Ο βωμός στην αρχαιότητα, σύμφωνα με τις ιστορικές πληροφορίες και τα αρχαιολογικά ευρήματα, ήταν το θυσιαστήριο, ο τόπος δηλαδή όπου οι προσφορές του πιστού καίγονταν ως ένδειξη της ευσέβειας προς τους θεούς ή τον ένα θεό του λατρευτή.
Μετά το πέρας της θυσίας, ο λατρευτής έκρινε ότι είχε πράξει το καθήκον του απέναντι στον θεό και, κατά συνέπεια, θα είχε την εύνοιά του. Παράλληλα, την στιγμή της θυσίας υπήρχαν ενδείξεις της ευαρέσκειας ή της δυσαρέσκειας του θεού που εκδηλώνονταν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όπως στην περίπτωση της θυσίας του Άβελ και του Κάιν. Αυτή η κρίσιμη στιγμή κάθε λατρευτή είχε απόλυτα προσωπικό χαρακτήρα και ο ίδιος απολάμβανε τα κέρδη ή τις ζημίες της προσφοράς του.
Σε αυτήν ακριβώς την κρίσιμη στιγμή, την στιγμή της προσέγγισης και επαφής του πιστού με τον θεό του, επικεντρώνεται και το ενδιαφέρον στην επιστολή προς Εβραίους της Καινής Διαθήκης, όπου αντιδιαστέλλοντας την παλαιά – προ Χριστού – πρακτική των θυσιών, μεταφέρει το θέμα από τα εξωτερικά στοιχεία στον εσωτερικό κόσμο του λατρευτή.
Δεν έχει δηλαδή σημασία η προσφορά του λατρευτή, αλλά έχει ιδιαίτερη και πολύτιμη αξία το έργο του θεού στον εσωτερικό κόσμο του λατρευτή, δηλαδή του φυσικού ατόμου που προσεγγίζει τον δημιουργό του. Και μάλιστα όχι απλά μεταθέτει το θέμα από τα εξωτερικά στοιχεία στο έργο που συντελείται στην συνείδηση του φυσικού προσώπου που προσεγγίζει τον θεό, αλλά παρεμβάλλονται και δυο νέοι παράγοντες: η αλήθεια και το πνεύμα.
Μάλιστα, εξηγώντας στην Σαμαρείτισσα, αποσαφηνίζει ο ίδιος ο Χριστός ότι οι προσκυνητές του θεού πρέπει πλέον να προσέρχονται στην προσκύνηση έχοντας επίγνωση της αλήθειας και του πνεύματος: της αλήθειας, διότι το ψέμα και η υποκρισία είναι αντίθετα με τον δημιουργό μας. Του πνεύματος, διότι ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μαζί του είναι το πνεύμα και όχι τα φυσικά στοιχεία της καθημερινότητας.
Η μετάθεση αυτή από το έξω προς το μέσα, η αδήριτη πραγματικότητα της αλήθειας έναντι του ψεύδους και της υποκρισίας, αποδεικνύει το βάθος του μηνύματος για την εποχή του: κανείς πλέον δεν είναι θεατής. Αντίθετα, τόσο ο πιστός όσο και ο δημιουργός του στον οποίο προσέρχεται, συνεργάζονται κάθε στιγμή για την εσωτερική του μεταμόρφωση προς την κατεύθυνση της κατανόησης των αιωνίων και όχι μόνον των φυσικών πραγμάτων.
