Πολύ συχνά όλοι μας βρισκόμαστε σε αδιέξοδα. Αδιέξοδα πρακτικά στη δουλειά μας, αδιέξοδα ψυχολογικά στο περιβάλλον μας, αδιέξοδα οικονομικά και όχι μόνον.

Όσο περισσότερα αδιέξοδα, τόσο δυσκολότερη είναι η ζωή μας καθημερινά. Και αυτά τα αδιέξοδα, τον κόπο χωρίς αποτέλεσμα, έρχεται να καλύψει και να απομακρύνει ένα φρεσκάρισμα στο μυαλό μας, ένας νέος άνεμος που μας βοηθά να ξεφύγουμε από το παρελθόν και να αναζητήσουμε ένα νέο μέλλον.

Φρεσκάρισμα όχι θεωρητικό αλλά πρακτικό. Φρεσκάρισμα στις ιδέες, φρεσκάρισμα στις δυνάμεις μας, φρεσκάρισμα και ανανέωση στα ενδιαφέροντά μας, στις σχέσεις μας, στους στόχους μας, στα κίνητρά μας. Η ίδια η φύση μας διδάσκει ότι όλα πρέπει να ανανεώνονται. Από τα κύτταρα του σώματός μας που ανανεώνονται καθημερινά όσο ζούμε έως τα δένδρα και τα ζώα, όλα ανανεώνονται, όλα αλλάζουν καθημερινά, ακόμη και όταν εμείς δεν μπορούμε να τα παρατηρήσουμε.

Η ανανέωση είναι συνώνυμο της ζωής, της κίνησης, της αναζήτησης, των νέων πραγμάτων. Και σε αυτή την ανανέωση μας καλεί η ζωή της πίστης. Όχι επανάληψη αλλά ανανέωση. Όχι συνήθεια, αλλά ευρηματικότητα και καινοτομία. Μη ανανέωση σημαίνει αδιέξοδα, σημαίνει θάνατο. Και αυτό πρέπει με κάθε θυσία και με όλη μας τη δύναμη να το αποφεύγουμε.

Η σοφία λέει ότι ότι όσο ψηλότερα θέλεις να ανέβεις, τόσο βαθύτερα πρέπει να σκάψεις και να θεμελιώσεις το οικοδόμημα σου, τόσο βαθύτερα πρέπει να στηρίξεις το έργο σου.

Και αυτό το γνωρίζουμε από την καθημερινή μας ζωή, καθώς βλέπουμε ψηλά κτίρια τα οποία έχουν θεμελιωθεί σε ανάλογο με το ύψος τους βάθος. Μόνο τότε το οικοδόμημα έχει εγγυήσεις ότι θα αντέξει στις θύελλες και τους σεισμούς: όταν είναι θεμελιωμένο σε ανάλογο με το ύψος του βάθος και είναι καλά οικοδομημένο πάνω σε στερεά θεμέλια.

Αυτή η πρακτική πλευρά της ζωής αντανακλά και την βαθύτερη αλήθεια, ότι δηλαδή όσο καλύτερα είναι θεμελιωμένο το οικοδόμημα της πίστης μας, όσο καλύτερα είναι οικοδομημένο πάνω σε σταθερά θεμέλια, τόσο ασφαλέστερο θα είναι στις θύελλες και τους σεισμούς. Και επειδή οι θύελλες και οι σεισμοί κατά κανόνα συχνά υπάρχουν μέσα στη ζωή μας, για τον λόγο αυτό πρέπει να είμαστε αρκούντως προνοητικοί ώστε το οικοδόμημα μας να διατηρηθεί σε κάθε δυσκολία.

Ένα από τα επίκαιρα θέματα της καθημερινότητας διαχρονικά, είναι η αδικία.

Ένα στοιχείο που δύσκολα κάποιος ανέχεται και μάλιστα όταν αυτή η αδικία, προέρχεται από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, ανθρώπους με εξουσία, οι οποίοι φυσικά εφαρμόζουν την αδικία όχι για το συμφέρον των άλλων αλλά κατά κανόνα, για το δικό τους συμφέρον.

Αυτό δηλώνει ότι το αισθητήριο μας για τα θέματα της δικαιοσύνης έχει αμβλυνθεί και δεν λειτουργεί σωστά, αλλά λειτουργεί είτε με προσωποληψία είτε με αδιάφορο και άδικο τρόπο. Το τελικό ωστόσο αποτέλεσμα είναι το αίσθημα της αδικίας και μάλιστα όταν αυτή η αδικία συνοδεύεται από πράξεις, τότε κάθε λογικός άνθρωπος εξανίσταται, ζητώντας να σταματήσει η αδικία, να αποκατασταθεί η τάξη και να επανέλθει το δίκαιο.

Συχνά ωστόσο, και μεις οι ίδιοι αδικούμε άλλους είτε από άγνοια είτε από προσωπικό συμφέρον επικαλυμμένο με ένα μανδύα σκόπιμης άγνοιας. Και αυτή την κοινωνική συμπεριφορά, που αφορά κάθε άνθρωπο της καθημερινότητας, ο ίδιος ο Χριστός την θέτει με προτεραιότητα στην πρώτη θέση των αξιών της ζωής μας.

Οι συνθήκες της ζωής μας, σήμερα αλλά και στο παρελθόν, δεν ήταν πάντοτε εύκολες ούτε ευνοϊκές.

Από την γέννηση έως τον θάνατο, ο άνθρωπος μαστίζεται από σκληρές δοκιμασίες, φυσικές και ψυχικές, οικονομικές, κοινωνικές και συναισθηματικές. Σε όλες αυτές τις δοκιμασίες ο καθένας καλείται να οπλιστεί και να προετοιμαστεί κατάλληλα για να τις αντιμετωπίσει με επιτυχία και να υπερνικήσει τις αντιστάσεις και τις διαβολές.

Και επειδή οι δοκιμασίες και η σκληρή πραγματικότητα θα έλθουν οπωσδήποτε, ο καθένας είναι υποχρεωμένος να ανακαλύψει τα κατάλληλα για τις προσωπικές του ανάγκες εργαλεία και όπλα, με τα οποία θα αντισταθεί και εν τέλει θα νικήσει τις αντιστάσεις. Διότι τα εργαλεία και τα όπλα ποικίλλουν κατά τις ανάγκες μας αλλά και κατά τις ικανότητές μας να τα χρησιμοποιούμε.

Και για κάθε επιτυχή προσπάθεια και σύγκρουση προαπαιτείται η κατάλληλη προετοιμασία και γυμνασία, ώστε να καμφθεί η αντίσταση και να υπάρξει επιτυχία της προσπάθειας.

Έργο, αποτέλεσμα, κρίση. Αυτή είναι η καθημερινότητά μας σε όλα τα ζητήματα, απλά ή σύνθετα, σπουδαία ή ασήμαντα.

Εργαζόμαστε και κοπιάζουμε γιατί έχουμε ένα σχέδιο, μικρό ή μεγάλο, σύντομο ή μακροχρόνιο, και το σχέδιό μας αυτό περιλαμβάνει σε κάθε περίπτωση και ένα προσδοκώμενο αποτέλεσμα, ένα κέρδος, ένα όφελος, μια θετική εξέλιξη σε κάθε υπόθεσή μας. Αυτό συμβαίνει στις απλές αλλά και στις σύνθετες σκέψεις μας, συμβαίνει στα καθημερινά αλλά και στα μελλοντικά σχέδιά μας.

Κοπιάζουμε γιατί περιμένουμε ένα καλό και θετικό αποτέλεσμα στον κόπο μας και όχι για να ζημιωθούμε και να χάσουμε από τα κεκτημένα. Και ο Χριστός στα ζητήματα αυτά ήταν απόλυτος και σε κάθε ευκαιρία τόνιζε την ανάγκη όχι μόνο να εργαζόμαστε αλλά και να παρακολουθούμε την υπόθεσή μας μέχρι το τελικό αποτέλεσμα που θα πρέπει να είναι θετικό, σταθερό, επικερδές, συντονισμένο στο σκοπό για τον οποίο κοπιάσαμε.