Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2017

Το πιο πολύπλοκο δημιούργημα του ανθρώπου την εποχή του Χριστού ήταν η οικοδομή. Στην ανθρώπινη αυτή δημιουργία έμπαιναν σε εφαρμογή όλες οι δυνατές συνεργασίες των υλικών, προκειμένου να κτιστεί ένα κτίριο το οποίο κάλυπτε πρακτικές καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων. Αν και στον 21 ο αιώνα υπάρχουν χιλιάδες πιο περίπλοκα ανθρώπινα δημιουργήματα από ό,τι μια οικοδομή, ωστόσο ακόμη και σήμερα εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε το μήνυμα που ήθελε να δώσει ο Χριστός και οι Απόστολοι με την εικόνα της οικοδομής. Η ανάγκη για συνύπαρξη και από κοινού λειτουργία των επιμέρους οργάνων και υλικών είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την δημιουργία κάθε οικοδομής, κατά συνέπεια η ίδια αυστηρή λογική πρέπει να διέπει και την οικοδομή της πίστης. Στην οικοδομή κάθε λίθος, κάθε πλίνθος, κάθε επιμέρους υλικό, συνυπάρχει και συνεργάζεται με άλλα υλικά, παρόμοια ή διαφορετικά. Και η σοφία με την οποία ο οικοδόμος συνθέτει τα επιμέρους υλικά για να πετύχει το τελικό αποτέλεσμα, αποδεικνύει όχι μόνον την αυστηρή λογική που θέτει ο Χριστός ως προϋπόθεση για την οικοδομή της ατομικής πίστης, αλλά θέτει και τον πήχη της κρίσης μας. Ο καλός οικοδόμος, τα καλής ποιότητας και αρτιότητας υλικά και ο καλός οικοδεσπότης – για να λειτουργεί η οικοδομή στην καθημερινότητά της – είναι οι δείκτες που αποδεικνύουν όχι μόνον την ορθή μου πίστη, αλλά και τα εκ της πίστεως καλά αποτελέσματα. Και με τον όρο οικοδομή, μπορεί καθένας να ονομάσει κάθε καλή προσπάθεια για σταθερές επιτυχίες στη ζωή του. 

Στο σύγχρονο κόσμο το να έχει κάποιος πράγματα και να θέλει να αποκτήσει περισσότερα, είναι φυσιολογικό. Και αυτό είναι υγιές, ως το σημείο που χρησιμοποιούμε νόμιμες μεθόδους για την αύξηση του πλούτου ή της δόξας μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν όσα αποκτώ, είτε σε φήμη, είτε σε χρήμα και υλικά αγαθά, στην πραγματικότητα δεν τα έχω ανάγκη και μάλλον προσθέτουν προβλήματα στη ζωή μου παρά λύνουν προβλήματα της ζωής μου. Ενώ δηλαδή επικαλούμαι μια ανάγκη, στην πραγματικότητα η ανάγκη αυτή είναι στη φαντασία μου και η ικανοποίηση αυτής της ανάγκης δεν συμβάλλει στην ευτυχία αλλά στην δυστυχία μου. Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται στον καθένα μας είναι: πόσα χρειάζομαι για να είμαι ευτυχισμένος; Και η απάντηση προφανώς είναι προσωπική. Η αυτάρκεια είναι το αντίθετο της πλεονεξίας. Το να νιώθω επαρκής με αυτά που έχω δεν σημαίνει ότι δεν θα αποκτήσω περισσότερα. Το ερώτημα είναι σε ποιους τομείς και με ποιες μεθόδους θα γίνει η αύξηση αυτή. Σε κάθε περίπτωση, η ατομική μου ευτυχία και η προσωπική μου χαρά και ειρήνη δεν πρέπει να θυσιάζονται στο βωμό καμιάς νέας κατάκτησης. Ο πλούτος στον εσωτερικό μου κόσμο, όχι μόνο είναι εγγύηση ισορροπίας και κατάκτησης αξιών, αλλά και η διαχείριση της καθημερινότητας είναι απλούστερη και ασφαλέστερη.

Όσα πράττουμε στο μπαλκόνι μας, στον εξώστη του σπιτιού μας, είναι ορατά και κρίνονται από όλους τους περαστικούς. Όσα όμως πράττουμε μέσα στο σπίτι μας, ελάχιστοι τα γνωρίζουν. Και ακόμη περισσότερο, όσα σκεφτόμαστε, κανείς δεν τα γνωρίζει εκτός από εμάς τους ίδιους. Άρα, οι σκέψεις μου, αυτά που εγώ συλλογίζομαι, έχουν μεγάλη αξία, γιατί μπορεί να μην τα γνωρίζουν άλλοι και να μην μπορούν να με κρίνουν, δηλαδή να με βοηθήσουν αν παραστεί ανάγκη, αλλά αυτά που εγώ σκέφτομαι, αυτά στη συνέχεια θα πράξω, αυτά στη συνέχεια θα αποτελέσουν το αντικείμενο και τον τρόπο της ζωής μου. Συνεπώς, αυτά που σκέφτομαι όταν είμαι μόνος μου, πρέπει να είναι αυτά που εγώ θέλω και όχι οι σκέψεις μου να πλανώνται σε άλλους κόσμους, μακριά από την πραγματικότητα. Και επειδή ο Θεός θέλει οι άνθρωποι να είναι προσγειωμένοι και όχι περιπλανώμενοι, θέλει οι άνθρωποι να απολαμβάνουν πρώτα αυτήν εδώ τη σύντομη ζωή, συνιστά σε όλους μας να σκεφτόμαστε πράγματα που είναι αληθινά και όχι πράγματα ψεύτικα, πράγματα της απάτης και της εξαπάτησης του εαυτού μας και των άλλων. Η αλήθεια και τα αληθινά πράγματα είναι για τον Θεό η πρώτη αξία και πρέπει για εμάς να είναι η πρώτη επιλογή της καθημερινότητάς μας.