Ψευδαισθήσεις ονομάζονται οι ονειρικές καταστάσεις, οι συνθήκες μέσα στις οποίες νομίζω ότι έχω ή ότι κάνω κάτι, αλλά η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι άλλη.

Αυτές οι ψευδαισθήσεις στα θέματα της πίστης είναι καταστροφικές, όχι μόνο γιατί ζω σε μια εικονική και εικονιστική πραγματικότητα, αλλά γιατί χάνω τον χρόνο μου και όταν ανακαλύπτω – ή στην χειρότερη περίπτωση δεν το ανακαλύπτω ποτέ – την πραγματικότητα και την αλήθεια είναι πλέον αργά για μένα.

Για τον λόγο αυτό και η προσπάθεια του Χριστού και των μαθητών του κατόπιν ήταν να επισημάνουν αυτό τον κίνδυνο στους ανθρώπους της πίστης, ώστε να μην ζουν σε μια συναισθηματική πίστη των ψευδαισθήσεων, αλλά να ζουν προσγειωμένοι και πρακτικά καρποφόροι.

Διότι το τι και το πόσο πιστεύουμε αφορά εμάς αποκλειστικά. Τα έργα μας όμως και η καθημερινή μας συμπεριφορά επηρεάζει και τους άλλους. Και αν οι πράξεις μας είναι θετικές, υπάρχει και θετικό αποτέλεσμα για τους γύρω μας. Αν όχι, τα καταστρεπτικά αποτελέσματα είναι ορατά από όλους.

Το μέτρο λοιπόν που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός και κατόπιν οι μαθητές του είναι το μέτρο που περιγράφει ο απόστολος Παύλος στην επιστολή προς Εφεσίους, κεφ. 4. Δεν θέτει ως πρότυπο τον εαυτό του, αλλά θέτει τον ίδιο τον Χριστό. Όχι τον “Χριστούλη”, αλλά τον Χριστό ως Υιό Θεού που έχει πάσα εξουσία στον ουρανό και στην γη.

Αν εμείς απομακρυνθούμε από αυτό το πρωτότυπο, τότε αποτυγχάνουμε, φτιάχνουμε ένα δικό μας κόσμο ψευδαισθήσεων και ζούμε μακριά από την πραγματικότητα, δηλαδή χωρίς πρακτικά αποτελέσματα, χαμένοι και σήμερα αλλά και για πάντα.