Αρχεία για: Φεβρουάριος 2017

Η προσπάθειά μας να αυξήσουμε σε μέγεθος και αριθμό τις μερίδες των πραγμάτων που κατέχουμε είναι μέσα στη φύση μας. Όλοι θέλουμε αύξηση στην ιδιοκτησία μας, στα κινητά και τιμαλφή αγαθά μας και αγωνιζόμαστε καθημερινά γι αυτό. Πόσο αντέχεις την αύξηση των κινητών και ακινήτων αξιών που κατέχεις; Απάντηση δεν υπάρχει ακριβώς γιατί και ερώτηση τέτοιου τύπου δεν μπορεί να τεθεί ποτέ, δηλαδή πόσο θέλεις να αυξήσεις τον πλούτο σου. Ενώ λοιπόν η αύξηση των καθημερινών μου αγαθών τελεί υπό τον απεριόριστο αριθμό, στα ζητήματα της πίστης όχι απεριόριστο ορίζοντα δεν αναζητούμε, αλλά αντίθετα θέτουμε όρια ασφικτικά περιορισμένα. Η ψυχή μας λιμοκτονεί, αλλά εμείς αγνοούμε τα σήματα της ένδειας, τα προσπερνούμε ως παιδικές αφέλειες και καταλήγουμε με μύρια όσα ψυχικά κενά πίστης και αποτελεσματικότητας. Και ενώ είναι προφανές ότι τα καθημερινά αγαθά όσο και αν τα αυξήσουμε, στο τέλος εμείς τα ίδια περίπου πράγματα έχουμε ανάγκη, ωστόσο συνεχίζουμε να μην επενδύουμε παράλληλα με την καθημερινότητα και στο μέλλον. Η ορθή στάση είναι, εξορθολογίζοντας τον ορίζοντα των φυσικών μου αναγκών και αγαθών που συγκεντρώνω, να μετακινήσω τον απεριόριστο ορίζοντά μου, στην αύξηση των μεριδίων της ατομικής μου πίστης, γιατί έτσι και την ποιότητα ζωής μου σήμερα αναβαθμίζω, αλλά και μερίδα μέλλοντος μου πιστώνεται.

Ταξιδεύουμε αλλά δεν προσεγγίζουμε. Περνάμε πολλές περιοχές με το αυτοκίνητο, το πλοίο, το αεροπλάνο, αλλά τελικά προσεγγίζουμε, πλησιάζουμε για να ακουμπήσουμε στο έδαφος μόνον του προορισμού μας. Τα ενδιάμεσα μέρη, είναι εικόνες περαστικές που μπορεί να κρατήσαμε μεν στη μνήμη μας, αλλά έμειναν πίσω ως ανάμνηση. Το εγγύς και το εγγίζω, πλησιάζω για να ακουμπήσω, είναι έννοιες οικείες στην ελληνική γλώσσα. Αντίστοιχη είναι και η έννοια του προσεγγίζω στα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Ταξιδεύω με ένα σκοπό και είναι προφανές ότι όλοι μας ταξιδεύουμε στην καθημερινότητα με  ένα σκοπό, είτε βιοποριστικό είτε σκοπό πέραν της καθημερινότητας. Και για μεν την καθημερινότητα, η πρακτική ανάγκη μας καθιστά παραγωγικούς και προσεκτικούς. Αντίθετα, στα ζητήματα της πίστης που περιλαμβάνουν όχι μόνο το σήμερα αλλά και το αύριο και το εγγύς και το απώτερο μέλλον, η προσοχή μας κατά κανόνα είναι χαλαρή, δεν προσεγγίζουμε με το ίδιο ενδιαφέρον τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μας. Σταδιακά μειώνεται το ενδιαφέρον μας, γινόμαστε νωθροί στις ακοές του Ευαγγελίου, η πίστη μένει ανενεργή και καταλήγουμε σε τυπικό χριστιανικό πρόγραμμα, χωρίς έλεγχο βάθους και αποτελεσματικότητας. Η πίστη του κόκκου συνάπεως δεν αποδίδει καρπούς, τα εφόδια και τα δώρα του δημιουργού μας όχι μόνον δεν αξιοποιούνται, αλλά λησμονούνται και χάνονται μέσα στη λήθη και στην ανυπαρξία της αλήθειας στη ζωή μας.

Τα οπλικά συστήματα εξελίσσονται και διαρκώς ανακαλύπτονται νέα, πολλές φορές τερατώδη, προκειμένου να εξοντώσουν όχι ένα αλλά χιλιάδες πολίτες ή στρατιώτες την ίδια στιγμή. Η κούρσα των εξοπλισμών επιβάλλει την εξέλιξη και στα όπλα της ατομικής και προσωπικής προστασίας. Ωστόσο η έννοια της προσωπικής προστασίας δεν εξαντλείται στα θανατηφόρα πυροβόλα όπλα, αλλά έχει και τους κανόνες και τις τεχνικές, αρχικά για την αποφυγή των συγκρούσεων και στη συνέχεια για την άμυνα και την προστασία από κάθε κακόβουλο δυνάστη, ο οποίος επιτίθεται ή απειλεί να επιτεθεί για να αφαιρέσει την ελευθερία ή να στερήσει την έξοδο από την ατομική αιχμαλωσία. Η αιχμαλωσία του σώματος και η αιχμαλωσία της ψυχής είναι τα κορυφαία ζητήματα της καθημερινότητας και ο καθένας καλείται να εξασκηθεί και να μάθει όχι μόνο να αποφεύγει, αλλά και να αυτο – προστατεύεται από τις επιθέσεις κάθε αντιπάλου, ο οποίος έχει θέσει ως στόχο του την κατάλυση της δικής σου ελευθερίας ή τον περιορισμό της προσωπικής σου άσκησης των δικαιωμάτων, με τα οποία σε έχει προικίσει και σου έχει χορηγήσει άφθονα ο δημιουργός σου.

Με τον τίτλο αυτό επιθυμώ να θέσω το ζήτημα των δοκιμασιών της πίστης μας στην πραγματική του διάσταση. Όχι μόνο περιεχομένου, αλλά και διαδικασιών. Υπάρχει ο πρώτος, υπάρχουν και άλλοι στη συνέχεια και σε κάθε περίπτωση ο άνθρωπος της πίστεως καλείται σε καθημερινή βάση να ξεπερνά τις δοκιμασίες με σοβαρότητα και επιτυχία. Η στάση του Χριστού απέναντι στον αντίπαλό του, οι απαντήσεις που δίνει στις προκλήσεις του αντιπάλου του, η ακρίβεια και η λιτότητα των απαντήσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι άνθρωποι της πίστης οφείλουμε όχι μόνο να είμαστε σοβαροί και υπεύθυνοι, αλλά να γνωρίζουμε και σε βάθος τα πράγματα για τα οποία μιλάμε και για τα οποία πασχίζουμε καθημερινά. Επιπολαιότητες, απλουστεύσεις που αποπροσανατολίζουν από την αλήθεια, γενικότητες που επικαλύπτουν την άγνοιά μας, δεν υπάρχουν στο παράδειγμα που παραθέτει ο ευαγγελιστής Ματθαίος για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν ο ίδιος ο Χριστός ξεκινήσει την δημόσια παρουσία του. Η προετοιμασία για το μακρύ ταξίδι του Χριστού ήταν εδώ, τα προβλήματα που θα τον απασχολούσαν ήταν εδώ, και έπρεπε να αντιμετωπίσει με επιτυχία τις εξετάσεις που αποδείκνυαν την ικανότητά του να φέρει σε πέρας το έργο που του είχε ανατεθεί.

Η φύλαξη, ή καλύτερα η διαφύλαξη, αναφέρεται σε πολύτιμα πράγματα που πρέπει να προστατευτούν, διότι κινδυνεύουν από κλοπή και αφαίρεση. Κάθε καλό και πολύτιμο για μας πράγμα το φυλάσσουμε με προσοχή και επιμέλεια ώστε να μην εκτεθεί σε κίνδυνο και να γίνει αντικείμενο κλοπής και αφαίρεσης. Με λίγα λόγια, τα πολύτιμα πράγματα προστατεύουμε και προφυλάγουμε και όχι τα ασήμαντα και τα μηδαμινά. Ανάλογα με την αξία των πραγμάτων είναι και η προστασία τους. Αυτό μας διδάσκει η φύση μας και η κοινωνική μας πρακτική. Μάλιστα είναι γεγονός ότι όσο πιο πολύτιμο είναι κάτι, τόσο πιο επικίνδυνο είναι να μας αφαιρεθεί, αφού πολλοί είναι εκείνοι που θα επιθυμούσαν να το κατέχουν αντί για μας. Σε κάθε περίπτωση όλα τα αγαθά και καλά πράγματα μπορεί να κλαπούν, μπορεί να μας αφαιρεθούν από κάποιον είτε από προσωπικό μίσος είτε από προσωπικό του κέρδος. Η αντίσταση, η προφύλαξη, η προστασία των δικών μας πολυτίμων πραγμάτων ανήκει σε μας και εμείς έχουμε την υποχρέωση να οργανώσουμε κάθε αναγκαία πρωτοβουλία για τον σκοπό αυτό.