Οι αποκαλύψεις που κάνει ο Χριστός στον Νικόδημο, ενώ στην αρχή φαντάζουν μεταφυσικές και επουράνιες, στην πραγματικότητα αφορούν την καθημερινότητά μας. Δεν αφορούν το μέλλον και τα επουράνια, αλλά αναφέρονται και εφαρμόζονται από τους καθημερινούς ανθρώπους μέσα στην διάρκεια της καθημερινής τους ζωής.
Και αυτό είναι σημαντικό, διότι σε όλους μας αρέσει να μεταθέτουμε τα πράγματα στο μέλλον και μάλιστα όσο γίνεται στο απώτερο μέλλον, όχι γιατί μας ενδιαφέρει τόσο το μέλλον, όσο για να αποφύγουμε την ευθύνη της κάθε στιγμής της ζωής μας.
Προκειμένου δηλαδή σήμερα να μην μπω στον κόπο να αλλάξω νοοτροπία, φροντίζω να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτά που είπε ο Χριστός δεν είναι για μένα σήμερα, αλλά είναι για το μέλλον, τα επουράνια, τους άλλους, τους παλαιούς αγίους της Εκκλησίας, και σε καμιά περίπτωση εγώ δεν συμπεριλαμβάνομαι στο σήμερα και στην ευθύνη του.
Όμως, νομίζω, κάθε λογικός άνθρωπος ξέρει να διακρίνει το μέλλον από την ευθύνη του παρόντος και αυτό ακριβώς είπε ο Νικόδημος στον Χριστό. Πως αυτά μπορούν να γίνουν πράξη; Πως δύνανται ταύτα γενέσθαι; Διότι αν εγώ πρέπει να κάνω κάτι σήμερα και δεν το κάνω, είτε γιατί το αγνοώ είτε γιατί το αποφεύγω, αυτό αποβαίνει εις βάρος μου και κάποια στιγμή βρίσκομαι μακριά από την πραγματικότητα.
Και αυτό πρέπει να είναι το ερώτημα κάθε λογικού ανθρώπου που αναζητά τον δημιουργό του, όχι για να αποφύγει την καθημερινότητα και την ευθύνη της, αλλά για να μεταμορφώσει την καθημερινότητά του στο πρότυπο του ίδιου του δημιουργού του.
Διότι μπορεί η καθημερινότητα να είναι κόλαση προς αποφυγήν, αλλά μπορεί και να είναι άσκηση για κάτι καλύτερο αύριο.
Η μεταμόρφωση που επιφέρει στον εσωτερικό μας άνθρωπο η παρουσία του Πνεύματος δεν περιλαμβάνει μόνον την ενίσχυση του εσωτερικού μου ανθρώπου με δύναμη θεού, αλλά επιφέρει και μεταβολή στον τρόπο με τον οποίο εκτιμώ κάθε στιγμή και κάθε γεγονός μέσα στην καθημερινότητά μου.
