Αρχεία για:2016

Η λέξη εστιάζω είναι μια καθημερινή λέξη με την οποία δηλώνουμε το ειδικό ενδιαφέρον μας για κάτι συγκεκριμένο. Η εστία, ο τόπος δηλαδή που άναβαν οι αρχαίοι την φωτιά μέσα στο σπίτι, ήταν φυσικό να αποτελεί το κέντρο της καθημερινότητας, αφού γύρω από αυτήν, την εστία, συγκεντρωνόταν η οικογένεια και ζούσε τις ιδιαίτερες στιγμές μέσα στο σπίτι. Τη σημασία αυτής της πρακτικής των αρχαίων έρχεται να επιβεβαιώσει και σήμερα ακόμη η συνήθεια των μεγάλων ηγετών του κόσμου, να συναντούν τους ομολόγους τους μπροστά από ένα αναμμένο τζάκι, μια εστία κατά την αρχαία έννοια. Εστιάζω λοιπόν σημαίνει επικεντρώνω το ενδιαφέρον μου σε κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ διαφορετικό από όλα τα άλλα που βρίσκονται γύρω μου. Και αυτό ακριβώς επιθυμεί ο Χριστός να κάνουμε καθημερινά στην πρακτική ζωή μας. Να επικεντρώνουμε το ενδιαφέρον μας και την προσοχή μας, όχι σε αμέτρητα πράγματα και να χανόμαστε μέσα στο χάος, αλλά να εστιάζουμε σε κάτι ουσιαστικό και αφού εξαντλήσουμε το ουσιαστικό, να μεταβαίνουμε στα επόμενα σε αξία πράγματα. Και ο Χριστός έδωσε το καλύτερο θέμα για να εστιάζουμε καθημερινά: τη διδασκαλία του, την οποία κανείς δεν μπορεί να μας την αφαιρέσει όταν την επιλέγουμε ως κύριο και πρώτο θέμα στην ημερήσια πραγματικότητά μας.

Μαθητής είναι εκείνος που φοιτά συστηματικά σε σχολείο και ακούει έναν δάσκαλο. Καλός μαθητής είναι εκείνος που ακούει προσεκτικά τον δάσκαλο και καταλαβαίνει τι λέει ο δάσκαλος. Ο πιο καλός όμως ο μαθητής είναι εκείνος ο οποίος και ακούει προσεκτικά, και καταλαβαίνει τι λέει ο δάσκαλος και επιπλέον βάζει σε εφαρμογή όσα λέει ο δάσκαλος και τελικά θέλει να γίνει και ο ίδιος δάσκαλος. Μαθητής δεν είναι εκείνος που περνά έξω από το σχολείο και ακούει μόνο την πρωινή προσευχή των μαθητών. Μαθητής δεν είναι εκείνος που συζητά με τους κανονικούς μαθητές και μαθαίνει τι είπαν μέσα στην τάξη. Μαθητής δεν είναι εκείνος που λέει ότι τα ξέρει όλα, αλλά στην πραγματικότητα δεν κάθησε ποτέ σε θρανίο για να ακούσει συστηματικά τον Δάσκαλο. Και είναι απορίας άξιον, γιατί, ενώ ρητά αναφέρεται ότι οι Μαθητές του Χριστού ονομάστηκαν Χριστιανοί, εμείς επιμένουμε να ονομάζουμε Χριστιανούς αυτούς που δεν είχαν ποτέ καμιά σοβαρή σχέση με την διδασκαλία του Χριστού.

Μοιρολατρία ονομάζεται η στάση μας απέναντι σε γεγονότα που μας βλάπτουν χωρίς να αντιδρούμε. Όταν δηλαδή αποδεχόμαστε χωρίς την ανάλογη αντίδραση καταστάσεις βλαπτικές για την προσωπική μας ζωή. Ακόμη όμως και με τα μέτρα της καθημερινής μας ζωής, αυτό δεν είναι υγιές και δεν ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες μας. Διότι η μοιρολατρική στάση προδικάζει την καταστροφή μας. Αν δηλαδή κάποιος δεν πιστεύει ότι έχει πιθανότητες να κερδίσει και δεν πάει στη μάχη, είναι εκ προοιμίου χαμένος και κερδισμένος είναι ο αντίπαλός του. Αντίθετα, εξαντλώντας όλες τις προσπάθειές μας, έχουμε πιθανότητες να κερδίσουμε τη μάχη. Η εγκατάλειψη των προσπαθειών μας για νίκη, είναι η καλύτερη ευκαιρία για τον εχθρό να αναδειχθεί νικητής και να αφαιρέσει την ελευθερία και τα υπάρχοντά σου, καθιστώντας εσένα και την οικογένειά σου, δούλους δικούς του. Αυτό είναι και το μήνυμα του Χριστού σε κάθε άνθρωπο της ζωντανής πίστης. Ποτέ μην παραδίνεσαι. Ποτέ μην απογοητεύεσαι. Η παραβολή της χήρας και του άδικου κριτή, ο οποίος υποχώρησε όχι μπροστά στο δίκιο της χήρας αλλά μπροστά στην επιμονή της, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ο ζωντανός Θεός ζητά από τους ζωντανούς πιστούς να μάχονται για να νικήσουν και όχι για να βγουν από την υποχρέωση!

Η αντίδραση διαφόρων κοινωνικών ομάδων σε μέτρα και αποφάσεις των κυβερνήσεων προκαλεί τις απεργίες, δηλαδή την αποχή από την εργασία, και τους αποκλεισμούς δημοσίων αγαθών, δρόμων, αεροδρομίων, λιμανιών, κλπ. Όταν δηλαδή μια ομάδα κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά της, κηρύσσει απεργία, καλεί τα μέλη της να απέχουν από την εργασία, και κατά κανόνα προβαίνει σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Αυτός ο ιδιότυπος εσωτερικός πόλεμος της σύγχρονης κοινωνίας έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον για τα ζητήματα της πίστης στον ζωντανό θεό, διότι ενώ για τα οικονομικά ή κοινωνικά μας συμφέροντα πληρώνουμε υψηλό κόστος και καταφεύγουμε ακόμη και σε σκληρές αντιδράσεις, δεν δείχνουμε ότι είμαστε πρόθυμοι να πληρώσουμε το κόστος κατά της προσωπικής μας αδράνειας στα ζητήματα της πίστης στον ζωντανό θεό. Αντίθετα, δείχνουμε να απολαμβάνουμε την αδράνειά μας, δείχνουμε να μην μας ενοχλεί η στασιμότητα και η αδιαφορία, δείχνουμε ότι ενώ για τα αγαθά του κόσμου τούτου είμαστε πρόθυμοι να κουραστούμε και να αντιδράσουμε με υψηλό οικονομικό αλλά και κοινωνικό κόστος, στα ζητήματα της αδρανούς πίστης μας δεν έχουμε γνώμη και αποφασιστικότητα, δεν αντιδρούμε κατά της άκαρπης αδιαφορίας μας, μιας αδιαφορίας που όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότερο μας απομακρύνει από την επίγνωση του Δημιουργού μας.

Επιμόρφωση σημαίνει μόρφωση σε εξέλιξη. Είμαι μορφωμένος, κατέχω γνώσεις και εμπειρία, είμαι αποτελεσματικός, αλλά θέλω να εξελιχθώ και άλλο, να προχωρήσω ένα βήμα πιο πέρα προς την τελειότητα, ένα βήμα καλύτερα από το σημείο που βρίσκομαι σήμερα. Δηλαδή, στην υπάρχουσα μόρφωσή μου, να προσθέσω κάτι παραπάνω, επι – μόρφωση, προσθέτω στην μόρφωση που ήδη έχω. Και αυτή ακριβώς είναι η σύγχρονη και επίκαιρη πραγματικότητα. Καθένας που δεν επι – μορφώνεται είναι καταδικασμένος στην στασιμότητα, την υποχώρηση, στην οπισθοδρόμηση, στην ελάττωση του πλούτου και τελικά στην ανέχεια, διότι οι άλλοι προχωρούν και εγώ μένω πίσω. Για τον λόγο αυτό και όλα τα σοβαρά ακαδημαϊκά ιδρύματα του κόσμου, προσφέρουν αμέτρητες ποικιλίες επι – μορφωτικών δυνατοτήτων, ώστε όποιος ενδιαφέρεται να βρίσκει την ευκαιρία για βελτίωση των γνώσεων και των ικανοτήτων του. Και αυτό ακριβώς είναι ένα σημείο που η διδασκαλία του Χριστού συναντά την διδασκαλία και την πρακτική των αρχαίων Ελλήνων, όπως ακριβώς περιγράφεται στις Πράξεις των Αποστόλων και είναι ένα στοιχείο κρίσιμο για την δική μας εξέλιξη ως άτομα και ως λαός. Διότι όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και στα ζητήματα της πίστης, η απουσία της επιμόρφωσης και της εξέλιξης, οδηγεί αναπόφευκτα στην φτώχεια και την ανέχεια, δηλαδή στην εικόνα που όλοι ζούμε σήμερα.