Αρχεία για:28 Φεβρουαρίου, 2017

Ένας νέος πλησιάζει τον Χριστό και τον ρωτά τι να κάνει για να κληρονομήσει αιώνια ζωή. Είναι πλούσιος, έχει κληρονομήσει κτήματα πολλά, είναι ευσεβής και πλησιάζει γονατιστός τον Χριστό, αλλά δεν έχει αντιληφθεί ότι δεν κληρονομούνται τα πάντα. Μπορεί να έχει κληρονομήσει ακίνητες περιουσίες και κινητές αξίες, μπορεί να έχει κληρονομήσει οικογενειακές αρετές, μπορεί να πηγαίνει τακτικά στην Συναγωγή του, αλλά ξέρει ότι κάτι του λείπει και αυτό δεν είναι ο Μωσαϊκός Νόμος τον οποίο γνωρίζει καλά και τηρεί ανέκαθεν. Αυτό που του λείπει ξέρει ότι δεν είναι ανάμεσα σε όσα έχει ήδη κληρονομήσει ή έχει ήδη κατακτήσει. Διαισθάνεται ότι το μυστικό το κατέχει μόνο ο Χριστός και σπεύδει σε αναζήτηση απάντησης στα ερωτήματά του. Όμως η απάντηση του Δασκάλου μακράν απέχει από την μέχρι τότε κληρονομιά του. Του ζητά να αφήσει τις περιουσίες στους φτωχούς και να ακολουθήσει τον Χριστό, όχι ξυπόλυτος, αλλά σηκώνοντας στον σταυρό του. Και ο νέος φεύγει απογοητευμένος γιατί κάθε σκέψη που περιλαμβάνει απώλεια περιουσίας και κοινωνικής καταξίωσης, είναι πέραν των δυνάμεών του. Ξαφνικά τα εφόδια που κληρονόμησε από τους γονείς του, περιουσίες και αρετές, δεν είναι πλέον εφόδια αλλά γίνονται εμπόδια στον δρόμο που του συνιστά ο Χριστός για να ανακαλύψει όσα αναζητά η ψυχή του.

Πείραμα ονομάζεται η προσπάθεια να αποδείξω ότι κάτι πράγματι συμβαίνει και το αποδεικνύω μέσα από επανειλημμένες επιβεβαιώσεις. Η πείρα δηλαδή που αποκτώ καθώς δοκιμάζω κάτι, οδηγεί ένα πείραμα από τις τυχόν αρχικές αποτυχίες στην τελική επιτυχία. Και όλοι γνωρίζουμε ότι η καθημερινότητά μας πλέον, όλο και περισσότερο πλαισιώνεται από δεδομένα που έχουν τύχει όχι μόνο μακράς πειραματικής διαδικασίας, όπως είναι τα θέματα υγείας, ασφαλείας, κλπ, αλλά ακόμη και μετά από επιτυχή πειράματα, υπάρχουν βελτιωτικές προσπάθειες μέσα από την συνεχή παρατήρηση και την δοκιμή νέων δεδομένων. Έτσι πορεύεται η ανθρωπότητα κυρίως από τον 20 αιώνα και μετά. Κάθε μέρα εμείς οι ίδιοι χωρίς να το καταλαβαίνουμε, πειραματιζόμαστε χιλιάδες πράγματα και στο τέλος ακολουθούμε εκείνο το συμπέρασμα που κρίνουμε ότι ικανοποιεί τις απαιτήσεις μας. Αυτό συμβαίνει στην οδήγηση του αυτοκινήτου μας, και σε χιλιάδες άλλες συνήθειες που απαιτούν όμως την δική μας απολύτως προσωπική ευθύνη. Είναι λοιπόν απορίας άξιον, γιατί όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης στον ζωντανό θεό, ξαφνικά το πείραμα, η δοκιμή, κάθε προσπάθεια για εξαγωγή σύγχρονων ασφαλών συμπερασμάτων, όχι μόνον δεν περιλαμβάνεται στο ατομικό και προσωπικό πνευματικό μας σύστημα, αλλά σπεύδουμε να ρίξουμε στον καιάδα και την γέεννα του πυρός, κάθε προσπάθεια βελτίωσης των εργαλείων και μεθόδων άσκησης της πίστης μας.