Η έκφραση “άβυσσος η καρδία του ανθρώπου” είναι μια πραγματικότητα που οι περισσότεροι γνωρίζουμε από την προσωπική μας εμπειρία.
Μάλιστα η σύγχρονη επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής, συγκεντρώνει τις περίεργες συμπεριφορές και δημιουργεί μια ολόκληρη επιστήμη για τον εντοπισμό των προβλημάτων της ψυχής (φόβος, ανικανοποίητο, ψυχική αστάθεια, κλπ) και την επίλυσή τους σε κάθε έναν που πάσχει από αυτά τα ψυχικά νοσήματα και αδιέξοδα.
Στην εποχή του Χριστού περιγράφεται ένα γεγονός που μας προϊδεάζει για την σύγχρονη μέθοδο της επιστήμης αυτής. Ένας άρχοντας πλησιάζει τον Χριστό και τον ρωτά τι να κάνει για να έχει ζωή αιώνια, εξηγώντας του ότι μέχρι εκείνη την ημέρα είχε τηρήσει κατά γράμμα όσα προέβλεπε ο Μωσαϊκός Νόμος, αλλά, προφανώς, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Και ο Χριστός του απαντά ότι έχει δυο προβλήματα που δεν επιτρέπουν την αποκατάσταση της ευστάθειας του ψυχικού του κόσμου και την πλήρωση του κενού που είχε μέσα του. Το πρώτο ήταν η μεγάλη περιουσία που κατείχε και το δεύτερο ήταν η απόσταση που τον χώριζε από την γνώση της δικής του διδασκαλίας.
Δηλαδή η συσσώρευση αγαθών δεν είχε επιλύσει το πρόβλημα και δεν είχε γεμίσει το κενό που είχε μέσα του, με αποτέλεσμα να έχει ουσιαστικά ερωτηματικά για την ζωή.
Ωστόσο, το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν θέλησε όχι μόνον να πουλήσει τα περιουσιακά του ακίνητα αλλά ούτε καν να αφιερώσει χρόνο για να ακολουθήσει τον Χριστό και να ακούσει την διδασκαλία του, θέτει σε μας βαθύτερα ερωτήματα.
Εκείνος αναζητούσε την αιώνια ζωή ως ένα μαγικό φίλτρο που ένα μάγος θα του έδινε για να περάσει στην αιωνιότητα. Ο Χριστός αρνήθηκε αυτή την πρόχειρη και ανούσια προσέγγιση και τον κάλεσε να κάνει το βήμα και να τον ακολουθήσει.
Ο Χριστός δεν ήταν μάγος ούτε δίδαξε μαγεία, ώστε με μαγικές λύσεις να ζούμε την καθημερινότητα.
Ο Χριστός ήταν δάσκαλος με μαθησιακές αρχές και πρακτικές εφαρμογές και ποτέ δεν έδωσε το ζωντανό νερό σε απαίδευτους μαθητές ή θεωρητικούς ακολούθους του.
Αυστηρή προϋπόθεση ήταν πάντα η προσωπική επίγνωση των πραγμάτων και η ατομική ευθύνη για την προσωπική μας ζωή.
Γενικότητες της κοινωνικής μας ζωής και αοριστολογίες χωρίς βάση εμπειρίας δεν ανήκουν στο μαθησιακό ρεπερτόριο του συγκεκριμένου δασκάλου της αιώνιας αλλά και της καθημερινής μας ζωής.
