Το να δούμε και να αναγνωρίσουμε το καλό, διακρίνοντάς το από το κακό ή το επιζήμιο, είναι θέμα παιδείας. Είναι θέμα εμπειρίας και “έξης”, διότι μόνον μέσα από αυτή την διαδικασία μπορούμε να δοκιμάζουμε και να μαθαίνουμε από το αποτέλεσμα των προσωπικών μας δοκιμών, ή των δοκιμών που έκαναν άλλοι και εμείς εμπιστευόμαστε την δική τους εμπειρία.
Αυτή είναι η κοινή συνισταμένη όλων των εποχών της ανθρωπότητας. Η πείρα που αποκτούμε από τις δοκιμές, από τα θέματα που δοκιμάζουμε καθημερινά όσο ζούμε πάνω στη γη, είναι ο θησαυρός και το καταστάλαγμα της προσωπικής μας παιδείας. Η εξωτερική ανάγκη ή η εσωτερική παρόρμηση μας οδηγούν στο να δοκιμάζουμε λύσεις και να δίνουμε απαντήσεις σε υπαρκτά ερωτήματα που θέτει η ζωή μας, η ατομική ή κοινωνική. Και φυσικά, καθένας μαθαίνει με τον δικό του τρόπο να γίνεται καλύτερος και αποτελεσματικότερος στην πρακτική του ζωή.
Και αυτό είναι ο θησαυρός που κουβαλάμε μέσα μας σε όλη την διάρκεια της ζωής μας: οι εμπειρίες και τα μαθήματα που πήραμε από τις εμπειρίες. Και αν αυτό ισχύει για τα ερωτήματα και τα προβλήματα της καθημερινότητας, αντίστοιχα ισχύει το ίδιο και για τις αναζητήσεις μας στα αιώνια ερωτήματα της ανθρωπότητας: ο θάνατος, η ζωή, οι επιλογές, η δυστυχία, το μίσος, και χιλιάδες άλλα ερωτήματα που όλοι τα κατανοούμε, αλλά λίγοι έχουν το κουράγιο να δοκιμάζουν και να ερευνούν απαντήσεις ζωής. Απαντήσεις που μπορεί να αλλάξουν την δική μου οπτική γωνία θέασης του κόσμου, ή ακόμη και την οπτική γωνία θέασης και άλλων ανθρώπων.
Και αυτό ήταν το έργο του Χριστού. Η φωνή η δική του, φωνή παιδείας και όχι μαγείας, φωνή λογικής λατρείας και εξερεύνησης του δημιουργού και όχι φληναφήματα και δημιουργικές φαυλότητες των επιτηδίων της καθημερινότητας, ήλθε να αλλάξει την οπτική γωνία θέασης του κόσμου και της καθημερινότητας όσων αναγνωρίζουν την δική του φωνή και ακολουθούν τις δικές του οδηγίες ατομικής και προσωπικές εκπαίδευσης.
Η φωνή της παιδείας του Χριστού δεν ταυτίζεται πάντα με την φωνή των δασκάλων, όχι γιατί οι δάσκαλοι κάνουν λάθος, αλλά γιατί οι δρόμοι της φωνής του Χριστού είναι δρόμοι πνεύματος και αιωνιότητας, άρα έχουν άλλη διάσταση και άλλες προεκτάσεις ζωής που προέρχονται από την κατανόηση του περιεχομένου της διδασκαλίας. Διότι οι δάσκαλοι στοχεύουν στην παιδεία της κατανόησης του περιβάλλοντος, φυσικού και κοινωνικού, ενώ η φωνή της παιδείας του Χριστού, στηριγμένη στην παιδεία των δασκάλων, προχωρά ένα βήμα παραπέρα.
Η φωνή της παιδείας του Χριστού προχωρά μπροστά από τα γεγονότα και συν διαμορφώνει την εικόνα των γεγονότων, διότι είναι φωνή που αποκαλύπτει την δράση πίσω από τα γεγονότα και προετοιμάζει το άτομο για τα γεγονότα που έρχονται. Μια προετοιμασία που δημιουργεί δράση και ενέργεια μέσα στην συνείδηση του ατόμου, εξοπλίζοντας με τα αναγκαία εφόδια πίστης και σύνεσης για την αντιμετώπιση των μελλοντικών γεγονότων.