Όλοι είμαστε μάρτυρες των νέων ανακαλύψεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινότητά μας.

Όλοι μπορούμε να βεβαιώσουμε ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις μας προσφέρουν τον ηλεκτρονικό και όλο τον τεχνικό πολιτισμό που χρησιμοποιούμε. Και είμαστε μάρτυρες, όχι γιατί ζούμε ένα μαρτύριο, αλλά γιατί μπορούμε να βεβαιώσουμε και να βεβαιωθούμε, ότι όλα όσα έχουμε και χρησιμοποιούμε, πράγματι είναι λειτουργικά και αποδίδουν όσα ο κατασκευαστής προβλέπει για το προϊόν της ανακάλυψης του.

Το ίδιο όμως θα έπρεπε να συμβαίνει και στην περίπτωση της πίστης και των καρπών της πίστης, δηλαδή των ανακαλύψεων που προέρχονται μέσα από την λειτουργία της πίστης. Ενώ δηλαδή αποδεχόμαστε ότι είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της σύγχρονης τεχνολογίας, δεν είμαστε μάρτυρες των πραγματικών αποτελεσμάτων της πίστης.

Και τούτο διότι δεν ενδιαφερόμαστε να ανακαλύψουμε τον τρόπο λειτουργίας της πίστης, τον τρόπο που η πίστη παράγει έννομα και πρακτικά αποτελέσματα στην καθημερινή μου ζωή.

Κατά κανόνα η πίστη μου περιορίζεται στην θρησκευτική μου πρακτική και την εκκλησιαστική μου σχέση και δεν επεκτείνεται στα πρακτικά αποτελέσματα που το εργαλείο της πίστης παράγει, όταν υπάρχει και λειτουργεί στην καθημερινή μου ζωή. Και αυτό είναι μια τραγωδία.

Μας έχουν δοθεί τα τεχνικά και τα πρακτικά μέσα για να δοκιμάζουμε αν η πίστη μας είναι παραγωγική και έχει τους προσδοκώμενους καρπούς, αλλά εμείς περιοριζόμαστε στην ικανοποίηση ότι κάναμε τα θρησκευτικά μας καθήκοντα, χωρίς την προσδοκία του καλύτερου αύριο, χωρίς νέες ανακαλύψεις που θα βοηθούν εμένα και τους σύγχρονους ανθρώπους στο να κατακτούν την καθημερινότητα με γνώμονα την αιωνιότητα και όχι την εμπρόθεσμη εξόφληση του επίγειου βίου μου.