Αρχεία για: Ιανουάριος 2017

Αυτό το ερώτημα τίθεται καθημερινά στη ζωή μας. Διότι όλοι κάπου θέλουμε να μπούμε, να βελτιώσουμε τη ζωή μας, να μπούμε σε μια καλύτερη ζωή, να αναβαθμίσουμε την ποιότητα της ζωής μας, να δούμε τη σκληρή εικόνα του κόσμου με ένα ασφαλέστερο μάτι, να δούμε τη μιζέρια από ψηλά χωρίς να μετέχουμε και να υποφέρουμε από αυτή. Με άλλα λόγια, όλοι θέλουμε κάπου να μετακινηθούμε, να μπούμε σε μια καλύτερη ζωή και για αυτό πασχίζουμε καθημερινά, όλη την ημέρα. Και αυτό δεν είναι άρνηση αλλά κατάφαση. Δεν είναι εμπόδιο, αλλά είναι εφόδιο, εργαλείο. Η φύση που ο δημιουργός στελέχωσε με τα απαραίτητα για όλους στοιχεία, είναι γεμάτη από μεταμορφώσεις, από μετάβαση σε μετάβαση, από αλλαγή σε αλλαγή και σχεδόν χωρίς αλλαγή δεν φαίνεται να μπορεί να υπάρχει και ζωή. Αυτό το εφόδιο, της έλξης και της διάθεσής μας κάπου να μπούμε, κάπου καλύτερα να μετακινηθούμε, είναι η κινητήρια δύναμη και για ζητήματα της ζωντανής πίστης. Κάθε εμπόδιο δεν είναι τιμωρία αλλά είναι άσκηση για μια νέα κατάκτηση. Αυτό το κριτήριο έβαλε ο ίδιος ο Χριστός που επαίνεσε και αντάμειψε τον εργατικό συνεργάτη του, ενώ στον έξυπνο αλλά αμετακίνητο συνεργάτη του δεν επιφύλαξε τιμή και ανταμοιβή, αλλά σκληρή φτώχεια και τιμωρία.

Κάθε ημέρα της ζωής μας παράγει κάποιο έργο, και κάθε έργο μας εντάσσεται μέσα στην διάρκεια των ημερών της ζωής μας. Με άλλα λόγια ολόκληρη η ζωή μας είναι μια παραγωγική ιστορία, ένα συνεχόμενο εργαστήρι μέσα από το οποίο παράγονται έργα, θορυβώδη ή αθόρυβα, μεγάλα ή μικρά, αλλά κυρίως σύντομα και αυτόνομα ή μεγάλα, συνεχιζόμενα και αλληλοεμπλεκόμενα. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος που σήμερα διαθέτουμε όλοι μας για απασχόληση είναι πολύ περισσότερος από αυτόν που είχαν στη διάθεσή τους οι προηγούμενες γενιές, διότι ο τεχνολογικός εξοπλισμός έχει αυξήσει κατακόρυφα τον αριθμό των ωρών που μπορούμε να είμαστε δραστήριοι – π. χ. ηλεκτρισμός – και αυτό σημαίνει ότι καθένας διαθέτει μεγάλης διάρκειας ελεύθερο χρόνο και μπορεί να τον αξιοποιήσει σε κάθε έργο που εκείνος κρίνει ως μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο για τον ίδιο και τα προσωπικά του ενδιαφέροντα. Και είναι προφανές ότι η καλλιέργεια της πίστης σήμερα είναι ευκολότερη αλλά και ακριβότερη και καθένας καλείται καθημερινά να παίρνει αποφάσεις για τον τρόπο που διαχειρίζεται τα ζητήματα της πίστης και του βιοπορισμού του. Εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται ότι διαθέτουμε απείρως περισσότερο χρόνο για την αύξηση του πλούτου και της ποιότητας της ζωής μας από εκείνο που διαθέτουμε για προαγωγή και κάλυψη των αναγκών της ζωντανής πίστης μας.

Βιοπορισμός ονομάζεται η προσπάθεια και η απασχόληση του ατόμου για την εξασφάλιση των αναγκαίων στην επιβίωση και γενικά στην διαβίωσή του. Κάθε άτομο δηλαδή καταβάλλει καθημερινά μεγάλες προσπάθειες, ώστε μέσα από την εργασία του να εξασφαλίσει την κάλυψη όλων των αναγκών του. Και ενώ αυτό συμβαίνει για την κάλυψη των πρακτικών αναγκών μας, δηλαδή καταβάλλουμε μεγάλες προσπάθειες χωρίς όριο, ακόμη και ξεπερνώντας πολλές φορές τις δυνάμεις μας, όταν ερχόμαστε στα θέματα της πίστεως ως Χριστιανοί, όχι μόνο δεν καταβάλλουμε τις ίδιες προσπάθειες, αλλά αντίθετα, αποφεύγουμε την οποιαδήποτε απασχόλησή μας με τα θέματα αυτά, κρίνοντας ότι τα ζητήματα αυτά δεν είναι της δικής μας αρμοδιότητας, αλλά κάποιων άλλων. Έτσι οι ίδιοι, εμείς, ο καθένας μας προσωπικά, ακυρώνουμε δρόμους και διαδικασίες που θα μας οδηγήσουν σε δώρα και θησαυρούς με αξία πολύ πέραν των καθημερινών μας αναγκών. Μια πρακτική που αν μη τι άλλο, αδικεί την παραδοσιακή ευρηματικότητα και την αδιαμφισβήτητη ικανότητα του λαού μας, να εντοπίζει και να διακρίνει το καλό και το πολύτιμο από το σύνηθες και το ευτελές.

Η έκφραση αυτή δηλώνει ότι βλέπουμε το ίδιο έργο κάθε τόσο, ή ότι όλοι εμείς είμαστε θεατές σε κάποιο έργο και απλά παρακολουθούμε όσα συμβαίνουν χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε στην εξέλιξη του έργου που παρακολουθούμε. Σε κάθε περίπτωση βέβαια ο θεατής δεν συμμετέχει στα δρώμενα, ωστόσο τα δρώμενα τον επηρεάζουν τουλάχιστον συναισθηματικά και μερικές φορές και πρακτικά, αν κάποιος επιχειρήσει να μιμηθεί τα δρώμενα. Αυτή η διαδικασία της παρακολούθησης της δράσης κάποιων άλλων προσώπων είναι ανακάλυψη των προγόνων μας Ελλήνων, οι οποίοι εκτιμούσαν ότι βλέποντας κάποιος μια παράσταση μπορούσε να πάρει το μάθημά του, είτε προς αποφυγήν είτε προς μίμηση. Με την οπτική αυτή γωνία προσεγγίζοντας τα Ιερά Γράμματα, είναι προφανές ότι όσα περιγράφονται εκεί αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση ή και προς αποφυγή. Διότι η Βίβλος περιγράφει την Αλήθεια και η Αλήθεια δεν είναι πάντα ευχάριστη αλλά είναι πάντα διδακτική και κυρίως ελευθερώνει από προκαταλήψεις και αγκυλώσεις που δεν μας επιτρέπουν να κινούμαστε προς την ελευθερία και την τελειότητα. Αντίθετα μας κρατούν αιχμάλωτους του παρελθόντος και φοβισμένους μπροστά σε κάθε νέο, το οποίο αργότερα εξ ανάγκης αποδεχόμαστε ως καλό μέχρις ότου αποδώσει τους καρπούς του, και τότε αναλογιζόμαστε τι χάναμε τα χρόνια που το απορρίπταμε.

Στο εμπόριο η έννοια της έκπτωσης δηλώνει την προσφορά κάποιου προϊόντος σε χαμηλότερη τιμή. Ενώ δηλαδή μέχρι χθες η εμπορική αξία και η αναγραφόμενη τιμή ήταν υψηλή, σήμερα η τιμή αυτή χαμηλώνει και όλα αυτά σε μια προσπάθεια του εμπόρου να προσελκύσει αγοραστές και να πετύχει δυο πράγματα. Από την μια να αδειάσει τις αποθήκες και το κατάστημά του από εμπόρευμα προκειμένου να έχει χώρο για το νέο εμπόρευμα – αυτή άλλωστε είναι η δουλειά του εμπόρου, να φέρνει εμπορεύματα και να αδειάζει τις αποθήκες του πουλώντας τα προκειμένου να φέρει νέα εμπορεύματα – και από την άλλη να βάλει μέσα στο ταμείο του όσο γίνεται περισσότερο μετρητό χρήμα, στοιχείο που αποτελεί και τον τελικό στόχο κάθε εμπόρου. Ο έμπορος δηλαδή δεν κάνει μουσειακή συγκέντρωση αγαθών, αλλά αποσκοπεί στην πώληση των αγαθών σε καλύτερη τιμή προκειμένου να αγοράσει και πάλι νέα αγαθά και αυτά με τη σειρά τους να πωληθούν και ούτω καθ εξής, παρακολουθώντας αποκλειστικά το τελικό ποσό που συγκεντρώνει στο ταμείο του. Αυτή την εμπορική οπτική γωνία και πρακτική μας συνιστά ο Χριστός και για την αύξηση της πίστης μας στον ζωντανό θεό προκειμένου να γινόμαστε εμπειρότεροι και αποτελεσματικότεροι στην καθημερινότητά μας.