Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.

Κατά κανόνα είναι γνωστό και αποδεκτό ότι η δράση παράγει έργο και η αδράνεια όχι.

Αυτό στην καθημερινότητα της ζωής μας αποκαλείται επιτυχία και αποτυχία και το ένα φέρνει επιτυχία και κέρδος ενώ το άλλο όχι. Αυτές τις βασικές αρχές της ζωής μας χρησιμοποιεί και ο Χριστός για να δώσει το μήνυμα κατά της αδράνειας, της αδιαφορίας και της επανάπαυσης επί των κεκτημένων, ότι δηλαδή αυτό που έχω είναι αρκετό και δεν απαιτείται άλλη προσπάθεια και άλλη δράση.

Η αναζήτηση, η πρόνοια, η συστηματική οργάνωση για την αντιμετώπιση έκτακτων και απρόβλεπτων καταστάσεων, αποτελούν σύμφωνα με τα Ιερά Κείμενα, τον πυρήνα του τρόπου ζωής των αναζητητών του Θεού, αποτελούν τις προϋποθέσεις για μια καρποφόρα και επιτυχημένη καθημερινότητα χωρίς όμως αυτό να αποτελεί αυτοσκοπό, αλλά μέσο και μέθοδο για ένα καλύτερο και αποτελεσματικότερο αύριο και μέλλον.

Το πρόσχημα, δηλαδή η επίπλαστη δικαιολογία,  είναι χαρακτηριστικό των Χριστιανών όταν προσποιούνται ότι θέλουν κάτι, αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη.

Αναπόφευκτα βέβαια, είναι κατανοητό ότι η προσχηματική συμπεριφορά οδηγεί σταδιακά στην λανθασμένη κρίση και εκτίμηση των πραγμάτων και τελικά έχει ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση από την αλήθεια και την πράξη της εφαρμοσμένης πίστης και την αδράνεια και έλλειψη ενδιαφέροντος για την πρόοδο στην επίγνωση του θεού.

Αυτή την προσχηματική στάση αναλύει ο ίδιος ο Χριστός με αφορμή μια δήλωση ενός ανώνυμου Ιουδαίου κατά τη διάρκεια γεύματος που μας περιγράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς στο κεφ. 14. Κύριο χαρακτηριστικό στην προσχηματική στάση, η στέρηση και τελικά η απώλεια πολυτίμων πραγμάτων, τα οποία ο Θεός έχει προετοιμάσει.

Εδώ δηλαδή, εξηγείται γιατί η λογική του εκατόνταρχου, η προνοητικότητα και ευρηματικότητα του Ζακχαίου, η αναζήτηση της Σαμαρείτισσας, και η επιλογή της κατάλληλης στιγμής σε κάθε σπουδαία καθημερινή πράξη μας, αποτελούν τον θεμέλιο λίθο κάθε επιτυχίας, η οποία καλύπτει και ικανοποιεί το σήμερα αλλά ταυτόχρονα αφήνει ανοικτό και το μέλλον.

Αν και από τον τίτλο φαίνεται ότι κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, ωστόσο μερικές φορές σε πολλά πράγματα είμαστε απρόσεχτοι.

Ενώ δηλαδή κανένας δεν αμείβει κάποιον αν δεν εργαστεί, στα θέματα της πίστης θεωρούμε ότι χωρίς εργασία μπορούμε να έχουμε τα δώρα και τη ζωή της πίστης. Ακούμε πολλά για την χριστιανική πίστη, αλλά δεν πράττουμε τίποτα, αφού δεν υπάρχει πρόκληση, δεν υπάρχει ενδιαφέρον, δεν καλλιεργείται υγιής ανταγωνισμός, δεν αξιοποιούμε τις δυνατότητες και τα δικαιώματα που μας χορηγεί η πίστη μας, και φυσικά δεν βλέπουμε τα αποτελέσματα της πίστης στην καθημερινότητά μας.

Αντίθετα, θεωρούμε ότι η πίστη είναι μόνο για την Κυριακή το πρωί στην εκκλησία και κάποιες ακόμη εκκλησιαστικές υποχρεώσεις, χωρίς προσμονή για κάτι καλύτερο αύριο, χωρίς ελπίδα ότι με την πίστη στον ζωντανό θεό, καλύτερα πράγματα θα προκύψουν στη ζωή μου, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς αξιολόγηση με βάση τις αξίες της πίστης.

Αντίθετα, από τα Ιερά Κείμενα είναι προφανές ότι χωρίς προσωπικό ενδιαφέρον, χωρίς έργο, χωρίς αναζητήσεις, χωρίς καινοτομίες, χωρίς ευρηματικότητα, χωρίς έλεγχο των αποτελεσμάτων της καθημερινότητας, καμιά αμοιβή δεν προβλέπεται, το μέλλον είναι επισφαλές, κανείς δεν εγγυάται για τίποτα. Αυτό προκύπτει από το κεφάλαιο 19 του κατά Λουκά Ευαγγελίου.

Σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, (εκατόνταρχος, σαμαρείτισσα, κλπ), στο κεφάλαιο 19 ο Ευαγγελιστής Λουκάς, περιγράφει τη συνάντηση του Χριστού με έναν επώνυμο και πολύ καλά γνωστό – με αρνητικό πρόσημο – πρόσωπο της εποχής του, τον Ζακχαίο.

Αν και το όνομα δεν είναι οικείο στην γλώσσα μας, η περίπτωσή του είναι ισχυρή απόδειξη ότι όποιος αναζητά θα βρει αυτό που ψάχνει. Ο ίδιος αναζητούσε τον Χριστό, δεν μπορούσε να τον συναντήσει λόγω του πλήθους που περικύκλωνε κατά κανόνα τον Διδάσκαλο, και αποφάσισε να ανέβει σε ένα δένδρο κάτω από το οποίο θα περνούσε ο Χριστός.

Αυτή η πράξη πίστης και ενδιαφέροντος, εκτιμήθηκε θετικά από τον Χριστό, ο οποίος όχι μόνο μίλησε στον Ζακχαίο, αλλά και κατά παράβαση των ηθικών και κοινωνικών κανόνων της εποχής εκείνης, έμεινε στο σπίτι του και τα αποτελέσματα της επίσκεψης αυτής του Χριστού, περιγράφονται αναλυτικά και με πολύ ενδιαφέρον μόνον από τον Ευαγγελιστή Λουκά.