Τα σχολεία και η εκπαίδευση ήταν ανέκαθεν, τουλάχιστον τις τελευταίες χιλιετίες, σοβαρό τμήμα της πρόνοιας για τον πληθυσμό κάθε χώρας. Στην αρχαιότητα είναι γνωστό ότι λειτουργούσαν οργανωμένα σχολεία, όπως για παράδειγμα η Ακαδημία του Πλάτωνα και το Λύκειο του Αριστοτέλη στην Αθήνα, ενώ είναι γνωστή σε μας και η παιδεία του Αριστοτέλη από τα Στάγειρα Χαλκιδικής στον νεαρό γιο του Φιλίππου και αργότερα Αλέξανδρο τον Μέγα.
Λίγους αιώνες αργότερα, στην Παλαιστίνη εμφανίζεται και ο Χριστός, όχι ως μάγος που έκανε θαύματα, αλλά ως διδάσκαλος της αιώνιας αλήθειας της ζωής του ανθρώπου, διδάσκοντας όχι σε σχολείο αλλά στην εξοχή, στα σπίτια και φυσικά στην Συναγωγή όπου και υπήρχε συγκέντρωση των ευσεβών της εποχής εκείνης. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο απόστολος Παύλος εμφανίζεται στην Αθήνα, καλείται να εξηγήσει τις πεποιθήσεις του στους Αθηναίους από το βήμα του Αρείου Πάγου, δηλαδή από την επισημότερη θέση της εποχής, προκειμένου να κριθεί από τους ακροατές του.
Και αυτό ακριβώς αποδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης, της παιδείας της ζωής για την καθημερινότητα του ατόμου. Χωρίς παιδεία και γνώση των δεδομένων και των σύγχρονων κάθε φορά αναζητήσεων, η ζωή είναι άνευ αντικειμένου και καμιά υλική υπόσταση δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για ζωή, για καλή ζωή, και κανείς δεν μπορεί να αφαιρέσει χωρίς την δική μας συγκατάθεση αυτή την επιθυμία και εσωτερική παρόρμηση για ζωή και καλύτερη ζωή.
Και αυτό ακριβώς ήταν και το μάθημα που παρέδιδε ο Χριστός ως δάσκαλος στους ακροατές του. Ήθελε να τους καταρτήσει, ήθελε να τους εξηγήσει πως να γίνονται καλύτεροι, να αντιμετωπίζουν με επιτυχία τις δυσκολίες στην προσωπική τους καθημερινότητα, ήθελε να τους καταστήσει κοινωνούς των μελλοντικών αξιών, όχι εις βάρος των εποχιακών αναγκών, αλλά παράλληλα με αυτές.
Ήθελε να καταλάβουν οι ακροατές και μαθητές του ποιος είναι πίσω από τα φαινόμενα και τα γεγονότα. Ήθελε να μάθουν να διακρίνουν και να αναγνωρίζουν τον υπηρέτη από τον κύριο, την δράση από τον χορηγό της δύναμης και της δράσης.
Ήθελε να κατανοήσουν οι ακροατές του την διδασκαλική του προσφορά, όχι για να λατρεύουν την καλή και καλύτερη καθημερινότητα που μπορούσαν να αποκτήσουν μέσα από την εφαρμογή της διδασκαλίας του, αλλά για να αναζητούν καθημερινά βαθύτερες πηγές δύναμης και έμπνευσης από τον ίδιο τον δημιουργό και όχι από τους άλλους συνεργάτες του.
Ήθελε να μας δείξει τον δρόμο που οδηγεί από το καλό στο καλύτερο, και από το ενδιαφέρον και αναγκαίο εφήμερο, στο ζωτικό και ουσιαστικό παρόν της αιωνιότητας. Ήθελε να κατανοήσουν τους κανόνες της ζωής και όχι τον φόβο του θανάτου. Ήθελε να μάθουν να ζουν και όχι να παίζουν με την φθορά και την αφθαρσία. Ήθελε να είναι πλήρεις, με περίσσευμα ζωής και όχι με υστέρημα ζωής και φόβο θανάτου.
Ήθελε να μάθουν να ζουν την καθημερινότητα με επιτυχία, και όχι να φοβούνται το αύριο. Ήθελε να δώσει ζωή και να αφαιρέσει τον φόβο του θανάτου που κυριαρχεί στην δική μας προοπτική από άγνοια και απειρία, από έλλειψη παιδείας και απόλυτο και μοναδικό εναγκαλισμό των φθαρτών και φαύλων που συνοδεύουν τον φόβο της καθημερινότητας. Κέντρο της διδασκαλίας του ήταν η παροχή του ύδατος της ζωής και η παρακράτηση της ίδιας της ζωής από κάθε φυσικό πρόσωπο και όχι μόνον των αγαθών της καθημερινότητας.