Αρχεία για: Σεπτέμβριος 2017

Το λυχνάρι και το κερί αποτελούσαν για χιλιάδες χρόνια τα βασικά φωτιστικά μέσα όλων των ανθρώπινων κοινωνιών. Σήμερα εμείς, με την χρήση του ηλεκτρικού ρεύματος, έχουμε αλλάξει τα βιώματά μας και το φως ενός λυχναριού ή ενός κεριού φαντάζει όχι απλά ανεπαρκές, αλλά ουτοπία ως σκέψη ότι κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τη σύγχρονη ζωή χρησιμοποιώντας μόνον λυχνάρια ή κεριά. Και ενώ αυτό είναι αυτονόητο, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης και της αναζήτησης του ζωντανού θεού, όλοι προτιμούμε να χρησιμοποιούμε το φως που προσφέρει ένα λυχνάρι και όχι το φως που προσφέρει ένα ηλεκτρικός λαμπτήρας, ο οποίος έχει ισχύ εκατοντάδων κεριών και λύχνων. Με άλλα λόγια, ενώ για την πρακτική καθημερινότητά μας αναζητούμε όλο και μεγαλύτερα φωτιστικά μέσα και κανείς δεν συμβιβάζεται με την παραδοσιακή πρακτική, όταν ερχόμαστε στην αναζήτηση του Θεού, προτιμούμε τα παραδοσιακά μέσα, όχι γιατί καλύπτουν τις ανάγκες μας, αλλά γιατί δεν απαιτούν προσωπικό κόστος χρόνου, χρήματος, ευθύνης. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι ανάλογο. Δεν βλέπουμε πέρα από την απόσταση της καθημερινότητας, ενώ ο Δημιουργός μας έφτιαξε να αναζητούμε την εξερεύνηση όχι μόνον  της γης και των λύσεων των καθημερινών μας προβλημάτων, αλλά και των ουρανών, και του σήμερα, και του αύριο και του επέκεινα του τάφου μέλλοντος.

Θαύματα δεν είναι μόνον όσα παράξενα τραβούν την προσοχή μας, αλλά θαύματα είναι και εκείνα που γίνονται χωρίς χειροκροτήματα, χωρίς πολλές φορές να γίνονται αντιληπτά από πολλούς. Έτσι μέσα στην Βίβλο, τα θαύματα που περιγράφονται δεν είναι πάντα εντυπωσιακά, δεν προκαλούν τον θαυμασμό. Αντίθετα είναι θαύματα, γεγονότα με σταθερά και μόνιμα αποτελέσματα, τα οποία γίνονται μεν σε μικρό κύκλο ανθρώπων, αλλά πάντοτε έχουν σχέση με τις ανάγκες των ανθρώπων και ποτέ δεν γίνονται θαύματα χάριν εντυπωσιασμού. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην Καινή Διαθήκη, όσα θαύματα περιγράφονται έχουν σχέση με τις πρακτικές ανάγκες της στιγμής: η θεραπεία του τυφλού, ο χορτασμός των πέντε χιλιάδων, κλπ, και αυτή είναι η ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στο θαύμα που  κάνει και έκανε ο Χριστός από τα θαύματα των θαυματοποιών. Με θαυμαστό τρόπο ο Χριστός έκανε έργα που είχαν ανάγκη οι άνθρωποι γύρω του και ποτέ δεν έκανε θαύματα για να τον χειροκροτήσουν. Ο Θεός εργάζεται με θαυμάσιο τρόπο στη ζωή των ανθρώπων, αλλά εμείς προσπερνούμε τα θαύματα, ασχολούμαστε με την δική μας προσέγγιση στην καθημερινότητα και δεν περιμένουμε, δεν αφουκραζόμαστε τα θαυμάσια που κάνει ο θεός κάθε λεπτό μέσα μας και γύρω μας. Έτσι όχι μόνον δεν επαινούμε, δεν χειροκροτούμε, αλλά γκρινιάζουμε, καταστρέφοντας όλα τα θαυμάσια που κάνει ο Θεός με τα χέρια μας. Και η ζημία αποταμιεύεται στην δική μας ζωή. 

Η πίστη στον αναστημένο Χριστό δεν είναι νεφελώδης, αλλά είναι λογική. Δεν στηρίζεται στον αέρα αλλά στηρίζεται στην πρακτική εφαρμογή των αληθειών. Για τον λόγο αυτό και όλη η διδασκαλία αλλά και η πρακτική ζωή που εφάρμοζε ο ίδιος ο Χριστός είναι ρεαλιστική και έχει λογική ακολουθία. Στηρίζεται σε θεμέλια, αυξάνεται στις απαιτούμενες διαστάσεις, έχει διάρκεια μόνιμη και οδηγεί – σταδιακά και σε βάθος χρόνου – προς την τελειότητα. Πυλώνες στην νεοελληνική γλώσσα είναι τα μεγάλα στηρίγματα, οι κολώνες. Οι πυλώνες χρησιμοποιούνται για να στηρίζουν κάτι ουσιαστικότερο, κάτι πιο πολύτιμο από τον εαυτό τους. Το ζητούμενο δηλαδή και ο σκοπός δεν είναι οι πυλώνες, αλλά εκείνο που στηρίζεται πάνω στους πυλώνες, στα υποστηρίγματα. Αυτό το μάθημα ήθελε ο απόστολος Παύλος να δώσει και στον μαθητή του Τιμόθεο, όταν του γράφει στην Β΄επιστολή του ότι τα Ιερά Γράμματα μπορούν, έχουν την ικανότητα και την ιδιότητα, να σε οδηγήσουν στην οδό της σοφίας, δηλαδή να σε εφοδιάσουν με ένα εργαλείο, το οποίο θα χρησιμοποιείς στην ζωή σου. Όχι δηλαδή μόνο η πίστη στον αναστημένο Χριστό, που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της ζωής του ζωντανού θεού, αλλά και η γνώση των Ιερών Γραμμάτων και επιπλέον η σοφία που βρίσκεται μέσα σε αυτά, θα πρέπει να αποτελέσουν τους πυλώνες της καθημερινότητάς σου. Σε διαφορετική περίπτωση η πίστη μένει ανενεργής, αδρανής, χωρίς αποτελέσματα και ο πιστός δεν έχει τον προσδοκώμενο καρπό που υποσχέθηκε ο ίδιος ο Χριστός.

Η λέξη ακολουθώ δηλώνει ότι βαδίζω πίσω από κάποιον άλλον ο οποίος προπορεύεται, δηλαδή πηγαίνει μπροστά εκείνος και εγώ βρίσκομαι πίσω του. Δεν είμαι αυθύπαρκτος, δεν κάνω ό, τι θέλω και δεν πηγαίνω όπου θέλω, αλλά κάποιος υπάρχει μπροστά από εμένα και εγώ βαδίζω πίσω του, ακολουθώντας εκείνον. Μάλιστα χωρίς την παρουσία εκείνου ο οποίος προπορεύεται δεν υπάρχει η έννοια της ακολουθίας, διότι το ακολουθώ προϋποθέτει την ύπαρξη και το έργο εκείνου που προηγείται. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι αν ο προπορευόμενος κάνει λάθη, θα ακολουθήσω και εγώ τα λάθη του ή αν εκείνος κάνει σωστά πράγματα τότε και εγώ θα πράξω ό,τι εκείνος. Και αυτός ήταν ο λόγος που ο Χριστός διακήρυξε ότι Εκείνος είναι το φως, εκείνος προηγείται, και οι μαθητές του ακολουθούν Εκείνον και όχι κάποιον άλλον. Όχι ανώνυμο πλήθος, αλλά επώνυμος οδηγός και επώνυμοι μαθητές του που τον ακολουθούν. Μόνον με αυτές τις προϋποθέσεις το φως έχει πρακτική εφαρμογή στη ζωή μας. Σε κάθε άλλη περίπτωση υπάρχει πλάνη, υπάρχει αδιέξοδο, υπάρχει αποτυχία και καθένας μας καλείται να αποφεύγει τους σκοτεινούς ηγέτες και να αναζητεί το φως του Χριστού, ο οποίος προπορεύεται ακόμη και μέσα στην έρημο της σύγχρονης ζωής. 

Από την βρεφική ηλικία ο ανθρώπινος οργανισμός ασκείται. Πρώτα για να επιβιώσει και αργότερα για να κατακτήσει. Όσο η ηλικία μεγαλώνει, τόσο και οι ασκήσεις στις οποίες υποβαλλόμαστε είναι πιο σύνθετες, είναι πιο απαιτητικές, είναι κρίσιμες, όχι μόνον γιατί η άσκηση αυτή καθαυτή απαιτεί κόπο, αλλά γιατί υπεισέρχεται και ο παράγοντας ανταγωνισμός, συναγωνισμός με άλλους ανθρώπους ή τις αρχές και τις εξουσίες και αυτό απαιτεί μεγαλύτερες αλλά και πιο στοχευμένες ασκήσεις. Οι ίδιες αρχές ισχύουν και στην περίπτωση του εσωτερικού μας ανθρώπου. Όσο είμαστε σε μικρή ηλικία, τα προβλήματα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι απλά και εύκολα κατανοητά. Όσο όμως περνούν τα χρόνια, οι απαιτήσεις οι κοινωνικές και οι επαγγελματικές απαιτούν σύνθετες προσπάθειες, όχι μόνον για να τονώσουμε τον εσωτερικό μας μηχανισμό, αλλά και για να κατανοούμε το καλό από το κακό, την αλήθεια από το ψέμα, το σκοτάδι από το φως, δηλαδή να διακρίνουμε τα ερεθίσματα και να ενεργοποιούμε τον κατάλληλο εσωτερικό μηχανισμό μας για την αντιμετώπιση κάθε επίθεσης που αποσκοπεί είτε στην απώλεια των προσωπικών μας κατακτήσεων είτε στην παρεμπόδιση της πορείας που ήδη έχουμε χαράξει.