Όμηρος είναι εκείνος που παρά την θέλησή του κρατείται από άλλον και υπακούει στις εντολές του.

Η διαφορά από τον αιχμάλωτο βρίσκεται στο γεγονός ότι ο αιχμάλωτος συνελήφθη σε πόλεμο – με την αιχμή του δόρατος – ενώ ο όμηρος μπορεί να βρέθηκε στην κατάσταση αυτή σε καιρό ειρήνης, πέφτοντας σε μια παγίδα στην καθημερινότητά του.

Και φυσικά η κατάσταση του ομήρου ενέχει στοιχεία προσωρινότητας, δηλαδή μπορεί κάποια στιγμή με παρέμβαση ανώτερης δύναμης να ξεφύγει από την ομηρία και να αποκατασταθεί στην πραγματική ελεύθερη ζωή του.

Ο χρόνος δηλαδή λειτουργεί υπέρ του ομήρου, ακριβώς γιατί πάντοτε υπάρχουν πιθανότητες κάποιος ισχυρότερος από αυτόν που με συνέλαβε και με κρατεί όμηρο να δράσει και να αποκατασταθεί η ελευθερία μου. Και αυτό ακριβώς είναι το μήνυμα του Χριστού.

Η ομηρία που όλοι βιώνουμε δεμένοι με το παρελθόν μας, προσωπικό, κοινωνικό, ψυχολογικό, κλπ, δεν αποτελεί αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα, αλλά είναι δυνατόν να γίνει υπέρβαση αυτής προς το συμφέρον. Ενώ δηλαδή το παρελθόν, όταν ήταν παρόν, προσέφερε σε μένα τους καρπούς του, τώρα που πέρασε ο καιρός υπάρχει ανάγκη ανανέωσης για να έλθει ο καινούριος καρπός.

Και όπως το δένδρο και το αμπέλι έχει ανάγκη από καθαρισμό για να φέρει περισσότερο καρπό, έτσι και οι άνθρωποι της πίστης έχουν ανάγκη ανανέωσης, αποδέσμευσης από τα κατορθώματα του παρελθόντος, ώστε οι δημιουργικές δυνάμεις να φέρουν και σήμερα τους καρπούς που έχουμε ανάγκη σήμερα, όπως και στο παρελθόν.

Αν αυτή η απελευθέρωση από την ομηρία του παρελθόντος δεν επέλθει στην ζωή μου, τότε μπορεί να έχω φύλλα και κλαδιά, αλλά οι καρποί όλο και ελαττώνονται και σύντομα το κλήμα θα πάψει να παράγει τους καρπούς που έχουμε ανάγκη ως άτομα και ως κοινωνία. Ο θεός και οι δημιουργικές του δυνάμεις δεν πέθαναν αλλά ενεργούν και σήμερα μέσα στην ατομική μας προσωπικότητα, όταν εμείς είμαστε πρόθυμοι να εγκαταλείψουμε την βολική ομηρία, με την οποία νομίζουμε ότι αποσείονται οι ευθύνες από μας και μετακινούνται σε άλλους.