Όλοι γνωρίζουμε ότι οι δυνάμεις μας, σωματικές και ψυχικές, δεν είναι απεριόριστες. Έχουν μέγεθος και διάρκεια χρόνου. Και οι δυο αυτοί παράγοντες οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι δυνάμεις μας μπορεί να μην επαρκούν σε μια μεγαλύτερη ανάγκη, αλλά και σε βάθος χρόνου μειώνονται. Σωματικά γιατί η ηλικία συνδέεται αποφασιστικά με την δύναμη. Ψυχικά γιατί αν δεν καλλιεργείται ο εσωτερικός μας κόσμος, η στασιμότητα δημιουργεί αναστολές, αδράνεια, δημιουργεί παθογένειες και τελικά σκλήρυνση, πώρωση, ακινησία και θάνατο. Και ενώ για τη σωματική αδυναμία λαμβάνουμε όλα τα αναγκαία μέτρα μέσω των τροφών και των σωματικών ασκήσεων, όταν φτάνουμε στον ψυχικό μας κόσμο, αρνούμαστε τα αυτονόητα. Τόσο η γνώση, όσο και η άσκηση αποτελούν ξένο στοιχείο στην καθημερινότητά μας. Θεωρούμε ότι η προγονική μας γνώση είναι αρκετή, η πρακτική της γιαγιάς μας είναι ικανοποιητική, το κεράκι στην Παναγιά είναι αρκετό, η ιδέα για την πίστη μου φτάνει και περισσεύει. Και όλα αυτά ως δικαιολογίες για την αδιαφορία μας, για την άρνηση να διαλέξουμε την δύσκολη αλήθεια από το εύκολο ψέμα. Έτσι φτάνουμε στην εσωτερική αδυναμία, τον εσωτερικό μαρασμό, την άμβλυνση της συνειδήσεως, την υποκρισία, την πλεονεξία χωρίς όρια και τελικά είμαστε ράκη έτοιμα για την ταφή χωρίς ελπίδα ανάστασης. Ξεκινήσαμε καλά, πορευτήκαμε ανεύθυνα, καταντήσαμε πτώματα προς ταφήν χωρίς ελπίδα, όντα αδύναμα, με δυνατό σώμα αλλά μελλοθάνατο εσωτερικό κόσμο. Η δύναμή μου βρίσκεται στη γνώση της αλήθειας, στην εφαρμογή της αλήθειας και στην αποφυγή του ψεύδους.
