Η γνωστή πινακίδα ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ αφορά μόνον ανθρώπινες δραστηριότητες και όχι τα δώρα του δημιουργού μας. Εμείς οι άνθρωποι, για να προστατεύσουμε το έργο ή τις επιχειρήσεις μας, βάζουμε απαγορευτικές πινακίδες.

Στα δώρα και τα εφόδια του δημιουργού μας κανένας περιορισμός και καμιά πινακίδα δεν μπορεί να μου στερήσει όσα εκείνος έχει προβλέψει. Μπορεί εγώ σήμερα να μην έχω ακόμη την ικανότητα να κατανοήσω τις αξίες των πραγμάτων γιατί είμαι παιδί ή νέος, αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μου στερήσει το δικαίωμα να κατακτήσω όσα ο δημιουργός έχει προβλέψει για την αποτελεσματικότητα και την ευτυχία μου.

Και είναι προφανές λάθος να θεωρούμε ότι κάποιοι έχουν αυτό το δικαίωμα, δηλαδή να στερούν σε μένα όσα ο δημιουργός μου έχει προβλέψει ως εφόδια για τον σύντομο βίο μου πάνω στη γη. Φόβητρα και απαγορευτικές πινακίδες στον εικοστό πρώτο αιώνα δεν υπάρχουν, εκτός αν εγώ ο ίδιος επιτρέπω τέτοιες παράνομες καταστάσεις να επιβιώνουν στην ζωή μου. Και ενώ θα έπρεπε να έχω κατακτήσει το κλειδί της γνώσης των πραγμάτων που έχει αποθησαυρίσει ο δημιουργός μου για μένα, όπως και το νερό και τον αέρα, στην πράξη έχω ήδη παραιτηθεί από τα δικαιώματά μου και τα έχω εγκαταλείψει σε άλλους. Και φυσικά το αποτέλεσμα είναι η προσωπική μου ζημία, η ατομική μου στέρηση. Και γι αυτό δεν ευθύνονται άλλοι, αλλά μόνον εγώ προσωπικά.

Οι σκιές και τα φόβητρα είναι δημιουργήματα της άγνοιας και η διατήρησή τους ως καθοριστικούς παράγοντες της ζωής μου, είναι δική μου αποκλειστική ευθύνη.