Εκτός από τα φυσικά φαινόμενα, το σύνολο των προσωπικών μας εμπειριών προέρχεται από τα φυσικά πρόσωπα και τα γεγονότα που δημιουργούνται από την δική τους δραστηριότητα. Εμείς, οι άνθρωποι, δημιουργούμε τις εξελίξεις μέσα στην κοινωνία, και οι δραστηριότητές μας καθορίζουν την εξέλιξη των γεγονότων. Αυτή είναι η ορατή καθημερινή πραγματικότητα που βιώνουμε. Και αυτή η αλήθεια μας βοηθά να οργανώνουμε την προσωπική μας συμμετοχή ή αντίσταση σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
Μια μικρή χαραμάδα ήλθε να ανοίξει η διδασκαλία του Χριστού, ο οποίος έστρεψε την προσοχή μας από τα φυσικά πρόσωπα, στον χώρο επέκεινα του φυσικού κόσμου, αποκαλύπτοντας ότι πίσω από τα γεγονότα υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που συντελούν στην εξέλιξη των γεγονότων. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό είναι μια άλλη οπτική, είναι ένας άλλος τρόπος να αντιμετωπίζει κάποιος τα καθημερινά του αδιέξοδα.
Μάλιστα, όχι μόνον αποκάλυψε ο Χριστός αυτή την διαφορετική παράμετρο, αλλά περιέγραψε και τα μέσα, εξήγησε, δηλαδή, τον τρόπο με τον οποίο γίνονται όλα αυτά αντιληπτά μέσα από το όργανο της πίστης που όλοι διαθέτουμε ως εφόδιο, και ως τμήμα της προσωπικότητάς μας από τον ίδιο τον δημιουργό. Και, τελικά, μόνον μέσα από αυτό το φίλτρο είναι κατανοητή και πρακτικά εφαρμόσιμη η διδασκαλία του Χριστού, άσχετα αν εμείς, ως Χριστιανοί, νομίζουμε ότι βιώνουμε όσα εκείνος μας δίδαξε ως προοπτική ζωής και ως τυπική καθημερινότητα. Διότι, η βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας είναι συνάρτηση, όχι μόνον των προσωπικών μας προσπαθειών, αλλά και άλλων πολλών παραγόντων που επιδρούν μέσα στην εξέλιξη των γεγονότων.
Η αναφορά του Χριστού στα πρόσωπα του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή σε πρόσωπα που είχαν ζήσει περίπου δυο χιλιάδες χρόνια νωρίτερα, έχει εξαιρετική σημασία, διότι ο Χριστός δεν ήθελε να κάνει μάθημα ιστορίας, αλλά να αποκαλύψει τον νέο τρόπο αντίληψης του κόσμου, μέσα από την διδασκαλία του ζωντανού θεού και των ζώντων ανθρώπων. Ειδικά στην περίπτωση του Ρωμαίου Εκατόνταρχου, όχι δηλαδή Εβραίου που “είχε κληρονομήσει τα δικαιώματα των προγόνων του“, έχει μεγάλη αξία για μας, ακριβώς γιατί μέσα από αυτή την διδασκαλία μπορούμε να έχουμε πρόσβαση σε θέματα που δεν κινούνται μέσα στα όρια του αισθητού κόσμου.
Και μπορεί αυτό να ακούγεται ως ουτοπία, ωστόσο, τον 21ο αιώνα, εμείς που διαθέτουμε πλήθος εφαρμογών που δεν χρησιμοποιούν τον αισθητό κόσμο, είμαστε υποχρεωμένοι από την λογική να αποδεχθούμε ως αληθινή αυτή την οπτική του κόσμου που παρουσίασε ο Χριστός. Διότι, δεν αθέτησε την δική μας εικόνα της καθημερινότητας, τον θάνατο και τις καθημερινές δυσκολίες ή την ζωή και τις δικές της χαρές, αλλά ήλθε να προσθέσει σε όσα ήδη μας ήταν πολύ γνωστά.
Άρα, η διδασκαλία του είναι συμπληρωματική με το στοιχείο του “περισσού”, του περισσεύματος και όχι της αφαίρεσης και της υστέρησης. Αυτό δηλώνει μια νέα οδό, ένα νέο τρόπο προσέγγισης της καθημερινότητας, τρόπο που από την μια εμπλουτίζει τις δυνατότητες για βελτίωση των συνθηκών ζωής, από την άλλη όμως ανοίγει νέους δρόμους για την εξήγηση των γεγονότων και της συμπεριφοράς των φυσικών προσώπων.
Το υπαρξιακό στοιχείο, το όργανο, το μη ορατό όργανο της πίστης, που έχει θέσει στον εσωτερικό μας κόσμο ο δημιουργός, είναι το όργανο, με την καλλιέργεια του οποίου να μετατρέπεται ο άνθρωπος, το φυσικό πρόσωπο, σε μια μεταμορφούμενη εικόνα, η οποία να μπορεί να προσεγγίζει την άλλη διάσταση των γεγονότων, και, από αιτία φόβου και κατάθλιψης, να μετατρέπονται σε στοιχεία παιδείας που αποφέρουν καρπό, μικρό στην αρχή, αλλά αργότερα εκατό φορές περισσότερο από τις φυσικές μας ανάγκες, αποταμιεύοντας στοιχεία για την προοπτική του μέλλοντος, εγγύς και απώτερου.