Υπεύθυνες δηλώσεις, για να έχουν νόημα και αντίκρισμα και να μην είναι απλά λόγια, γίνονται μόνον από υπεύθυνα πρόσωπα. Και φυσικά αφορούν θέματα σοβαρά και με συνέπειες. Για τον λόγο αυτό και στην ζωή της πίστης δεν έχει αξία τι δηλώνω εγώ, αλλά τι δηλώνει ο ίδιος ο δημιουργός και ο Χριστός τον οποίο απέστειλε. Όλα τα άλλα είναι καλά και ωφέλιμα, αλλά δεν υποκαθιστούν την κύρια πηγή και τον κύριο της δημιουργίας. Και όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό είναι κρίσιμο θέμα.
Η σημασία δηλαδή που αποδίδουμε στις διάφορες δηλώσεις και βεβαιώσεις πρέπει να είναι συνάρτηση της σοβαρότητας του θέματος και του δηλούντος την βεβαίωση των πραγμάτων. Σε διαφορετική περίπτωση θα είμαστε επιπόλαιοι χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Μάλιστα, στους δικούς μας καιρούς, που όσο περνά ο χρόνος γίνεται συνείδηση η διάσταση της άγνοιάς μας σε σχέση με τις πραγματικές μας γνώσεις, είναι απολύτως απαραίτητο οι υπεύθυνες δηλώσεις να συνοδεύονται και από γεγονότα που επιβεβαιώνουν την αξία της δήλωσης.
Αυτό ισχύει και στα θέματα της πίστης και της σχέσης με τον δημιουργό τον οποίο όλοι αναζητούμε. Και επειδή τα θέματα της πίστης είναι μη ορατά, άρα μη μετρήσιμα με αριθμούς και μέτρα κοινής αποδοχής, είναι προφανές ότι εδώ η υπεύθυνη δήλωση είναι ακόμη πιο σοβαρό θέμα, προκειμένου να μην πέφτουμε θύματα εκείνων που εκμεταλλεύονται τον πόνο και τις προσωπικές μας ανησυχίες.
Και δεν είναι λίγες οι φορές που ο ίδιος ο Χριστός έκανε υπεύθυνες δηλώσεις, τόσο για θέματα καθημερινότητας, όσο και για θέματα προοπτικής του μέλλοντος. Μάλιστα, είναι προφανές ότι καθένας που επιθυμεί να κατανοήσει την διδασκαλία του Χριστού οφείλει να μάθει και να εμβαθύνει στο περιεχόμενο αυτών των υπευθύνων δηλώσεων, διότι γύρω από αυτές τις δηλώσεις συντίθεται και ασφαλίζεται το σύνολο των αξιών της ζωής που προβλέπουν την ζωή και όχι τον θάνατο. Άγνοια ή επιφανειακή μόνον γνώση αυτών των δηλώσεων του Χριστού, συνεπάγεται και εύθραυστη κατασκευή του εσωτερικού μας οικοδομήματος. Συνεπάγεται αρώματα φαγητού, αλλά όχι συμμετοχή στο πραγματικό δείπνο.
Και ο Χριστός ήταν σαφής. Η παρρησία και η επίγνωση της αλήθειας του δημιουργού και παρόχου της ζωής είναι αποφασιστικής σημασίας για μια αποτελεσματική καθημερινότητα και ταυτόχρονα με καλή προοπτική της αιωνιότητας. Τα αποφάγια των άλλων και η αναμασημένη ή ξαναζεσταμένη τροφή δεν είναι αποδεκτά από τον οργανισμό μιας σύγχρονης καθημερινότητας που σέβεται τον εαυτό της και δεν παραγνωρίζει την αλήθεια έναντι πινακίου φακής. Κάθε ειλικρινής αναζητητής του δημιουργού οφείλει πρώτα να σέβεται τον εαυτό του και τις προσωπικές του δυνατότητες.
Ακόμη και οι δούλοι του δημιουργού δεν είναι στα πρόβατα και τις κοπριές κανενός αφεντικού, αλλά είναι διαχειριστές πολυτίμων αξιών που εκείνος έχει προετοιμάσει για να διαχειριστούν, και από την διαχείριση αυτή να αποκτήσουν τις απαραίτητες εμπειρίες για ένα καλύτερο μέλλον στην χαρά του δημιουργού. Ο δούλος πρέπει να προσβλέπει στην κατάκτηση της ελευθερίας του και όχι μόνον στο καθημερινό βόλεμα.
Η θύρα για την μεταγωγή από την δουλεία στην ελευθερία έχει ανοίξει και ο θυρωρός αναμένει τους έμπιστους, εκείνους που αναγνώρισαν την δική του υπεύθυνη δήλωση να περάσουν στο επόμενο στάδιο κατάκτησης πραγμάτων μη βλεπομένων.