Κατά κανόνα, η πραγματικότητα είναι πιο σκληρή απ’ ότι την φανταζόμαστε. Διότι, με την φαντασία του ο άνθρωπος “χτίζει ανώγια και κατώγια”, αλλά μέχρι που να οικοδομηθούν όλα και να ολοκληρωθεί ένα έργο, περνάει πολύς καιρός και υπάρχουν μεγάλες δυσκολίες.
Και αυτό ισχύει σε όλα τα θέματα της καθημερινότητας κάθε ατόμου πάνω στη γη όσο καιρό βρίσκεται στην παρούσα ζωή. Η φαντασία και η επιθυμία γεμίζει την ψυχή μας, αλλά για να προκύψει μια βιώσιμη πραγματικότητα, απαιτείται μεγάλη προσπάθεια και προσήλωση, δηλαδή “κάρφωμα με καρφιά” – αυτό σημαίνει προς-ήλωση -, προκειμένου να φτάσει ένα καλό έργο στο όριο της αρτιότητας και της διατήρησης σε όριο χρόνου μιας τουλάχιστον γενεάς, δηλαδή 30+ χρόνια. Γιατί η γνησιότητα κάθε έργου, ανθρώπινου ή θεϊκού, δοκιμάζεται όχι μόνο μέσα από τις μπόρες της ζωής, αλλά δοκιμάζεται και από την αντοχή του μέσα στα χρόνια.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο ίδιος ο Χριστός ξεκαθάρισε ότι όποιος ακούει αλλά δεν εφαρμόζει στην καθημερινή του ζωή την δική του διδασκαλία, δεν μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα, διότι το έργο του φθείρεται και δεν αντέχει στον χρόνο και στις μπόρες της ζωής. Στην παραβολή του γεωργού που σπέρνει τον σπόρο, ο χριστός διευκρίνισε ότι ο σπόρος που πέφτει σε χώμα χωρίς βάθος και ουσίες ανάπτυξης, σε λίγο θα λυγίσει από την ζέστη και την έλλειψη και θα οδηγηθεί στην ξηρασία και την ανυπαρξία. Αντίθετα, ο σπόρος που πέφτει σε καλό χώμα, αυτός θα παραμείνει και θα φέρει πολλαπλάσιο καρπό σε βάθος χρόνου. Με λίγα λόγια, χωρίς σπορά του λόγου στην αγαθή συνείδησή μας δεν μπορεί να υπάρξει κάποιο καλό ουσιαστικό αποτέλεσμα που θα καρποφορεί και στο μέλλον.
Για τον λόγο αυτό και καθένας που ενδιαφέρεται να ανακαλύψει το θέλημα του θεού για την προσωπική του ζωή πρέπει να αναζητήσει επίμονα – προσηλωμένα – την αναζήτηση του θελήματος του δημιουργού για την δική του προσωπική περίπτωση. Και αυτό έχει δυο όψεις. Από την μια τα καλά έργα και από την άλλη τη βαθύτερη καθημερινά επίγνωση του ίδιου του δημιουργού ο οποίος και παρέχει τα πάντα για κάθε ανάγκη στην δική μας καθημερινότητα. Αυτό σημαίνει ότι οι αδυναμίες στην εκτέλεση ενός έργου, πολλές φορές είναι θέμα δύναμης, δύναμης μεγαλύτερης από αυτήν που μπορεί να διαθέτουμε.
Για τον λόγο αυτό και ο Χριστός αλλά αργότερα και ο απόστολος Παύλος θέτουν το θέμα της ατομικής δύναμης, της δύναμης του εσωτερικού μας κόσμου, προκειμένου οι σκέψεις, οι υπολογισμοί, οι επιλογές, οι αποφάσεις αλλά και ο τρόπος που θα εκτελέσουμε ένα έργο να είναι συμβατές με το σχέδιο – θέλημα του δημιουργού, ο οποίος και μπορεί να μας εφοδιάσει με την αναγκαία extra δύναμη που θα απαιτηθεί, προκειμένου να βγούμε από αδιέξοδα στο οποία μπορεί να έχουμε οδηγηθεί από άγνοια ή λάθος επιλογές.