δεν είναι και το αντικειμενικά πραγματικό σύνολο του κόσμου. Ένα σύνολο για το οποίο εμείς κακώς θεωρούμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα και εξαντλείται σε όσα καθένας αντιλαμβάνεται ο ίδιος ή του μεταφέρουν άλλοι άνθρωποι.
Και φυσικά αυτό είναι προφανής παγίδα, διότι αγνοούμε σημαντικά τμήματα του κόσμου, άρα υποκείμεθα στις μεγάλες πιθανότητες μεγάλων λαθών στον χειρισμό των καθημερινών μας θεμάτων. Ξεκινώντας από τον φυσικό κόσμο, την γη και το σύμπαν, έχει δηλωθεί από τους ερευνητές ότι η γνώση μας περιορίζεται στο 4,9%, δηλαδή ουσιαστικά αγνοούμε το μείζον τμήμα του κόσμου που μας περιβάλλει και εντός του οποίου εμείς κινούμαστε καθημερινά.
Απλή απόδειξη η προσωπική μας εμπειρία με τον ιό του Κορωνοϊού, ένα μη ορατό πλάσμα που κατάφερε να καταστρέψει εκατομμύρια θέσεις εργασίας σε λίγους μήνες και να στείλει στον τάφο πάνω από ένα εκατομμύριο άτομα μέχρι σήμερα, ανατρέποντας προβλέψεις και σχεδιασμούς δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Και το χειρότερο είναι ότι δεν γνωρίζουμε σχεδόν τίποτα για τον ιό αυτόν, ενώ διαθέτουμε τα – κατά την γνώμη μας – τελειότερα μηχανήματα που είναι απλωμένα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Μάλιστα, όχι μόνον δεν γνωρίζουμε επαρκώς τον ιό του Κορωνοϊού, αλλά προσπαθούμε εκ των αποτελεσμάτων να βγάλουμε συμπεράσματα, χωρίς να είμαστε σε θέση ακόμη, μετά από ένα σχεδόν έτος να προσδιορίσουμε ακριβώς την φύση και την συμπεριφορά του ιού αυτού.
Αυτό ακριβώς το θέμα της άγνοιας, από την οποία δεν εξαιρείται κανένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη, έρχεται να επισημάνει ο Χριστός πριν δυο χιλιάδες χρόνια, απαιτώντας από τους ακροατές του να κατανοήσουν την ανάγκη της εμβάθυνσης στον φυσικό, αλλά και στον μη ακόμη ορατό κόσμο. Στην προσπάθειά του δηλαδή να υποδείξει τον ρόλο των γεγονότων που βρίσκονται πίσω από τα ορατά γεγονότα, ο Χριστός χρησιμοποιεί παραδείγματα τόσο από τον φυσικό κόσμο – πτηνά, άνθη, προζύμι, κλπ, όσο και από την ιστορική πραγματικότητα που γνώριζαν οι ακροατές του.
Μια πραγματικότητα που υποδεικνύει την δύναμη πίσω από την δράση, που υποδεικνύει την πορεία των γεγονότων πριν αυτά εμφανιστούν. Ωστόσο, ούτε τότε – και φοβούμαι ούτε και σήμερα ακόμη – είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε και να διερευνήσουμε ταπεινά και ψύχραιμα αυτήν την οπτική γωνία του κόσμου. Και αυτό δεν οφείλεται σε έλλειψη ενημέρωσης και διαθέσιμων στοιχείων, αλλά είναι αποτέλεσμα της ατομικής μας νωθρότητας να εμβαθύνουμε στην δική του διδασκαλία. Μια διδασκαλία που μας μεταφέρει από την επιφάνεια στο βάθος, από την επιπόλαιη θρησκευτικότητα στην αναζήτηση της αλήθειας και του ίδιου του δημιουργού.