Ο όρος “όρια” είναι γνωστό ότι σημαίνει μια περιοχή, η οποία ορίζεται, καθορίζεται, έχει συγκεκριμένη έκταση, άρα έχει και συγκεκριμένο περιεχόμενο, ανεξάρτητα εάν πρόκειται για γνωστό ή άγνωστο περιεχόμενο. Η περιοχή δηλαδή αυτή που ορίζεται από κάποιο πρόσωπο, δεν είναι α-περιόριστη, αλλά έχει περιορισμό, δηλαδή έχει όρια, τα οποία και καθορίζουν την εξουσία και το περιεχόμενο.
Και επειδή αυτό είναι η καθημερινή μας ενασχόληση – όλοι ασχολούμαστε με πράγματα τα οποία περιλαμβάνονται μέσα στον χώρο της προσωπικής μας ζωής στην ατομική μας καθημερινότητα – είναι προφανές ότι, η έκταση που καθορίζεται από τα όρια, παίζει τον κυρίαρχο ρόλο. Διότι εκτός των ορίων, ο κύριος της εντός των ορίων έκτασης, δεν έχει κανένα δικαίωμα. Διότι όλα τα δικαιώματα έχουν τοπικά και χρονικά όρια, και κανένα πρόσωπο ή πράγμα/ αντικείμενο δεν εξαιρείται από αυτόν τον κανόνα.
Διότι όλα είναι απόλυτα εξαρτημένα από τον χώρο και τον χρόνο,εντός των οποίων ασκείται κάθε εξουσία, άρα μπορώ να περιμένω κάτι να συμβεί στην δική μου χρονική και χωρική περιοχή. Εκτός αυτής της περιοχής, τα πράγματα δεν μπορεί να έχουν σχέση με μένα και την προσωπική μου ζωή. Και αυτό σημαίνει ότι ο χώρος, εντός του οποίου βιώνω την προσωπική μου ζωή καθημερινά, και ο χρόνος που μου παραχωρείται, για να ασκήσω τα δικαιώματά μου, δεν είναι απεριόριστα, αλλά έχουν όρια και μάλιστα αμείλικτα αυστηρά και μη υπερβάσιμα.
Και αυτή είναι η ατομική μας τραγωδία. Διότι έχουμε περιορισμένο χώρο και περιορισμένο χρόνο για να βιώσουμε ο,τιδήποτε μάς ενδιαφέρει προσωπικά. Και επειδή η εξαγορά και η αξιοποίηση του χρόνου δεν ανήκει σε τρίτους, αλλά στο φυσικό πρόσωπο που βιώνει σήμερα την προσωπική του ζωή – αλλά έχει και συγκεκριμένο χώρο ζωής – είναι προφανές ότι το ζήτημα δεν είναι ασήμαντο, αλλά – θα τολμήσω να το χαρακτηρίσω ως – κυρίαρχο για τις επιτυχίες στην προσωπική μας καθημερινότητα.
Λάθος εκτιμήσεις χρόνου, σημαίνει όταν οδηγούμε άκαιρη στροφή πριν την σωστή στιγμή. Και η απραξία όμως στην επείγουσα ανάγκη για την ορθή πορεία οδηγεί – ξέρουμε όλοι οι οδηγοί – στην τραγωδία και το ατύχημα. Άρα τα όρια του προσωπικού μας χώρου και του προσωπικού μας χρόνου δεν είναι ούτε για πάντα, ούτε παντού επί της γης, ώστε να δείχνουμε αδιαφορία και ωχαδερφισμό. Αντίθετα, εμείς οι άνθρωποι του 21ου αιώνα ξέρουμε την αξία του δευτερολέπτου στην κίνηση ενός οχήματος ή ενός αεροπλάνου. Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Και ο Χριστός έδωσε στον τομέα αυτόν ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να είμαστε ενημερωμένοι για τα προσωπικά μας όρια σε χώρο και χρόνο, χωρίς απέραντες ελαστικότητες. Η γνώση των προσωπικών μας ορίων είναι η βάση της ατομικής μας επιτυχίας. Για την υπέρβαση αυτών των ορίων πέραν του προσωπικού μας ορίζοντα, απαιτείται η ενεργοποίηση του εφοδίου της πίστης, το οποίο υφίσταται εντός του εσωτερικού μας κόσμου. Και μπορεί εμείς να αγνοούμε την ύπαρξή του, αλλά αυτό είναι εκεί εκ της φυσικής μας κατασκευής, και όποιος το ανακαλύψει, έχει βάλει ένα πρόσθετο εφόδιο στον καθημερινό του αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον, στο εγγύς, στο απώτερο, το απώτατο, και – για όσους αναζητούν υπερβάσεις ανθρωπίνων ορίων – και αιώνιου.