Ο τίτλος δεν έχει σχέση με την αρχαιολογία, αλλά με την αναφορά μιας Ελληνίδας αστροφυσικού του Πανεπιστημίου Κρήτης, η οποία σε πρόσφατη συνέντευξή της δήλωσε ότι το σύμπαν, μέρος του οποίου αποτελεί και η γη, “είναι ένα σύμπαν που έχει ξεπαστρέψει αστέρια, πλανήτες, γαλαξίες ολόκληρους, και τους δεινοσαύρους. … Και το μόνο όπλο που έχουμε είναι η γνώση. Και παραδόξως ο μόνος δρόμος προς αυτήν είναι η τέλεια ταπεινότητα”.
Και αυτή ακριβώς η γνωστή κατά τα άλλα προσέγγιση της ζωής, της δικής μας αλλά και του σύμπαντος, δεν είναι εκτός επιστήμης, αλλά είναι μέρος αυτής. Κανείς δηλαδή δεν μπορεί πλέον στους δικούς μας καιρούς της γνώσης και της έρευνας, ακόμη και του σύμπαντος που μας περιβάλλει, κανείς δεν μπορεί να εθελοτυφλεί μπροστά στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής: υπάρχω; γιατί υπάρχω; τι σημαίνει υπάρχω; γιατί υπάρχουν οι άλλοι, γιατί υπάρχει αδικία; και χιλιάδες άλλα παρόμοια μύχια ερωτήματα που αυθόρμητα θέτουν στην συνείδησή μας η ζωή και η καθημερινότητά μας. Διότι μπορεί μέσα στην δίνη του καθημερινού μας αγώνα να ακούμε πολλά, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι κανείς δεν ξέφυγε ούτε ξεφεύγει από την γνώριμη πορεία της ζωής μας.
Και αυτό ήταν το θέμα της διδασκαλίας του Χριστού. Όχι γιατί δεν είχαμε Έλληνες σοφούς, αλλά γιατί εκείνη η σοφία χρειαζόταν μια διαφυγή προς άλλη υπαρξιακή κατεύθυνση. Όχι μόνον της βελτίωσης της καθημερινότητας, στην προσωπική και κοινωνική μας ζωή, αλλά και προς τα ερωτήματα της ζωής και της μη ζωής, του ορατού και του μη ορατού κόσμου, των ανθρώπινων καθημερινών μας δραστηριοτήτων και των δραστηριοτήτων του εσωτερικού και μη ορατού κόσμου που ζει μέσα μας και προετοιμάζει κάθε μας κίνηση από την επόμενη στιγμή και έπειτα.
Αυτό το έλλειμμα ήλθε να καλύψει ο ίδιος ο Χριστός. Δεν ήλθε να υποτιμήσει, ή να αμφισβητήσει την σοφία ή να ανατρέψει την λογική των ανθρώπων – στοιχεία που είχαν θησαυριστεί με μεγάλο αγώνα τους αιώνες πριν την εμφάνιση του Χριστού, αλλά ήλθε να στηρίξει στην σοφία εκείνη και στην ωριμότητα της σκέψης εκείνης της εποχής, την δική του πρόσθετη διδασκαλία για τον μη ορατό κόσμο. Ένα κόσμο που εντοπίζεται μέσα μας, στον καθένα άνθρωπο, και γίνεται αντιληπτός μόνον με το εργαλείο της πίστης, με το εφόδιο που έχει βάλει ο δημιουργός μέσα σε κάθε ανθρώπινο ον.
Ολόκληρη η διδασκαλία του στηρίχθηκε και σκόπευε στην αναβάθμιση του εφοδίου της πίστης, της πίστης προς τον δημιουργό του σύμπαντος κόσμου, ενός κόσμου που ξεκινά από την καρδιά κάθε μορφής ζωής και φτάνει ως τα άγνωστα ακόμη όρια του σύμπαντος.
Κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα στην ζωή και έχει δικαίωμα στην ζωή χωρίς τα δικά μας όρια, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς πινακίδες και στερεότυπα που αγκυρώνουν το μέλλον στο αδάπανο για μας χθες. Καθένας έχει δικαίωμα στην ανάπτυξη και καλλιέργεια του εφοδίου της πίστης, που μας οδηγεί στην κατανόηση και διαχείριση του μη ορατού φάσματος της καθημερινής μας ζωής, στον ίδιο τον εσωτερικό μας άνθρωπο, στο κέντρο της ζωής.
