Το κτύπημα της κάρτας όταν πηγαίνουμε στην εργασία μας έχει ένα πρακτικό αποτέλεσμα. Δηλώνει με αντικειμενικό τρόπο την παρουσία μας εκεί και εγγυάται τουλάχιστον τη συμμετοχή μας στα έργα του εργοδότη μας. Αυτή η πρακτική στην καθημερινή μας ζωή αποδεικνύει ότι χωρίς φυσική παρουσία και συμμετοχή στην παραγωγή έργου, αμοιβή δεν είναι βέβαιη. Εκτός αυτού, μακροχρόνια απουσία που αποδεικνύεται από τα κτυπήματα της προσωπικής μας κάρτας, μας αποσυνδέει από τον εργοδότη μας, μας απομακρύνει από την εμπειρία που αποκτούν άλλοι, μας οδηγεί στην απομόνωση και τελικά, ακόμη και η επιθυμία να συμμετέχουμε στην παραγωγή και την ανταμοιβή μειώνεται σταδιακά, σύντομα μετατρέπεται σε αδιαφορία και τελικά καταντά έχθρα και μίσος προς τον εργοδότη και την εργασία του, καταντά φτώχεια και μιζέρια. Ο πλούτος που θα μπορούσαμε να απολαμβάνουμε βρίσκεται μακριά μας και εμείς βιώνουμε τη κόλαση και τα αδιέξοδα. Η παραβολή των ταλάντων αποδεικνύει και υποδεικνύει με σαφή τρόπο ότι ο μόνος δρόμος για να πλουτίσουμε τα ατομικά και προσωπικά μας αποθέματα πίστης και αγαθών βίου, είναι όχι μόνο η απλή συμμετοχή μας, αλλά και η προσωπική δράση με βάση τον υφιστάμενο σήμερα πλούτο που διαθέτουμε, αλλά και τα ταλέντα που ο δημιουργός μας έχει προικίσει εκ φύσεως.
