Η ζωή μας δεν είναι γράμματα και λέξεις, αλλά είναι έννοιες και πρακτική εφαρμογή. Εργασία, χαρά, θλίψη, έπαινος, ζωή, θάνατος και δεκάδες χιλιάδες άλλες έννοιες μας απασχολούν και καθορίζουν το πλαίσιο λειτουργίας της καθημερινής μας ζωής.
Αν και οι λέξεις απαρτίζονται από γράμματα, ωστόσο όλοι καταλαβαίνουμε ότι το μυστικό δεν βρίσκεται στα γράμματα της αλφαβήτου, αλλά βρίσκεται στις έννοιες που αυτές οι λέξεις δηλώνουν για την ζωή μας.
Μπορεί χωρίς τα γράμματα να μην υπάρχουν οι λέξεις, όμως για τους ώριμους ανθρώπους αυτό είναι ένα υποχρεωτικό στάδιο εξέλιξης ζωής. Σε διαφορετική περίπτωση θα είμαστε ανθρωποειδή αλλά όχι ώριμοι άνθρωποι.
Αυτή η απλοϊκή επισήμανση στις σχέσεις γραμμάτων, λέξεων και εννοιών ως συστατικά της καθημερινής ζωής, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι και στα ζητήματα της πίστης υπάρχουν γράμματα και λέξεις, αλλά υπάρχουν και έννοιες, τις οποίες πρέπει να κατανοήσουμε και να βρούμε τρόπους να εφαρμόζουμε στην καθημερινότητά μας, αν φυσικά μας ενδιαφέρει η ζωή, αν μας ενδιαφέρει η ποιότητα της ζωής αλλά και το μήκος της ζωής.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός απευθυνόμενος στους χωριανούς του την εποχή εκείνη, προσπάθησε με παραβολές να τους μεταφέρει στον προβληματισμό της επέκεινα των φυσικών φαινομένων ζητημάτων της ζωής.
Δεν τους έκανε δηλαδή μάθημα γραμματικής, αλλά προσπάθησε μέσα από τις παραβολές και τα παραδείγματα της φύσης να τους προκαλέσει και να τους προσκαλέσει σε μια βαθύτερη προσέγγιση των ζητημάτων της ζωής.
Δεν αρκέστηκε μόνον σε όσα ήδη γνώριζαν από την φυσική ή την θρησκευτική τους εμπειρία, αλλά τους παρότρυνε να μπουν σε βαθύτερες αναζητήσεις, προκειμένου να μην περιγράφουν προβλήματα μόνον, αλλά να αναζητήσουν και τις ανάλογες απαντήσεις μέσα από το ρεπερτόριο των γνώσεων που ήδη κατείχαν ή θα μπορούσαν να κατακτήσουν στο μέλλον.
Για τον λόγο αυτό και δεν περιορίζει την διδασκαλία του μόνον σε όσα ο ίδιος τους είπε, αλλά τους έδωσε και μια άλλη διάσταση, την διάσταση της αιώνιας ανακάλυψης της αλήθειας και της ζωής.
Η δική του δηλαδή αναχώρηση δεν θα άφηνε κενό, αλλά άφηνε ένα μεγάλο διάδρομο που οδηγεί από το σήμερα στο αύριο, από το άγνωστο στο γνωστό, από το καλό στο καλύτερο, αλλά οδηγεί και από το εφήμερο στο αιώνιο και στην ελπίδα της ζωής επέκεινα του φυσικού τάφου.
