Το μήκος και η ποιότητα της ζωής μας δεν εξαρτάται μόνον από την ποσότητα του πλούτου που διαθέτουμε. Το μακροχρόνιο καλό και συμφέρον έχει και άλλες παραμέτρους, τις οποίες κατά κανόνα ή αγνοούμε παντελώς ή παραβλέπουμε, αφήνοντας αυτά τα ζητήματα για το μέλλον. Και φυσικά κανείς δεν ζημιώνεται εκτός από εμάς.
Διότι όπως το νερό κυλάει αλλά εμείς πρέπει να κάνουμε τον κόπο να ξεδιψάσουμε και όχι κάποιος άλλος, έτσι και τα μυστικά της ζωής βρίσκονται δίπλα μας, κοντά μας, αλλά εμείς αρκούμαστε μόνον στην συγκέντρωση αγαθών, προφανώς εκτιμώντας ότι αυτά έχουν μεγαλύτερη αξία σήμερα και όχι κάποια άλλα, για τα οποία πάντα υπάρχει χρόνος αλλά στο μέλλον.
Και ενώ γνωρίζουμε ότι στο τέλος της ζωής μας όλοι αφήνουμε τα πάντα πίσω μας, ωστόσο, φοβισμένοι από την πιθανότητα στέρησης κάποιων καθημερινών πραγμάτων, δεν παύουμε να ασχολούμαστε μόνον με αυτά, θεωρώντας ότι αυτό είναι το καλό και το συμφέρον της ζωής. Βέβαια, στην πραγματικότητα δεν το πιστεύουμε, διότι όλοι γνωρίζουμε ότι πέρα από τις καθημερινές μας φυσικές ανάγκες όλα τα υπόλοιπα δεν τα χρειαζόμαστε. Ωστόσο “η εύκολη λύση”, το “έχει ο θεός”, το “δεν βαριέσαι”, είναι ο κανόνας για να ξεφύγουμε από τις πραγματικές ανάγκες της ζωής μας, όχι φυσικά της καθημερινής αλλά και της επέκεινα του φυσικού μας ορίζοντα.
Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός δεν περιόρισε την διδασκαλία του στην ρύθμιση της καθημερινότητας μόνον, αλλά μετατόπισε τον ορίζοντα των στοιχείων της ζωής σε μια διαφορετική διάσταση, στην διάσταση της διάρκειας της ζωής, χωρίς ποτέ να παραβλέπει την καλύτερη καθημερινότητα.
Η αποκάλυψη που κάνει στην Σαμαρείτισσα ότι το φυσικό νερό ανακουφίζει και δίνει ζωή στο φυσικό σώμα μας, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μόνον σώμα αλλά έχει και εσωτερικό κόσμο, έχει και ψυχή – η οποία και αυτή έχει ανάγκη ζωής, έχει ανάγκη από το δικό της νερό της ζωής – είναι κυρίαρχο στοιχείο σε όλη την διδασκαλία του, την οποία εμείς δυστυχώς αγνοούμε σε μεγάλο μέρος.
Διότι ενώ στόχος του Χριστού ήταν να μεταφέρει το ενδιαφέρον μας από την γη και τον σύντομο βίο μας στην αιωνιότητα, εμείς παραμένουμε θεατές στο ίδιο έργο, στα αδιέξοδά μας και στις μικρότητες της καθημερινότητάς μας, χωρίς συντονισμό μαζί του στα θέματα της αιωνιότητας, αν και όλοι ομολογούμε ότι αγαπάμε τον Χριστό και είμαστε Χριστιανοί παιδιόθεν.
Στόχος της διδασκαλίας του Χριστού δεν ήταν να αρνηθούμε ή να παραβλέψουμε την σκληρή καθημερινότητα, αλλά να μπολιάσουμε στην καθημερινότητα την αιωνιότητα, ακολουθώντας το προσωπικά δικό του υπόδειγμα και εφαρμόζοντας σταδιακά και με ακρίβεια την δική του και όχι τις ανθρώπινες διδασκαλίες για τα θέματα της ζωής.
