Η ανάγκη του ανθρώπου για ατομική ζωή είναι μια αλήθεια χωρίς καμιά εξαίρεση. Όλοι θέλουμε να αποσυρθούμε από τον θόρυβο και την πολυκοσμία της κοινωνίας και να βρεθούμε, έστω και για λίγο μόνοι με τον εαυτό μας. Και αυτό δεν είναι συναισθηματική ανάγκη – μόνο, αλλά είναι πρακτική ανάγκη. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στον τρόπο που οργανώνουμε τις διακοπές μας – πάντα μακριά από το εργασιακό περιβάλλον, τον τρόπο και τον χώρο που περνάμε τη νύχτα και τον ύπνο μας, και γενικά η τάση μας για λίγη απομόνωση και προσωπική ζωή είναι ένα στοιχείο καθοριστικό της ποιότητας – και της ποσότητας θα τολμούσα να πω – της καθημερινής μας ζωής. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Χριστός έδωσε μεγάλη βαρύτητα στις ατομικές και προσωπικές στιγμές στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Είναι οι στιγμές που καθένας αναζητά βαθύτερα το νόημα της ζωής, οι στιγμές που θέλουμε να λύσουμε τα μικρά ή τα μεγάλα προβλήματά μας, οι στιγμές που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο τη σκληρότητα της καθημερινής μας ζωής, αλλά και να ρίξουμε μια ματιά στα μεγαλύτερα ερωτήματα της ζωής: το τι και το γιατί. Και επειδή αυτά τα ερωτήματα είναι σύνθετα, όχι μόνο κατά την απάντησή τους αλλά πολύ περισσότερο σε αυτή καθαυτή την σύνθεση του ερωτήματος, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να περιορίζει τον εξωτερικό θόρυβο και να αφοσιώνεται – έστω για λίγο – στον εαυτό του, στην αναζήτηση του δημιουργού του, κλείνοντας πίσω του την πόρτα του θορύβου και της επίδρασης του περιβάλλοντος της καθημερινότητάς μας.
