Ταξιδεύοντας όλα αλλάζουν, αν έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και δεν ζούμε με κλειστά μάτια στην φαντασία του χθες, δεν χαιρόμαστε μόνον με τις επιτυχίες του παρελθόντος.
Αν βλέπουμε, αν παρατηρούμε την κάθε στιγμή, τότε η ζωή μας – ταξιδεύοντας – είναι μια πολύχρωμη ταινία εμπειριών. Τα παλιά περνάνε και όλα γίνονται νέα, καινούρια, καινά. Φτάνει να συνεχίζεται το ταξίδι της ζωής και των νέων καθημερινών εμπειριών. Να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η νέα καθημερινή πραγματικότητα, που μπορεί να μοιάζει με την χθεσινή, αλλά στην πράξη μας οδηγεί σε μια άλλη θύρα, σε μια άλλη πραγματικότητα.
Το “έσεσθε ουν υμείς τέλειοι” είναι δείκτης πορείας, δείκτης που διατηρεί τον μεταβολισμό της ψυχής – και του σώματος – σε διαρκή εγρήγορση και ζωντάνια, αποφεύγοντας την νωθρότητα, αποφεύγοντας την μόνιμη ικανοποίηση, ανανεώνοντας τις αναζητήσεις για το καλύτερο και το άριστο.
Η διατήρηση των παλαιών εμπειριών μπορεί να είναι πρόξενος χαράς, αλλά δεν ανταλλάσσεται ισόποσα με την αξία του νέου καθημερινού φάσματος της ζωής. Ο ίδιος ο Χριστός παρέμεινε μεγάλο χρονικό διάστημα μεταξύ μας, και αφιέρωσε τον εαυτό του και την διδασκαλία του στην επισήμανση της αλήθειας των πραγμάτων, όχι μόνον της ορατής αλλά και της μη εισέτι ορατής, αλλά υπαρκτής στο εγγύς ή στο απώτερο μέλλον.
Δεν εντάχθηκε στο υφιστάμενο ιερατείο των ημερών του, νόμιμο κατά πάντα και μη αμφισβητούμενο από κανέναν ούτε και από τον ίδιο, αλλά έζησε την εμπειρία μιας άλλης πραγματικότητας, που δεν ήταν άλλη από την καθημερινή αναζήτηση του θελήματος του ζώντος θεού μέσα στην σύγχρονη τότε πραγματικότητα.
Δεν εντάχθηκε στην υφιστάμενη θρησκευτική ιεραρχία του έθνους του, όχι γιατί ήταν λανθασμένη και παράνομη, αλλά γιατί ήθελε να διδάξει και να υποδείξει σε όλους τους ανθρώπους, ότι ο δημιουργός είναι ζωντανός, επικοινωνεί με το δημιούργημά του και ξεδιπλώνει το δικό του ταξίδι στα μάτια και την εμπειρία όσων ενδιαφέρονται για την ζωή και το μέλλον και όχι για τις δάφνες του παρελθόντος που δεν μπορούν πλέον να είναι η “μάντιδα δάφνη και η λαλούσα πηγή”.
Ο ίδιος δεν ζήτησε από τους ακροατές του να εγκαταλείψουν την πατροπαράδοτη θρησκεία τους, αλλά να επιδοθούν στην κατανόηση της αναζήτησης της αλήθειας, όχι μόνον των φυσικών πραγμάτων, αλλά και όλων εκείνων που δεν φαίνονται – (το καλό και το κακό, το μίσος και η αλήθεια, ο πόνος, η θλίψη, η χαρά και η ειρήνη) – αλλά έχουν καταλυτική αξία στην καθημερινότητα όλων των ανθρώπων επί γης.
Ο ναός του Σολομώντα, μνημείο αναφοράς τότε για το έθνος του, δεν ήταν ο στόχος για την κατάληψή του και την αντικατάσταση των υφιστάμενων ιερέων και αρχιερέων με τους δικούς του μαθητές. Στόχος του Χριστού ήταν οι καρδιές των ανθρώπων, Εβραίων και Χαναναίων, Σαμαρειτών και Ελλήνων, όχι για να εγγραφούν στα Εβραϊκά ληξιαρχεία, αλλά για να κατανοήσουν την λειτουργία του ζώντος θεού μέσα από τα παραδείγματα – θετικά και αρνητικά – των παλαιοτέρων. Όλων εκείνων που είχαν μια μακρά ιστορική διαδρομή, διαφορετική καθένας στον καιρό του, αλλά όλους του συνέδεε κάτι ουσιαστικό: η πίστη στον μη ορατό δημιουργό της ζωής, ο οποίος έχει θέλημα αγαθό, ευάρεστο και τέλειο, αλλά ποτέ δεν το επιβάλλει, αφήνοντας την επιλογή, άρα και την ευθύνη σε μας.
