Αρχεία για: Φεβρουάριος 2017

Η έννοια της επάρκειας συνοδεύει κάθε πρακτικό σχεδιασμό της ζωής μας και δηλώνει την ύπαρξη των αναγκαίων εφοδίων και αγαθών για να πετύχω τον στόχο μου. Επάρκεια αγαθών αλλά και επάρκεια κάθε είδους εφοδίων με τα οποία θα ικανοποιήσω τις μελλοντικές ανάγκες μου, ώστε να μην βρεθώ σε στέρηση και αμάρτημα, δηλαδή αποτυχία. Με τον όρο αυτό, της επάρκειας, χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Χριστός στην παραβολή των δέκα παρθένων, την μερίδα εκείνη των γυναικών που πέτυχαν την είσοδο στον γάμο απλά γιατί είχαν μεριμνήσει να έχουν επαρκές απόθεμα λαδιού στα λυχνάρια τους. Οι μωρές παρθένες, όχι μόνον ταλαιπωρήθηκαν μέσα στη νύχτα να ψάχνουν εμπορικό κατάστημα για να αγοράσουν λάδι, προφανώς και σε υψηλότερη τιμή, αλλά και αποκλείστηκαν με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο από την είσοδο στην εορτή. Έτσι ενώ ξεκίνησαν όλες μαζί και οι δέκα, στο τέλος μόνον εκείνες που είχαν μεριμνήσει να διαθέτουν επάρκεια και υπερεπάρκεια ελαίου, κατάφεραν τον στόχο τους. Το αμάρτημα των μωρών δεν ήταν ηθικό αλλά κακού ή ανύπαρκτου υπολογισμού των αναγκαίων εφοδίων. Τα στοιχεία της αναμφισβήτητης αγάπης και του γνήσιου ενδιαφέροντος που διέθεταν για τον νυμφίο δεν στάθηκαν ικανά για να ανοίξει η θύρα εισόδου της νέας ζωής.

Οι τεχνολογικές εξελίξεις αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και όλοι προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον που δημιουργείται από τις εξελίξεις αυτές. Ο ηλεκτρισμός, οι ηλεκτρονικές συσκευές και όλες οι μηχανές που χρησιμοποιούμε έχουν σκοπό να κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη, προκειμένου να ασχοληθούμε με πιο σύνθετα προβλήματα της ζωής. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα δυσκολότερα προβλήματα βρίσκονται στην περιοχή της προσωπικής μας ζωής και της συνείδησής μας, του εσωτερικού μας κόσμου και των φόβων μου για το αύριο, για το μέλλον, για τη ζωή μετά θάνατον. Η αβεβαιότητα σκοτώνει, ο φόβος μας παραλύει, και στα ζητήματα αυτά η τεχνολογία δεν μπορεί να δώσει απαντήσεις. Η απάντηση στα ζητήματα αυτά βρίσκεται στα ατομικά μας χέρια, βρίσκεται μέσα στο μυαλό και τη συνείδησή μας, βρίσκεται μέσα στα πιστεύω και τις αξίες που καλλιεργούμε καθημερινά, βρίσκεται μέσα στον καρπό των προσωπικών μας κόπων για τις αξίες που εμείς κρίνουμε ως κορυφαίες για τη ζωή του σήμερα, του αύριο και του άγνωστου μέλλοντος.

Στην παραβολή των ταλάντων ο δούλος που έκρυψε το τάλαντο δεν ήταν άφρων, δεν ήταν σε άγνοια. Γνώριζε πολύ καλά και την εμπορική αξία του ταλάντου και την ευθύνη του. Για τον λόγο αυτό μερίμνησε με επιμέλεια να φυλάξει, να κρύψει τον θησαυρό που του είχε εμπιστευτεί ο κύριός του. Διότι δεν τον έκρυψε απλώς, αλλά έσκαψε ένα όρυγμα, ένα βαθύ χαντάκι, και μέσα εκεί εναπόθεσε τον θησαυρό για να είναι ασφαλισμένος. Και πράγματι, αποδείχθηκε ότι η εκτίμησή του ήταν ορθή, κανένας δεν μπόρεσε να βρει και να κλέψει τον κρυμμένο θησαυρό. Ωστόσο δεν δικαιώθηκε, όχι γιατί δεν είχε κρύψει με την απαιτούμενη επιμέλεια τον θησαυρό – διότι αποδείχθηκε ότι ορθά εκτίμησε τον κίνδυνο της κλοπής, αλλά διότι ο σκοπός της παραχώρησης του θησαυρού δεν ήταν η διαφύλαξη αλλά ήταν η αύξηση, ο πολλαπλασιασμός του αρχικού κεφαλαίου. Μάλιστα στην περιγραφή της παραβολής από τον Ευαγγελιστή Λουκά διευκρινίζεται ότι δόθηκε ο θησαυρός προς διαπραγμάτευση, δηλαδή για να μπεί στο χρηματιστήριο αξιών και όχι για να τεθεί σε όρυγμα. Το τραγικό τέλος του δούλου εκείνου, όπως το περιγράφουν οι ευαγγελιστές, μας υποχρεώνει να στραφούμε στην έξοδο προς τον κόσμο των αξιών και όχι στην ασφαλή διαφύλαξη των δώρων του Θεού.

Ο προσανατολισμός, η κατεύθυνση που ακολουθούμε έχει σχέση με τον στόχο μας. Λάθος στόχος, σημαίνει και λάθος προσανατολισμός. Και λάθος προσανατολισμός στην πραγματικότητα σημαίνει απώλεια στόχου, σημαίνει μάταιο ταξίδι, σημαίνει χαμένος χρόνος, σημαίνει ζωή και πράξεις άνευ αντικειμένου. Οι ίδιοι κανόνες ισχύουν και για τα ζητήματα της ζωντανής πίστης. Αν ο στόχος δεν είναι ο Χριστός και αν ο προσανατολισμός δεν είναι η καλύτερη γνώση του καθημερινά, τότε όχι μόνο ο προσανατολισμός και ο στόχος μας δεν έχουν νόημα, αλλά και ολόκληρη η ζωή μου είναι άνευ αντικειμένου αξίας. Απολαμβάνω το σήμερα αλλά το αύριο και το μέλλον έχουν χάσει την αξία τους στη συνείδησή μου και στον προσανατολισμό των πράξεών μου. Τότε τα δώρα του Δημιουργού μου μένουν ανεκμετάλλευτα, εγώ στερούμαι και ο μόνος υπεύθυνος για την λάθος πορεία μου, τον λάθος προσανατολισμό μου είμαι εγώ και κανένας άλλος. Η δική μου ευθύνη δεν μπορεί να μεταβιβαστεί σε τρίτο πρόσωπο. Οι επιλογές μου και οι συνέπειες, ο στόχος και ο προσανατολισμός μου είναι απόλυτα προσωπικές υποθέσεις και μεταβίβαση ευθυνών δεν υπάρχει. Από τα δικά μου λάθη και αδιέξοδα μόνο εγώ κατά κύριο λόγο υφίσταμαι τις συνέπειες.

Επιστήμων, από το ρήμα επίσταμαι, είναι αυτός που γνωρίζει καλά κάποιο θέμα. Το γνωρίζει σε βάθος και πλάτος και είναι ικανός να διαχειριστεί τα ζητήματα που έχουν σχέση με το θέμα αυτό. Η εφαρμογή του όρου επιστήμων στις μέρες μας είναι συνδεδεμένη με την καθημερινότητά μας, διότι όλοι και για όλα τα ζητήματα αναζητούμε τον καλύτερο επιστήμονα, ιδιαίτερα σε θέματα υγείας, παιδείας κλπ. Και ενώ η ανάγκη για σωστούς επιστήμονες είναι προφανής στην πρακτική μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της ζωντανής πίστης, προτιμούμε την αδιαφορία μας, ικανοποιημένοι από την παραδοσιακή αντίληψη του “πίστευε και μην ερευνάς” . Αυτό βέβαια έχει ως αποτέλεσμα την εικόνα που όλοι μας γνωρίζουμε μέσα στην ελληνική κοινωνία, όπου η άγνοια κυριαρχεί, ο φόβος για τα πράγματα της πίστης είναι εμφανής, ο κόσμος προτιμά το καφενείο από την εκκλησία. Και όλα αυτά από άγνοια των δώρων του Δημιουργού μας, από την αντίληψη ότι οι άλλοι έχουν την ευθύνη, εκείνοι φταίνε και όχι εγώ. Και ενώ στα πρακτικά της ζωής και της αναζήτησης του πλούτου είμαι πρώτος, στην αναζήτηση των δρόμων της αλήθειας είμαι ουραγός και πολλές φορές σε αντίθετη κατεύθυνση με την πραγματικότητα.