Η αλλαγή που παρουσιάζει η φύση στις ετήσιες εποχές, άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα ότι η φύση παραμένει ζωντανή και μπορεί να φέρει τους καρπούς που όλοι περιμένουμε. Η νεκρή φύση αλλάζει χαρακτηριστικά, αλλά αυτά παραπέμπουν σε παρακμή και θάνατο.

Η ζωντανή φύση μεταμορφώνεται διαρκώς και αυτό μπορούμε να το παρακολουθούμε ακόμη και με το απλό βλέμμα μας. Η νεκρή φύση, όχι μόνο δεν μπορεί να φέρει καρπούς, αλλά παρουσιάζει αλλαγές που προμηνύουν τον θάνατο μέσα στο χρόνο. Το νεκρό δένδρο, το νεκρό σώμα, δεν έχει ελπίδες. Οι ζωντανοί οργανισμοί έχουν ελπίδα. Ελπίδα για κάτι καλύτερο, ελπίδα μεταμόρφωσης, ελπίδα ανανέωσης, ελπίδα όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και το αύριο, και το απώτερο μέλλον. Μόνο στους ζωντανούς μπορεί να κατοικήσει η ελπίδα. Μόνο οι ζωντανοί άνθρωποι μπορεί να αποκτήσουν δικά τους παιδιά.

Οι νεκροί έχουν χάσει αυτή την ικανότητα. Μέσα από τα νεκροταφεία δεν γεννούνται νέα βρέφη. Και αυτό ήθελε να τονίσει ο Χριστός και οι μαθητές του. Κρατήστε τη ζωή γιατί μόνον αυτή αξίζει, μόνον αυτή μπορεί να έχει ανανέωση και ελπίδα. Η νεκρή ζωή, όπως και η νεκρή φύση, δεν μπορεί να φέρει ζωή, δεν μπορεί να ανανεωθεί. Ο θάνατος έχει ήδη φέρει την καταστροφή. Η ζωή έχει τη δύναμη να ανανεωθεί και να φέρει καρπούς.

Η άμαξα για να προχωρήσει έχει ανάγκη το άλογο που την σέρνει να είναι μπροστά και όχι πίσω. Το αντίθετο έχει ως συνέπεια η άμαξα να μένει ακίνητη και όλα να είναι στάσιμα.

Αυτή η έννοια έχει ειδική αξία για τα ζητήματα της πίστης, γιατί όλοι μας έχουμε μια γενική γνώση των πραγμάτων της πίστης, αλλά σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να ελέγξουμε αν η άμαξα μας έχει μετακινηθεί στον στόχο που θέσαμε ή έχει μείνει στάσιμη εκεί που ήταν και τον περασμένο χρόνο. Συνήθως όλοι επαναπαυόμαστε στην συναισθηματική μας ικανοποίηση και αποφεύγουμε να μπούμε στον κόπο του πραγματικού ελέγχου της αλήθειας. Και αυτό έχει ως συνέπεια να νομίζουμε ότι κατακτήσαμε τα πάντα, ενώ είμαστε τυφλοί και ταλαίπωροι στην καθημερινή μας ζωή. Και φυσικά αυτό δεν είναι το θέλημα του Θεού.

Ο Θεός μας έφτιαξε με κρίση, με δύναμη γνώσης και επίγνωσης, με πλούσια εφόδια για όλο τον πρόσκαιρο αλλά και τον μετά τον τάφο βίο μας. Για τον λόγο αυτό τόσο ο ίδιος ο Χριστός όσο και οι μαθητές του μας υπενθυμίζουν την ανάγκη του check up, δηλαδή τον τακτικό έλεγχο και επανέλεγχο της πραγματικής μας κατάστασης και όχι της επιθυμητής και της φαντασίας μας.

Ο άνθρωπος της πίστης πρώτα είναι πρακτικός και από την έμπρακτη επιτυχία του βγάζει και συμπεράσματα για το αύριο. Πίστη που δεν επιβεβαιώνεται από την πρακτική καθημερινότητα είναι αμφιβόλου ποιότητας και αποτελεσματικότητας. Ο καθημερινός έλεγχος του ταμείου και ο υπολογισμός κέρδους και ζημίας είναι η πρώτη υπεύθυνη καθημερινή πράξη κάθε εμπόρου.

Η γνωστή πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ αφορά μόνον ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι τα δώρα του δημιουργού μας. Εμείς οι άνθρωποι, για να προστατεύσουμε το έργο ή τις επιχειρήσεις μας, βάζουμε απαγορευτικές πινακίδες.

Στα δώρα και τα εφόδια του δημιουργού μας κανένας περιορισμός και καμιά πινακίδα δεν μπορεί να μου στερήσει όσα εκείνος έχει προβλέψει. Μπορεί εγώ σήμερα να μην έχω ακόμη την ικανότητα να κατανοήσω τις αξίες των πραγμάτων γιατί είμαι παιδί ή νέος, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου στερήσει το δικαίωμα να κατακτήσω όσα ο δημιουργός έχει προβλέψει για την αποτελεσματικότητα και την ευτυχία μου.

Και είναι προφανές λάθος να θεωρούμε ότι κάποιοι έχουν αυτό το δικαίωμα, δηλαδή να στερούν σε μένα όσα ο δημιουργός μου έχει προβλέψει ως εφόδια για τον σύντομο βίο μου πάνω στη γη. Φόβητρα και απαγορευτικές πινακίδες στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν υπάρχουν, εκτός αν εγώ ο ίδιος επιτρέπω τέτοιες παράνομες καταστάσεις να επιβιώνουν στην ζωή μου. Και ενώ θα έπρεπε να έχω κατακτήσει το κλειδί της γνώσης των πραγμάτων που έχει αποθησαυρίσει ο δημιουργός μου για μένα, όπως και το νερό και τον αέρα, στην πράξη έχω ήδη παραιτηθεί από τα δικαιώματά μου και τα έχω εγκαταλείψει σε άλλους. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι η προσωπική μου ζημία, η ατομική μου στέρηση. Και γι αυτό δεν ευθύνονται άλλοι, αλλά μόνον εγώ προσωπικά.

Οι σκιές και τα φόβητρα είναι δημιουργήματα της άγνοιας και η διατήρησή τους ως καθοριστικούς παράγοντες της ζωής μου, είναι δική μου αποκλειστική ευθύνη.

Κλειδί ονομάζουμε εκείνο το μικρό αντικείμενο που μας επιτρέπει να περάσουμε από τον ένα χώρο στον άλλο, συνήθως από τον απλούστερο στον σημαντικότερο, στον χώρο όπου βρίσκονται πολύτιμες αξίες και πολύτιμα αντικείμενα.

Παλιότερα χρησιμοποιούσαν μόνον τα μεταλλικά κλειδιά, στις μέρες μας ο όρος κλειδί σημαίνει και τους κωδικούς πρόσβασης σε ό,τι είναι πολύτιμο για μας. Και επειδή η ζωή μας γεμίζει κάθε μέρα και με καινούριες αξίες – τεχνολογικές, οικονομικές, ανθρωπιστικές, κλπ – είναι σε όλους γνωστό ότι χωρίς την καλή γνώση και ακριβή εφαρμογή των κωδικών πρόσβασης, η ζωή μας είναι σχεδόν αδύνατη ή τουλάχιστον στερημένη. Και αυτό ακριβώς ήθελε ο Χριστός να τονίσει όταν χρησιμοποιούσε τον όρο “κλειδί” στην εποχή του.

Χωρίς αυτό δεν είναι δυνατή η είσοδος και η συμμετοχή σε όσα εκείνος αποκάλυψε. Χωρίς την γνώση της ύπαρξης, αλλά και της καλής και ορθής χρήσης των μικρών πραγμάτων, δεν είναι δυνατή η κατανόηση και η αξιοποίηση της δικής του διδασκαλίας. Και το χειρότερο. Όποιος μας έχει κλέψει το κλειδί, ουσιαστικά μας έχει στερήσει την πρόσβαση στα πολύτιμα πράγματα της ζωής μας. Αυτό ήταν το κέντρο του ενδιαφέροντος του Χριστού.

Να μας αποκαλύψει τον τρόπο με τον οποίο θα έχουμε ξανά πρόσβαση στις αξίες της ζωής, υπερπηδώντας τα εμπόδια που έχει βάλει στη ζωή μου η άγνοια και η στέρηση, που κάποιοι άλλοι έχουν επιβάλλει στην καθημερινή ζωή μου.

Όλοι ενδιαφερόμαστε για ένα νέο κτίριο. Κανένας δεν θέλει ένα παλαιό ερείπιο, όσο καλλωπισμένο και αν φαίνεται. Όλοι θέλουμε ανανέωση σε κάθε τι που βρίσκεται γύρω μας και συνδέεται με την καθημερινή μας ζωή. Και αυτό γιατί είναι μέσα στην υπαρξιακή μας υπόσταση η ανανεωτική τάση.

Η ανανέωση είναι συνώνυμη της ζωής, ενώ η στασιμότητα της γήρανσης και του θανάτου. Και όπως κανείς δεν θέλει ούτε σκέπτεται το θάνατο, έτσι και για την καθημερινότητα θέλουμε όλοι κάτι καινούριο. Το νέο έχει ενδιαφέρον. Το νέο κινεί την διάθεση να το αποκτήσω. Μέσα από τα νέα δημιουργήματα έρχεται το κέφι και η ανανέωση της ζωής, είτε αφορά απλά πράγματα της καθημερινότητας, είτε αφορά ιδέες και πρακτικές.

Και ενώ αυτή είναι η κοινή πεποίθηση για την καθημερινή μας ζωή, όταν ερχόμαστε στα ζητήματα της πίστης, προτιμούμε να μην το σκεφτόμαστε, προτιμούμε να αρκούμαστε στα παλιά, στις πρακτικές των παππούδων και των γιαγιάδων, χωρίς να έχουμε τη διάθεση να ασχοληθούμε και να βελτιώσουμε ή μάλλον να προσαρμόσουμε τις πρακτικές μας στις σημερινές μας ανάγκες και όχι των προηγούμενων γενεών. Όμως, ακόμη και ο αυτόματος πιλότος έχει ανάγκη παρακολούθησης και διόρθωσης, ώστε η πορεία να είναι ασφαλής προς το σκοπό που ταξιδεύουμε.

Όσο και αν η παραδοσιακή πρακτική καλύπτει τις συναισθηματικές μας ανάγκες και καθησυχάζει τη συνείδησή μας, είναι προφανές ότι η ανανέωση και προσαρμογή στις σημερινές πραγματικές ανάγκες σε πίστη και γνώση θεού είναι απολύτως απαραίτητη. Και η ευθύνη είναι αποκλειστικά προσωπική στον καθένα, όσο και αν μας αρέσει να κρυβόμαστε πίσω από τις ευθύνες των άλλων.