Αναβαθμός στα αρχαία Ελληνικά ονομάζεται το σκαλοπάτι (ανα – βαίνω, ανεβαίνω, πηγαίνω προς τα πάνω, σε αντίθεση με το κατα – βαίνω, κατεβαίνω, πηγαίνω προς τα κάτω). Κάθε σκαλοπάτι σε φέρνει ένα βήμα πιο ψηλά, δηλαδή βλέπεις καλύτερα, κατανοείς καλύτερα. Αναβαθμίζω δηλαδή σημαίνει προάγω προς το καλύτερο, φέρνω κάτι σε καλύτερη μοίρα. Αυτή η διαδικασία ισχύει και για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Όπως δηλαδή για τα ζητήματα της καθημερινής ζωής η αναβάθμιση είναι απαραίτητο στοιχείο – στη δουλειά μας, στις σχέσεις μας, κλπ – έτσι και στα ζητήματα της πίστης η αναβάθμιση, η αύξηση, είναι απαραίτητο στοιχείο και χωρίς αυτό η πίστη μας σταδιακά απομειώνεται, χάνει την εκτελεστική της δύναμη, παραμένει ως όνομα αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Διότι οι προκλήσεις στην καθημερινή μας ζωή αυξάνονται όσο περνούν τα ηλικιακά μας χρόνια – άλλες οι προκλήσεις στην παιδική και άλλες στην ώριμη ηλικία – και αν η πίστη μας δεν προσαρμόζεται στις νέες κάθε φορά απαιτήσεις, δεν ανα-προσαρμόζεται, δεν αναβαθμίζεται δηλαδή σύμφωνα με τις ανάγκες μας, τότε είναι παρωχημένη, είναι αναποτελεσματική, περιθωριοποιείται, εγκαταλείπεται και στο τέλος γίνεται βάρος και θέλουμε πάση θυσία να την βγάλουμε από μέσα μας και από την “ταυτότητά” μας. Διότι όχι μόνο δεν μας βοηθά, όχι μόνο δεν μας εκφράζει, αλλά μας φέρνει πρόσθετες υποχρεώσεις στο ήδη βαρύ και ασήκωτο φορτίο της καθημερινότητάς μας.
