Αν και ιστορικά άρχοντες είναι εκείνοι που ασκούν εξουσία δημόσια, στην πραγματικότητα η έννοια δεν είναι μόνο αυτή. Άρχοντας είναι εκείνος που άρχει, δηλαδή εξουσιάζει κάτι και προφανώς πρώτος άρχοντας είναι εκείνος που μπορεί να εξουσιάζει τον εαυτό του και κάνει αυτό που θέλει να κάνει και δεν κάνει αυτό που δεν θέλει να κάνει.

Σε κάθε άλλη περίπτωση ο άρχοντας είναι αχυράνθρωπος, δηλαδή κάνει ότι του λένε οι άλλοι, χωρίς ο ίδιος να έχει εξουσία ουσίας και όχι μόνον τύπου. Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των αρχόντων της ζωής, των ανθρώπων που έχουν λάβει εξουσία γιατί εμείς τους την προσφέραμε, και των αρχόντων της ουσίας, που είναι όλοι εκείνοι που κρίνουν οι ίδιοι και έχουν οι ίδιοι την εξουσία να κάνουν κάτι, να πάρουν μια απόφαση και να πληρώσουν το κόστος της δικής τους απόφασης.

Στην Βίβλο περιγράφονται άρχοντες με αδυναμίες και επιτυχίες και καθένας από μας μπορεί να πάρει το μάθημά του: μίμηση για τις επιτυχίες και άρνηση για τις αποτυχίες. Ο ίδιος ο Χριστός προκάλεσε στις μέρες του όλους τους άρχοντες που άκουγαν για εκείνον. Και ενώ οι άρχοντες ήξεραν πολύ καλά την αξία και τη σημασία της παρουσίας και των λόγων του, τελικά οι υπηρέτες, οι δούλοι ήσαν εκείνοι που κατανόησαν καλύτερα την αξία και την πρακτική εφαρμογή των λόγων του.

Οι άρχοντες αρνήθηκαν μέσα στην άσκηση της εξουσίας τους τη δύναμη και το μεγαλείο του, οι δούλοι κατανόησαν καλύτερα το μήνυμα που μετέφερε. Το ίδιο συνεχίζει να ισχύει και σήμερα.

Πρ