Οι άνθρωποι κατά κανόνα αναζητούμε το θεό όταν τον έχουμε ανάγκη. Και αυτό προφανώς δεν είναι κακό, είναι πολύ καλό, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι αρκετό και δεν εξαντλεί, ή μάλλον δεν αγγίζει καν, το θέμα της σχέσης του ανθρώπου με τον Δημιουργό του. Η σχέση με τον θεό, η σχέση με τον ζωντανό θεό, όπως και κάθε ζωντανή σχέση στηρίζεται σε αμοιβαιότητα, διαφορετικά δεν είναι σχέση αλλά είναι συναλλαγή, είναι εμπορική δοσοληψία. Η αληθινή σχέση, η ζωντανή σχέση, περιλαμβάνει συνομιλία, άρθρωση λόγου και ευήκοον ους, κατανόηση, αντίληψη και συν-αντίληψη, περιλαμβάνει δεσμό και λειτουργία αισθημάτων αφοσίωσης, αναζήτησης με αμφίδρομα αποτελέσματα. Ο ζωντανός άνθρωπος έχει ανάγκη από τον ζωντανό θεό μέσα από μια ζωντανή σχέση, η οποία περιλαμβάνει κάθε είδους συνισταμένες, χωρίς περιορισμούς και αποκλεισμούς. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται αν μια τέτοια σχέση υπάρχει, αν λειτουργεί, αν παράγει καρπούς, αν προοιωνίζεται συνέχεια και μακρύ μέλλον, ή αν είναι ορατά τα σημάδια της γήρανσης, της κάμψης, της αποτυχίας και του τέλους.