Οι προσωπικές μας αποφάσεις για πόλεμο ή ειρήνη με τους γύρω μας αλλά και τους εαυτούς μας πολλές φορές διαγράφουν μια ιστορία, μικρή ή μεγάλη και δεν είναι στιγμιαίες, δηλαδή χωρίς να έχει προηγηθεί μια προετοιμασία εσωτερική στις σκέψεις και στα συναισθήματά μας. Και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτό δεν ανήκει σε άλλους, παρά μόνο προσωπικά και ατομικά σε μας τους ίδιους και στις προσωπικές μας τελικές αποφάσεις.
Για τον λόγο αυτό και η διδασκαλία του Χριστού δεν απευθύνθηκε αόριστα σε φιλοσοφική σφαίρα, αλλά υπεισήλθε στις προσωπικές μας στιγμές, εκεί που κανένας άλλος δεν συμμετέχει. Και αυτό είναι κρίσιμο στοιχείο στις εξελίξεις των σκέψεων και των προσωπικών μας αποφάσεων, διότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά προσωπική, τόσο για τις εξελικτικές διαδικασίες μέσα μας, όσο και για τις τελικές αποφάσεις και πράξεις.
Δεδομένου ότι όλα κυοφορούνται εντός του εσωτερικού μας κόσμου, στις σκέψεις, τις πρωτοβουλίες και τις αποφάσεις, ο Χριστός δεν θέλησε να θίξει μόνο την κακοδαιμονία ενός κοινωνικού συνόλου, αλλά έθιξε και στην πορεία που ακολουθείται μέσα στο ένα άτομο, το οποίο και έχει την ευθύνη της εσωτερικής του λειτουργικής πραγματικότητας.
Διότι, στις σκέψεις και στα συναισθήματά μας κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει για μας, αλλά είναι ατομική μας υπόθεση, την οποία καθένας καλείται να διαχειριστεί με προσωπική ευθύνη, προκειμένου να καταλήξει στην απόφαση πόλεμος ή ειρήνη. Αν και εμείς με την λέξη πόλεμος και ειρήνη εννοούμε μόνο τις συγκρούσεις μεταξύ κρατών και νομικών οντοτήτων, ωστόσο, ο Χριστός έθεσε το θέμα και του προσωπικού μας πολέμου, όταν τίθεται θέμα αποφάσεων που αφορούν τις προσωπικές μας επιλογές για τους γύρω μας.
Εάν, δηλαδή, αφήσουμε χωρίς έλεγχο τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, κινδυνεύουμε να επιτρέψουμε σε μη συμβατά με την προσωπική μας θέληση στοιχεία να εγκατασταθούν μέσα στο νου και στην συνείδησή μας, με αποτέλεσμα να επηρεάσουν προς την αρνητική κατεύθυνση τις σκέψεις μας, και ενώ στην πραγματικότητα θέλουμε ειρήνη, τελικά εισπράττουμε αποτελέσματα πολέμου.
Η αγάπη και η συγχώρεση που δίδαξε ο Χριστός δεν αφορούσε έθνη και κοινωνίες, αλλά απευθύνθηκε και απευθύνεται σε άτομα που ενδιαφέρονται για την βελτίωση των εσωτερικών του σκέψεων και των αποφάσεων, ώστε να καλλιεργούν την πορεία της ειρήνης και όχι του πολέμου. Διότι τα αποτελέσματα και των δύο καταστάσεων είναι γνωστά, και αυτό που απομένει είναι να παίρνει κάποιος αποφάσεις με βάση την ατομική του επιλογή και όχι τις επιλογές που υποβάλλουν κάποιοι τρίτοι.