Μέσα στην ζωή υπάρχουν τα πάντα, ωφέλιμα και επιζήμια, καλά και κακά, χρήσιμα και μη.

Και θα μπορούσε να κατηγορήσει κάποιος τον δημιουργό ότι κακώς δημιούργησε τα μη ωφέλιμα, αλλά έπρεπε να είναι όλα καλά και το κακό να μην υπάρχει ποτέ. Ωστόσο αυτό είναι εξαιρετικά αφελές και απλοϊκό, αν κρίνει κανείς από την ανθρώπινη ιστορία.

Ενώ δηλαδή σε παλαιότερες εποχές υπήρχαν πράγματα τα οποία θεωρούνταν επιζήμια και άχρηστα, η νεότερη ζωή και επιστήμη αξιοποιεί ακριβώς αυτά τα στοιχεία για να αλλάξει την καθημερινή μας ζωή. Η άγνοια επομένως οδηγεί στην απαξίωση των στοιχείων που έχει τοποθετήσει μέσα στη φύση ο δημιουργός, ενώ η ορθή προσέγγιση και αναμονή αποφέρει καρπούς εκεί που κάποιος άλλος, με επιπόλαιη σκέψη θα απέρριπτε τα πάντα τυφλωμένος από την άγνοια και την υπεροψία.

Αυτή είναι η πραγματική αλήθεια και για την αποκάλυψη της επιστροφής στον δημιουργό μας. Ενώ δηλαδή μας έχουν χορηγηθεί όλα τα αναγκαία εφόδια για να αντιμετωπίζουμε με επιτυχία τις καθημερινές ανάγκες και προκλήσεις, συνήθως εμείς μένουμε στην γκρίνια και τον γογγυσμό, χωρίς να είμαστε πρόθυμοι να αναζητήσουμε την ορθή χρήση των εφοδίων, ακόμη και όταν αυτά εκ πρώτης όψεως και επαφής μας απογοητεύουν.

Και ενώ τα ιχνοστοιχεία υπάρχουν γύρω μας μέσα στον κήπο των Ιερών Γραμμάτων, εμείς αναζητούμε στην έρημο το νερό που χάσαμε από άγνοια και τύφλωση. Για την κακή μας κατάσταση δεν φταίει ο Αδάμ ή ο δημιουργός μας, αλλά η σκληρή μας στάση και εμμονή να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα με το επιχείρημα ότι οι άλλοι φταίνε και όχι εγώ, παραβλέποντας την ουσία, ότι δηλαδή στο τέλος αυτός που ζημιώνεται δεν είναι κάποιος άλλος αλλά εγώ που αυτοκαταστρέφομαι.