Γνώση και άγνοια εναλλάσσονται καθημερινά στην ζωή μας. Αυτό που σήμερα γνωρίσαμε, χθες ήταν άγνωστο. Και η συσσώρευση της σημερινής μας γνώσης, μέχρι χθες ήταν πεδίο άγνοιας και φόβου.
Αυτή η πραγματικότητα της καθημερινής μας ζωής, πραγματικότητα που βιώνεται από όλους μας σε κάθε τομέα των δραστηριοτήτων μας, είναι κατά κανόνα στοιχείο άγνωστο στα θέματα της αύξησης της πίστης. Ενώ δηλαδή το εφαρμόζουμε στην πρακτική καθημερινότητα, στα ζητήματα της αιώνιας ζωής – αλλά με επιπτώσεις και στην καθημερινή ζωή μας – είτε το αγνοούμε είτε δεν θέλουμε να βάλουμε το νου μας να λειτουργήσει στις αναζητήσεις αυτές.
Θεωρούμε επαρκείς τις γνώσεις μας για τα θέματα της πίστης, γνώσεις που αποκτήσαμε είτε γιατί ως παιδιά φοιτήσαμε σε κατηχητικά σχολεία, είτε γιατί είχαμε ευσεβείς γονείς που μας έμαθαν όσα γνωρίζουμε, και με αυτά τα εφόδια αναπαύουμε τη συνείδησή μας ότι πάμε καλά και η πίστη μας είναι αρκετή για να υπερπηδήσουμε τα εμπόδια και τις δυσκολίες της ζωής.
Ωστόσο αυτό είναι προφανές λάθος. Διότι η αύξηση της πίστης μας είναι η προϋπόθεση για κάθε επιτυχία και ισορροπία της καθημερινής μας ζωής, στάση όμως που συμβάλλει και προετοιμάζει και το μέλλον μας.
Για τον λόγο αυτό τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του τόνισαν με ιδιαίτερο τρόπο αυτήν την αναγκαιότητα, δηλαδή την συνεχή πορεία από την άγνοια στην γνώση, από την μωρία προς την σοφία, από την παράλυση στην εγρήγορση. Και όπως κάθε φυσικός οργανισμός εξελίσσεται από τον μικρό σπόρο σε μεγάλο φυτό ή δένδρο, έτσι και η πίστη μας για να καρποφορήσει, να παράξει ώριμους καρπούς καθημερινής αλλά και προοπτικής αιώνιας ζωής, έχει ανάγκη από την πορεία της μετάβασης από το χθες στο σήμερα, από το φόβο του μέχρι χθες άγνωστου στη γνώση της σωτηρίας και της κατανόησης του σωτήρα σήμερα.
